صاحب‌خبر - سام ستارزاده ظهور ستاره‌های متعدد در چارچوب دروازه‌ها، یکی از مثبت‌ترین نکات کارنامه فوتبال ایران در 5 سال گذشته به‌شمار می‌رود. رقابت بر سر پیراهن شماره ‌یک تیم‌ملی در این دوران به‌قدری سنگین بوده که دروازه‌بانان کاربلدی نظیر محمدرضا اخباری و حامد لک به‌راحتی غائله آن را واگذار کردند. بازماندگان این رقابت هم هر کدام جادویی را بنام دستکش‌هایشان زدند. علیرضا بیرانوند با مهار ضربه پنالتی کریستیانو رونالدو جهانی شد؛ پیام نیازمند و رشید مظاهری 6 هفته نخست فصل جاری لیگ برتر را بدون گل خورده سپری‌کردند. امیر عابدزاده نیز پس از مدت‌ها ایران را صاحب یک دروازه‌بان در یکی از 10 لیگ معتبر قاره سبز کرد. در این سال‌های اخیر که رکورد دقایق پیاپی گل‌نخوردن در لیگ برتر سه بار دست‌خورد و شاید به‌زودی شاهد جابه‌جا شدن دوباره آن باشیم، خیال ما از داشتن قلعه‌چی‌های درجه یک به‌قدری آسوده است که تا مدت دور و درازی دغدغه‌ای برای جانشینی این نام‌ها نداشته باشیم؛ ولی تیم امید نیز بی‌توجه به این ترافیک وحشتناک، بدل به آشیانه‌ای برای پرورش عقاب‌های آینده تیم بزرگسالان شده و کماکان به وظیفه دروازه‌بان‌سازی خود ادامه می‌دهد. نیما میرزازاد، حبیب فرعباسی، معراج اسماعیلی، علی کی‌خسروی؛ این چهار نام را به خاطر بسپارید. اگر هم فراموش کردید، مشکلی نیست؛ زیرا آنها اگر مسیر پیشرفت خود را گم نکنند، توانایی این را دارند تا نامشان را در ذهن فوتبالدوستان ایرانی جاودانه سازند. شاید رخ ‌دادن چنین اتفاقی به چند سال زمان هم نیاز نداشته‌باشد. مهدی امینی که این روزها در باشگاه پیکان در حال پیشی‌گرفتن از وحید شیخ‌ویسی است، با پیمودن مرز 23 سال دیگر جایی در تیم امید ندارد. از این رو، در همین زمستان پیش‌رو، یکی از این 4 سنگربان، شماره یک تیمی خواهد بود که دوست‌داریم برای شکستن طلسم 44 ساله المپیک روی آن حساب ویژه‌ای بازکنیم. دنبال‌کنندگان لیگ البته با نام فرعباسی و میرزازاد آشنایی دارند. درکنار دروازه‌بانان جوانی مانند حسین پورحمیدی، محمد ناصری و کوروش ملکی، این دو نفر که به‌ترتیب برای نفت مسجدسلیمان و نساجی گهگاهی به میدان می‌روند، فرصت بیشتری برای محک خوردن مقابل مهاجمان لیگ برتری و آماده کردن خود برای نبردهای سرنوشت‌ساز ژانویه دارند. فرعباسی با سوشا مکانی آماده رقابت می‌کند. گرچه نظر مهدی تارتار به سوشا نزدیک‌تر است، حبیب در سه دیدار ابتدایی با مقاومت برابر مهاجمان مطرح تراکتور و استقلال – که نفت مسجدسلیمان به هیچ‌کدام نباخت – عرض‌اندام کرد. میرزازاد نیز قدر لغزش محمدامین بائوج‌رضایی – که او هم تنها 23 سال دارد – را دانست و به‌ویژه در دو بازی اخیر نساجی، نشان‌داد که دعوت سه‌سال قبل کی‎‌روش از وی برای حضور در اردوی بزرگسالان بی‌دلیل نبوده ‌است. در سویی دیگر، معراج اسماعیلی و علی کیخسروی، دو چهره زیر 21 سال تیم امید، گرچه کمتر در لیگ دیده می‌شوند، ولی با تمام وجود در دو قطب فوتبال اصفهان برای آرزوهای بزرگ خود عرق می‌ریزند. این امر که آنها توانستند در یک رده سنی بالاتر خود را جای‌دهند، نشانه جاه‌طلبی هر دو برای موفقیت است. با توجه به علاقه شدید علیرضا منصوریان به دادن میدان به جوانان و عملکرد ضعیف یوسف بهزادی و محمدباقر صادقی تاکنون در چارچوب دروازه ذوبی‌ها، بعید نیست مانند دیدارهای پایانی فصل گذشته نوبت به حضور معراج در ترکیب اصلی سبزهای اصفهان برسد. علی کیخسروی نیز که در 17 سالگی و در ثانیه‌های نخست حضورش در لیگ برتر با مهار پنالتی امید سینک، سپاهان را از شکست برابر پارس جم ویرانگر آن دوره فراری داد، مترصد فرصت برای به‌چالش کشیدن پیام نیازمند ملی‌پوش است. هر یک از این سنگربانان می‌توانند در تایلند یکی از ستون‌های تیم زیر23 سال کشورمان در گروه مرگ انتخابی المپیک باشند؛ اما می‌توان دیدی بلندمدت‌تر به این استعدادها داشت. فوتبال ایران شاید 6 سال دیگر نیاز مبرم‌تری به این دروازه‌بانان داشته باشد؛ زمانی که مظاهری و بیرانوند پا به سن خواهند گذاشت و شاید یوزپلنگان به عقاب جوان‌تری برای حراست از دروازه‌شان نیاز داشته باشند.∎​