صاحب‌خبر - سام ستارزاده مدتی بود که نیوکمپ، مبارز مسلح خود را از یاد برده بود. سوارس از بند آسیب‌دیدگی جزئی خود رها شده بود، ولی او هیچ نگاهی را در ورزشگاه روی خود قفل نمی‌کرد. تمام چشم‌ها انتظار جادوی ساق‌های لئو مسی، عثمان دمبله و آنتوان گریزمان 120میلیون یورویی را می‌کشیدند. در دقیقه 78 دیدار با ویارئال، سنگینی ویرانگر به‌وضوح حس می‌شد. لوییس سوارس با اسلحه‌ای بدون خشاب جای خود را به پسر شگفت‌انگیز گینه‌ای داد و در میان تشویق‌های جانانه آنسوفاتی، هو شدن از سوی هواداران خودی را به جان خرید. انگار نه انگار که همین چند هفته پیش دو گل از پنج گل بارسلونا به والنسیا سهم وی بود. مهاجم اروگوئه‌ای بلوگرانا 32سال دارد؛ چندماه پیرتر از لیونل مسی. اما کمتر کسی به این فکر می‌کرد که برای یکه‌تازی در این سن به داشتن نامی به سنگینی مسی نیاز نیست. گویا در کمپ‌نو تنها یک شنل قهرمانی وجود داشت و آن شنل نیز از دید بسیاری بر تن ال‌پیستولرو گشاد بود. پیش از سه دیدار اخیر بارسلونا، لوییس سوارس طی پنج سال و اندی، در 252 بازی برای آبی‌وانار‌ی‌ها، 179 گل زده و 96 پاس گل نیز داده است؛ یعنی به‌طور متوسط روی بیش از یک گل در هر مسابقه رسمی تأثیر مستقیم داشته است، ولی ظاهراً وی باید از صفر شروع می‌کرد؛ برای یادآوری اینکه دندان‌هایش هنوز شکار را به‌خوبی از بر هستند. شهر مادرید نقطه مطلوبی برای شروع دوباره درندگی‌های سوارس بود. ارنستو والورده که خود زیر تیغ تیز انتقادات کاتالان‌ها قرار دارد، تمام‌قد از شماره 9 خود حمایت کرده بود و او را ترکیب اصلی برابر ختافه قرار داد. در انتهای نیمه نخست، او مزد این اعتماد را دریافت کرد. مارک آندره تراشتگن با خروج از محوطه جریمه توپ را از آن خود کرد و به پشت مدافعان تیم میزبان فرستاد. در همین لحظه، ال‌کونجو خرگوش‌وار از تله آفساید به‌هم‌ریخته رقیب فرار کرد و با یک ضربه چیپ گل پیروزی‌بخش بارسلونا را به‌ثمر رساند. این گل تراشتگن را به نخستین سنگربان بلوگرانا در هزاره جدید میلادی بدل ساخت که پاس گل می‌دهد اما مهم‌تر از آن، پای خود سوارس را پس از چهار سال در جایی غیر از نیوکمپ به گلزنی باز کرد. ال‌پیستولرو به شکستن یک طلسم منفی اتکا نکرد. او برابر اینتر هم پیراهن ناجی را پوشید. او پاس ویدال را قدرتمندتر از تیری که از اسلحه شلیک می‌شود روانه سه‌کنج دروازه سمیر هاندانوویچ کرد تا بارسلونا را از شکست فراری دهد. 26 دقیقه بعد، پاس هنرمندانه مسی را با کنترل شگفت‌آوری درآمیخت و مانند خرگوشی با دندان‌های یک ببر به قفس توری نراتزوری یورش برد. امروز کسی لوییس سوارس را در بندر بارسلونا نکوهش نمی‌کند. او قهرمان کاتالونیاست و لیاقت این نشان را هم دارد، چراکه مانند پدرو، الکسیس سانچز، فابرگاس، کوتینیو و بسیاری از بارسلونایی‌های سابق، دستش را روی گزینه «تسلیم» قرار نداد و باور داشت که پیراهن سرخابی‌اش ارزش جنگیدن دارد. او پریروز روی سانتر نلسون سمدو با یک ضربه برگردان جشنواره گل بارسلونا برابر شاگردان خولن لوپتگی را افتتاح کرد تا به خیره‌کننده‌ترین شکل ممکن مهر پیروزی را بر این مبارزه خود کوبیده باشد. سوارس پس از 18ماه دوباره گلزنی در سه بازی رسمی پیاپی را تجربه کرد تا توفان جدیدی را آغاز کند؛ دقیقاً در زمانی که نیاز داشت تیزی دندان‌هایش را به رخ آنهایی بکشد که وی را در کنار روبان پایان خط مجسم می‌کردند.∎​