صاحب‌خبر - رضا عباسپور هرچقدر رقابت‌های جهانی 2018 ترکمنستان برای او با کسب یک مدال طلای دوضرب و نقره مجموع جهان در دسته 102 کیلوگرم آمد داشت و خوش‌یمن بود، برعکس مسابقه‌های 2019 تایلند برای رضا بیرالوند خوب نبود. ناکامی در رقابت‌های جهانی تایلند نه‌تنها از نظر اعتباری و انگیزشی به روحیه ملی‌پوش لرستانی تیم ملی وزنه‌برداری کشورمان ضربه سنگینی وارد کرد، بلکه باعث شد بیرالوند هم مثل سعید علی‌حسینی و احتمالاً کیانوش رستمی یا چند وزنه‌بردار مدال‌دار جهانی و هم‌تیمی دیگرش از گردونه امتیازی برای کسب سهمیه ورودی به بازی‌های المپیک 2020 توکیو نیز دور شود. با این شرایط با ملی‌پوش 102کیلویی تیم ملی وزنه‌برداری ایران در رقابت‌های جهانی 2019 همکلام می‌شویم تا آنچه بر او در تایلند گذشت و شرایط پیش روی این وزنه‌بردار را از زبانش بشنویم. اگر رضا بیرالوند آماده و سرحال نبود، چرا حاضر شد در رقابت‌های جهانی 2019 روی تخته برود؟ من قبل از اینکه از ناحیه کشاله ران و کمرم آسیب ببینم، خیلی شرایط خوبی داشتم و به رکوردهای ایده‌آلی هم در وزن خودم رسیده بودم، اما از وقتی درگیر این آسیب‌دیدگی شدم، وضعیت بدنی و رکوردی‌ام به‌هم ریخت، به‌طوری که تقریباً دو سه ماه حتی نمی‌توانستم در اردو اسکات پا از پشت بیایم؛ حرکتی قدرتی که خیلی برای ارتقای رکوردهایم بخصوص در حرکت دوضرب مؤثر و مفید بود. در مقطعی من حتی در نشستن زیر وزنه هم مشکل داشتم اما همه این دردها را تحمل کردم تا رقابت‌های جهانی و گزینشی بازی‌های المپیک 2020 توکیو را از دست ندهم. فکرش را نمی‌کردم روی تخته جهانی و در حین رقابت اینقدر فشار به بدنم وارد شود و دوباره درد کشاله ران سراغم بیاید. من برای موفقیت در مسابقات جهانی خیلی زحمت کشیده بودم و نمی‌خواستم این فرصت را از دست بدهم. ضمن اینکه کادر فنی هم روی من حساب باز کرده بود، بنابراین به‌هیچ‌وجه دوست نداشتم آنها را ناامید کنم. همین موارد دست به دست هم داد تا من عزمم را برای حضور در رقابت‌های جهانی تایلند جزم کنم. البته این درست است که من نتوانستم توقعات را مثل سال قبل برآورده کنم اما باز هم خدا را شاکرم که بیش از این شرمنده مردم و مربیانم نشدم و حداقل از لحاظ تیمی توانستم برای تیم امتیاز کسب کنم. پس حتماً دلیل اصلی وزنه نزدنت در آخرین رکوردگیری تیم ملی در مازندران و قبل از اعزام به مسابقات جهانی تایلند همین موضوع بوده است. البته من در زمان رکوردگیری تقریباً شرایط خوبی داشتم و درد و آسیب‌دیدگی‌ام خیلی بهتر شده بود اما با توصیه تیم پزشکی مبنی بر اینکه بهتر است به بدنم فشار نیاورم، در رکوردگیری وزنه نزدم تا با آمادگی کامل در رقابت‌های جهانی روی تخته بروم. ولی واقعیت این بود که این آسیب‌دیدگی در بدنم کهنه شده بود و خودم هم باورم نمی‌شد اینقدر در رقابت‌های جهانی، دردی که فکر می‌کردم خوب شده است، اذیتم کند اما همین درد کهنه کشاله ران به‌خاطر استرس و رقابت فشرده‌ای که در تایلند بود، دوباره سر باز کرد تا من در نهایت با ناکامی از مهار وزنه‌های انتخابی کادر فنی، نتوانم افتخارات سال گذشته خود را در این رقابت معتبر تکرار کنم. گویا قبل از شروع مسابقه مثل رضا دهدار سرما خورده بودی و همین موضوع هم باعث تشدید آسیب‌دیدگی‌ات در زمان مسابقه شده بود؟ بله؛ شما کنار ما بودید و دیدید که قبل از مسابقه سرما خوردم و نمی‌توانستم به‌دلیل اینکه باید بعد از مسابقه تست دوپینگ می‌دادم دارو استفاده کنم، ضمن اینکه شرایط غذایی میزبان هم خوب نبود. همه این موارد دست به دست هم داد تا روز مسابقه همین ضعف‌های مختلفی که در بدنم وجود داشت باعث شود زورم به وزنه‌ها و رکوردهایی که بارها در تمرینات و مسابقات قبلی حتی بالاتر از آن را مهار کرده بودم نرسد. زیر وزنه‌ها با درد زیادی می‌نشستم و بلند می‌شدم تا امتیاز مجموع را از دست ندهم. به هر حال قسمتم این بود که امسال بر خلاف سال 2018 در رقابت‌های جهانی موفق نباشم و به مدال نرسم. با این وضعیت به‌نظر می‌رسد مثل سعید علی‌حسینی و چند چهره شاخص دیگر وزنه‌برداری ایران شانسی برای المپیکی شدن و وزنه زدن در توکیو نداشته باشی. هدف اصلی من از ابتدا کسب امتیاز و بالا رفتن شانسم برای تصاحب سهمیه المپیک بود اما با ناکامی که در رقابت‌های جهانی 2019 تایلند داشتم، شانس ماندن در گردونه امتیازی المپیک 2020 توکیو را از دست دادم. هرچند با این وضعیتی که داشتم از همان تایلند خودم قید المپیک توکیو را زدم. اگر قرار باشد روزی من در المپیک روی تخته بروم باید حتماً جزو شانس‌های اصلی مدال‌آوری در این رقابت بزرگ باشم، در غیر اینصورت صرف اینکه فقط سهمیه بگیرم و به مدال فکر نکنم اصلاً ارزشی ندارد. تمام تلاشم این است تا بعد از بهبودی کامل، دوباره با برنامه تمرین کنم و اگر شایسته باشم در المپیک بعدی با اقتدار ضمن کسب سهمیه ورودی برای تصاحب مدال روی تخته بروم. قول می‌دهم در میادین بعدی با کسب مدال‌های خوشرنگ، پاسخ اعتماد کادر فنی و مسئولان را بدهم و دست خالی به خانه برنگردم.∎​