صاحب‌خبر - شاید شما هم مثل قورباغه و آب گرم را شنیده باشید، در این مثل آمده که برای پختن قورباغه هیچ وقت از همان ابتدا او را داخل قابلمه پر از آب جوش قرار نمی‌دهند چون مسلما می‌پرد بیرون، او را در قابلمه آب
سرد می‌گذارند و قابلمه را روی گاز
قرار می‌هند تا به قورباغه به آرامی‌بپزد، ماجرای
ما با آلودگی هوا هم دقیقا همین است، این حجم از آلودگی هوا اگر به یکباره وارد هوای تهران می‌شد مسلما واکنش‌ها آن چیزی نبود که امروز با آن رو به رو هستیم، مسئولان نمی‌گفتند دعا کنیم که باران بیاید و مردم با وجود آلودگی هوا تا این حد با خودرو‌های شخصی خودشان تردد نمی‌کردند تا به این آلودگی‌ها دامن بزنند.
آلودگی هوایی کم کم وارد شده است. از همان روزهایی که ترجیح دادیم مسافت‌های کم و زیاد را به جای کمی‌پیاده روی و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، سوار بر خودرو‌های تک سرنشینمان طول و عرض اتوبان‌ها را طی کنیم آتش زیر قابلمه را روشن کردیم. همان زمان‌هایی که می‌دانستیم آلودگی هوا بهترین روزهای پاییزیمان را سیاه می‌کند اما همچنان به این آلودگی‌ها دامن زدیم. حکم قورباغه در قابلمه آب سرد را داشتیم که فکر می‌کردیم این روزهایمان می‌گذرد و تمام می‌شود اما باور نداشتیم تا چه حد این آلودگی بر سلامت جسم ما و فرزندانمان تاثیر خواهد گذاشت. نتیجه آن هم شد اقدامات پوپولیستی برخی مسئولین که سوار بر دوچرخه در خیابان‌های شهر تردد کردند اما یادشان رفت که پیش از این کارها باید فرهنگ سازی کنند، استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی‌را تسهیل کنند و به مردم بگویند نتیجه ماندن در قابلمه‌ی آب سرد مرگ است.
با این حال ماهی را هر وقت از آب بگیریم
تازه است، ما همین حالا هم می‌توانیم از
قابلمه ی در حال جوش بیرون بپریم به شرط اینکه بخواهیم و به فرداهای بهتر فکر کنیم.
به شرطی که برای فردای فرزندانمان تلاش کنیم و به سلامتی آن‌ها فکر کنیم، آن وقت است که کمی‌پیاده روی دیگر کار سختی تلقی نمی‌شود. راحت طلبی امروز
بدون شک درد و رنج فردا را به همراه خواهد داشت.
این را به این دلیل می‌گویم که روزهای گذشته که با آلودگی بی سابقه هوا رو به رو بودیم چیزی از حجم ترافیک کم نشد و همچنان خودمان با دستهای خودمان پیشواز مرگ می‌رفتیم.
بیایید از خودمان شروع کنیم و با کمی‌تلاش آلودگی هوا را کم کنیم. فقط کمی‌همت می‌خواهد، آن وقت دیگر نیازی نیست دست به دامان آسمان و زمین شویم که کمی‌باران بیاید یا باد بوزد تا ما بتوانیم نفس بکشیم. همه ما به یک اندازه در این آلودگی‌ها شریک هستیم و اگر به فردایی بهتر می‌اندیشیم باید این فردا را بسازیم.∎
نظر شما