بانک ورزش- رسول بهروش

بعد از موج تحسين اوليه، حالا همه پيله كرده‌اند كه آن تك هوادار وفادار كامبوج، پسر رييس فدراسيون فوتبال كشورشان بوده و همه ما ستايش‌گران او سخت در اشتباه بوده‌ايم. سرخط اول هم مال سازمان محترم صداوسيما بود كه به او لقب «آقازاده» داد؛ لابد با اين فلسفه كه ما عوام‌الناس بفهميم قضاوت‌هاي‌مان در مورد تماشاگر كامبوجي چقدر عجولانه بوده و اين آدم رانت‌خوار اصلا ارزش اين همه تعريف و تمجيد را نداشته است! ضمن تشكر از موتور روشنگري شبانه‌روي تلويزيون دولتي ايران، خوب است به دو نكته مهم توجه كنيم.

اول اينكه عمده تحسين‌ها از اين لشكر يك نفره، مربوط به تعصب اصيل و رفتار خالصانه‌اي مي‌شد كه او در قبال پرچم و تيم ملي كشورش به خرج داد. در غير اين صورت مردم مامور ثبت احوال نبودند كه از او سجل بخواهند. روي پيشاني اين بنده خدا هم ننوشته بود پدرش كيست. ملت از اينكه يك نفر اينطور بي‌ريا و سمج از بازيكنان كشورش پشتيباني مي‌كرد و حتي بعد از دريافت چهارده گل هم كوتاه نيامد كيف كرده بودند. حالا اگر اين موضوع از نگاه رسانه موسوم به ملي اشتباه است، ما از آن نهاد گرامي غذرخواهي مي‌كنيم!

و اما نكته دوم؛ باز درود به شرف اين آقازاده كامبوجي كه پسر رييس فدراسيون است، اما كفپوش سالن وارد نمي‌كند، با بزرگان تيم كار اقتصادي انجام نمي‌دهد و دنبال لابي‌هاي سياسي نمي‌رود. درود به شرفش كه از پدرش حتي يك آي‌دي‌كارت براي نشستن روي نيمكت نمي‌گيرد و به همان جلز و ولز روي سكوها قانع است. درود به شرف او كه با برچسب «سفير گوياي نظام» پول مردم كشورش را نمي‌خورد يا غرق در عيش و نوش، از مملكت غريب خطاب به آنها پيام‌هاي تحقيرآميز نمي‌فرستد. درود به شرفش كه دندان تيز نشان خلق‌الله نمي‌دهد و رسما و علنا به آنها نمي‌گويد: «مال ما از جان شما مهم‌تر است.» درود به شرف اين آقازاده كه همه سهمش از ژن خوب كامبوجي، طبل كوچكي بود كه تا جان داشت بر آن كوفت و مرد اول يكطرفه‌ترين باخت تاريخ كشورش لقب گرفت. درود به شرف او كه مثل آقازاده‌ها و برادرزاده‌هاي بعضي كشورهاي ديگر، مناصب مهم تلويزيون دولتي را به دست نمي‌گيرد و از تريبون فرهنگ‌سازي، مجالي براي هجو «وفاداري» نمي‌سازد. نهايتا درود به شرف آقازاده‌اي كه قوت روزانه‌اش خون مردم زادگاهش نيست. صدالبته تعجب نمي‌كنيم اگر اين مفاهيم، براي برخي دوستان در صداوسيما قابل هضم نباشد. اين بار استثنائا مشكل از گيرنده است؛ مبادا يك وقت به فرستنده دست بزنيد!