اختصاصی طرفداری- تیم ملی فوتبال ایران پس از سه سال و 11 ماه در مقدماتی جام جهانی شکست خورد. همین چند عدد کافیست تا بعد از هشتگ‌های غرورآفرین نابودی کامبوج، پیکان انتقادات سوی یاران ویلموتس نشانه گرفته‌ شود. سرمربی بلژیکی تیم ملی فکرش را نمی‌کرد با بهترین تیم آسیا حالا برای صعود از مرحله اول مقدماتی جام جهانی دست و پا بزند.

1- کمتر قابی وجود دارد که عصبانیت وحید هاشمیان را به تصویر بکشد. اما در همان سکانس‌های اولیه، بحرینی‌ها طبل تو خالی فرهنگ‌شان را به صدا در آوردند و ما ماندیم و دندان قروچه‌های هاشمیان که غریب‌ترین شکار این مدت لنز دوربین‌هاست. برخلاف ۱۷ سال پیش این بار خبری از کشک بادمجان و برنج نبود. بحرینی‌ها مدرنیزه شده‌اند و در نهایت، جنگ روانی را بر همه چیز ارجحیت دادند. خصوصا که تیم مقابل‌شان پر باشد از بازیکنانی که فینال قهرمانی آسیا را به خاطر یورش علیه داور دو دستی تقدیم ژاپنی‌ها کرده بودند.
2- به احتمال فراوان فیفا و AFC که همین حالا با پتک روی سر فوتبال‌مان ایستاده‌اند، چشمان‌شان را بر روی بی‌احترامی‌های الرفاع خواهند بست. در نتیجه ورزشگاه آزادی تنها میعادگاه باقی مانده ایران و بحرین خواهد بود. جایی که احتمالا یک بازی حساس برای صعود از گروه انتظارمان را می‌کشد؛ آن هم برابر تیمی که در بازی بسته و تخریبی حرف‌های زیادی برای گفتن دارد‌. اما مشکل ما فعلاً با خودمان است نه بازیکنان و مردم یک جزیره در خلیج فارس!

3- ویلموتس همچنان زمان نیاز دارد تا به درک کاملی از فوتبال آسیا برسد. شاید برای همین محمد محبی جوان و کم تجربه را به علت درخشش برابر کامبوج بر جوانان باتجربه دیگر تیم ترجیح داد. در حالی که در چنین دیدار بیرون از خانه‌ای آن هم برابر تیمی که سابقه‌ طولانی در خراب کردن خواسته‌های‌مان دارد، بهتر بود مهره باتجربه‌تری استفاده می‌شد. از طرفی کادر فنی نباید انتظار این را می‌داشت که مانند کامبوج سه عنصر هجومی یعنی طارمی، آزمون و انصاری فرد کفاف کارمان را بدهند. چیزی که ما دیدیم تنهایی خط حمله و فاصله عجیب آن با خط میانی تیم بود یعنی جایی که حاج صفی و ابراهیمی با میل هجومی کمتر حضور داشتند. البته نمی‌توان منکر افت فاحش بازیکنان نیز شد. بی‌میلی و یا شاید غرور حاصل از تحقیر کامبوج، بر روی شانه‌های بازیکنانی که زمانی مجال خودنمایی به رونالدو نمی‌دادند، سنگینی می‌کرد. برای همین هم اکثر توپ‌های دوم و گردش صحیح آن متعلق به بحرینی‌ها بود. از سردار بگیرید تا رامین رضاییان همه با روزهای خوب‌شان فاصله زیادی داشتند و رغبتی هم برای نزدیک شدن به توقعات به چشم نمی‌آمد.

4- تکلیف جدول رقابت‌ها با ما مشخص است. عراق چغر و بدبدن در کنار بحرین حالا زنگ خطری هستند برای تیمی که زمانی سومین صعود کننده به جام جهانی روسیه بود. اما خب این ما هستیم که با خودمان در بلاتکلیفی به سر می‌بریم. به جای آنکه دندان کرم خورده مقایسه کی روش و ویلموتس را بکنیم و دور بندازیم، با تازیانه به جان تیم فعلی خود افتاده‌ایم. این که کی روش با همان سبک تقریبا دفاعی در آسیا آقایی می‌کرد و فوتبال هجومی ویلموتس جز برای تیم‌هایی مثل کامبوج جواب نمی‌دهد. این چنین مقایسه‌هایی زمانی به اوج پوچی می‌رسند که مدت‌ها پیش مرد پرتغالی نیز جلوی لبنان شکست بهت آوری به ارمغان آورد و همین الان هم در لبه‌ی پرتگاه کلمبیا به سر می‌برد.
5- در حال حاضر یک بازی سرنوشت‌ساز با عراق در پیش داریم. تیمی که هرگز جلوی ایران درمانده نیست و حتی برای‌مان پیام‌آور اندوه و حسرت نیز بوده. چه بسا اگر با همین فرمان مقایسه پرتغالی-بلژیکی پیش برویم با امتیاز دادن به عراق در جاده لغزنده جام جهانی چپ کنیم. چه باور کنیم و چه خودمان را به کوچه علی چپ بزنیم؛ کار صعود کمی گره خورده است و اگر ژن حمایت را از تیم ویلموتس دریغ نمائیم آن وقت است که تنها دل‌خوشی‌مان لایی زدن به پیکه و گرفتن پنالتی رونالدو باقی خواهد ماند.