صاحب‌خبر - ناصر انصافی مقدم بحث یا مقوله مربیگری کشتی در ایران به‌ویژه در بخش سازندگی و تعلیم و تربیت کشتی‌گیران در باشگاه‌ها، مبحث مهم و پیچیده و رکن اساسی این ورزش است. خیلی‌ها کشتی را یک ورزش کاملاً «مربی محور» می‌دانند که بدون مربی هیچ کسی نه تنها قهرمان جهان و المپیک که حتی یک کشتی‌گیر معمولی و درجه سه و چهار هم نخواهد شد. «بهروز یاری» دارنده مدال برنز پیکارهای کشتی آزاد قهرمانی 1994 جهان در استانبول ترکیه، شخصیت عجیبی در کشتی است، کشتی‌گیر شاعرپیشه و اهل ادبیات و متفاوت با سایر قهرمانان کشتی که از قدیم با کتاب‌های رمان و شخصیت‌های ادبی جهان آشنایی کامل داشت و در کنار کشتی، شعر هم می‌سرود. او حرف‌های عجیب و متفاوتی هم در خصوص مربیگری کشتی دارد. آقای یاری، مربیگری، کاری بسیار مهم و وظیفه‌ای خطیر در کشتی است و تعدادی از قهرمانان ما حاضر به مربیگری نیستند و ... سؤال شما را خیلی زود حدس زدم و می‌دانم منظور شما از مطرح کردن این موضوع چیست و می‌دانم کدامیک از قهرمانان کشتی را می‌گویید. باید بگویم من کاملاً در جریان این مسأله هستم و در مسابقه‌های کشتی آزاد قهرمانی بزرگسالان کشور که چندی پیش در بیرجند برگزار شد، محسن کاوه مدیر فنی تیم‌های ملی کشتی آزاد این موضوع را با من مطرح کرد. راستش جریان از این قرار است که برخی از قهرمانانی که چند سالی است دوران قهرمانی آنها به پایان رسیده و اکنون می‌توانند جزو مربیان جوان هم محسوب شوند برای مدت بسیار کوتاهی فقط به اندازه یکی، دو هفته به استان‌های محرومی چون سیستان و بلوچستان بروند و در شهرستان‌هایی چون خاش، سراوان و پیرانشهر تجربیات سال‌های کشتی‌گیری خود را به صورت فشرده به نونهالان و نوجوانان و جوانان منتقل کنند اما این قهرمانان متأسفانه درست متوجه منظور محسن کاوه نشدند و فکر می‌کردند که برای طولانی مدت در استان‌های محروم به‌عنوان مربی به کشتی ایران خدمت کنند. به نظرم محسن کاوه در این مورد کمی عجله و شتاب به خرج داد و باید کمی پخته‌تر و سنجیده‌تر این مسأله را با این قهرمانان و حتی انستیتو کشتی که متولی اصلی اعزام مربیان و مدرسان کشتی به استان‌های کشور است، در میان می‌گذاشت و این موضوع در انستیتو کشتی مورد بررسی قرار می‌گرفت و هماهنگ می‌شد. در واقع ایجاد سوء‌تفاهم موجب این مسأله شد. بدون اسم بردن از نام قهرمانان کشتی، بسیاری از آنها حتی حاضر به مربیگری در باشگاه‌های پایتخت هم نیستند و می‌خواهند بلافاصله پس از پایان دوران قهرمانی خود به جرگه مربیان تیم ملی کشتی آزاد ایران بپیوندند. در طول تاریخ 70 ساله کشتی ایران، 95 قهرمان جمعاً 235 مدال قهرمانی جهان، آسیا و المپیک برای ایران گرفته‌اند، از آقا تختی که بزرگ همه کشتی‌گیران ایران است با 10 مدال طلا و نقره جهان و المپیک و آقای عبدالله موحد با پنج مدال طلای جهان و یک مدال طلای المپیک گرفته تا من کمترین که فقط یک مدال برنز گرفته‌ا‌م، فقط شاید 15 نفر از این 95 نفر شایسته سرمربیگری و مربیگری در تیم ملی کشتی آزاد ایران بوده و هستند اما 80 نفر دیگر از جمله خود من، مدعی سرمربیگری یا مربیگری در تیم ملی هستند ولی حاضر نیستند در باشگاه‌های کشتی به حرفه مربیگری کشتی و کار سازندگی بپردازند. متأسفانه هیچکدام از ما همدیگر را قبول نداریم. موجودیت فعلی مربیان کشتی در ایران را چگونه می‌دانید؟ باور کنید تعداد مربیان خوب در کل کشور از تعداد انگشتان دو دست بیشتر نیست، اگر غیر از این بود ما در این چند سال اخیر یک تیم ملی کشتی آزاد خیلی خوب داشتیم که می‌توانستند واقعاً برای مقام قهرمانی جهان با تیم‌های روسیه و آمریکا رقابت کنند. ما کشتی‌گیران خوبی هم در اختیار نداریم، کشتی ایران با آن سابقه طولانی در دنیا در حال حاضر فقط یک ستاره کشتی در اختیار دارد. خیلی از کشتی‌گیران ما در حقیقت کشتی‌گیر نیستند و فقط ادای کشتی‌گیر بودن را در می‌آورند. کشتی‌گیری که دانش و قدرت کشتی‌گیری داشته باشد نداریم، برای اینکه مربی خوب نداریم. اگر مربیان خوب داشتیم، این وضع کشتی امروز ما نبود. ما از مربیان خود در جاهای خود استفاده نمی‌کنیم و خیلی‌ها قابلیت حضور در کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد را ندارند. انستیتو کشتی در این زمینه کم کاری نکرده است؟ مقوله مربیگری بسیار مهم‌تر از دخالت انستیتو کشتی است، در واقع خیلی از افراد برای مربیگری ساخته نشده‌اند. ضمن آنکه به دستورعلیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی فعلا تمام مربیان و مدرسان انستیتو کشتی تا اطلاع ثانوی در حالت تعلیق قرار گرفته‌اند و فعلاً کلاس‌های مربیگری کشتی تشکیل نخواهد شد. مربیگری در تیم ملی سخت‌تر است یا در باشگاه‌ها؟ مطمئن باشید سرمربیگری و مربیگری در تیم ملی راحت‌ترین کار است اما مربیگری در باشگاه‌ها که سازندگی ‌کشتی‌گیران است، کار بسیار سختی است. در واقع «ساختن»، سخت‌تر از «پرداختن» است. سرمربی و مربیان تیم ملی فقط تاکتیک به کشتی‌گیران یاد می‌دهند و از نظر فنی و تکنیکی نمی‌توانند کاری برای کشتی‌گیران که وارد تیم ملی شده‌اند، بکنند ولی کار مربیان سازنده و زحمتکش یاد دادن ریزه کاری‌های فنی و تکنیکی است. در همین جا بگویم سعی علیرضا دبیر این است تا اختیار مربیان تیم‌های ملی کم شود. متأسفانه برخی از سرمربیان و مربیان تیم ملی کشتی آزاد در سال‌های گذشته و اخیر عناوین دکتر و پروفسور کشتی را به خود اختصاص داده‌اند! از صحبت‌های شما اینطور برمی‌آید که هیچ‌ وقت دل خوشی از سرمربیان و مربیان تیم ملی نداشته‌ای؟ در چند دهه اخیر حق بسیاری از کشتی‌گیران برای حضور در تیم ملی کشتی آزاد از سوی سرمربیان تیم ملی نادیده گرفته شده است. کشتی‌گیرانی مثل مهدی هاشمی و محمدجواد ابراهیمی از مازندران و علیرضا گودرزی از تهران از جمله کشتی گیرانی هستند که در این یکی، دو سال اخیر حق آنها خورده شده است. در حالی‌که در کشتی روسیه و آمریکا هیچ‌گاه حق هیچ کشتی‌گیری برای ورود به تیم ملی کشورشان از سوی سرمربیان آنها از بین نمی‌رود. سرمربیان تیم ملی کشتی آزاد همیشه از افراد کوچک که در حد و اندازه حضور در کادر فنی تیم ملی نبودند استفاده کرده‌اند تا مطیع دستورات آنها باشند و این مسأله در زمان سرمربیگری مرحوم شمس‌الدین سیدعباسی، منصور برزگر و رسول خادم به وضوح وجود داشت. یک واقعیت دیگر را هم درباره سرمربیان تیم ملی بگویم که تجربه نشان داده هر وقت کشتی‌گیرانی حرف سرمربیان خود را گوش نکرده‌اند در مسابقه‌های جهانی و المپیک خیلی بهتر نتیجه گرفته‌اند. در المپیک 1976 مونترال منصور برزگر حرف محمدعلی صنعتکاران سرمربی وقت تیم ملی را نخواند و تنها مدال‌آور کشتی ایران در المپیک شد. در جهانی 1993 تورنتو کانادا و 1995 آتلانتا آمریکا، اکبر فلاح حرف منصور برزگر سرمربی تیم ملی را گوش نکرد و مدال‌های طلا و نقره گرفت، علیرضا سلیمانی قبل از مسابقه‌های جهانی 1989 مارتینی سوئیس در اردوهای تیم ملی حاضر نمی‌شد اما در جهانی مدال طلا گرفت!∎​