ستاره صبح-امروز اول مهر سال 1398، زنگ آغاز به کار مدارس در سراسر کشور به صدا درمی‌آید و نزدیک به 15میلیون دانش‌آموز به کلاس‌های درس می‌روند. آموزش بخشی از زندگی بشر در حیات طبیعی اوست. انسان به عنوان یک موجود اندیشه‌ور، دارای ذهنیتی با توانمندی تجزیه‌وتحلیل و قدرت فراگیری است و از آغاز حیات‌اش از محیط اطراف خود تأثیر پذیرفته و می‌پذیرد. بشر تلاش می‌کند تا براساس آموزه‌هایی که فرامی‌گیرد، نیازهای خود را برطرف کند. از این‌رو، آموزش جزء لاینفک موجودیت آدمی است. انسان‌ها با توانمندی‌های وجودی خود در موجودیت‌ها و وضعیت‌های متفاوت قرار می‌گیرند و هر یک از توانمندی‌ها و استعدادهای بشری به اندازه همت و اراده‌ای که بدان معطوف می‌شود، آموختن و آموزش را پیش می‌برد. در دنیای مدرن و شکل‌گیری آن «آموزش‌وپرورش» به عنوان یک نهاد حیات بشری مطرح است. پیش از آن در جوامع قدیم و از زمانی که افلاطون و پیش از او استادش سقراط، مکتب‌های گوناگون را بنیان گذاشتند و «آکادموس» و «آکادمی» را شکل دادند، فراگیری علم، فلسفه و حتی الهیات به عنوان یک عقل نقلی و ارائه آن به عقول بشری در جوانب گوناگون به نمایش گذاشته شد. به همین خاطر است که نهاد آموزش‌وپرورش تنها یک نهاد برخاسته از دنیای مدرن نیست؛ اگرچه این نهاد در عصر مدرن در چارچوب یکی از نهادهای رسمی پذیرفته شده در جهت کارکرد دولت‌ها مطرح است، اما از دوران کهن آموزش و تلاش بشر برای فهم بیشتر وجود داشته است. اگر آموزش و آموخته‌های ناشی از آموزش نبود واژه رشد، پیشرفت و توسعه به وجود نمی‌آمد تا در پرتو آن مفهوم توسعه تعریف‌پذیر، شاخص گذاری و اندیشه‌مند شود. نویسنده بر این باور است که آموزش روح جاری در توسعه است و توسعه بدون آموزش هدفمند در جهت گسترش توسعه، نمی‌تواند تجلی عینی و برونی داشته باشد. لذا باید پذیرفت که آموزش‌وپرورش در جایگاه ویژه و شأن و منزلت خود باید مورد توجه و عنایت جدی در جامعه و در راستای ایجاد توسعه همه‌جانبه قرار گیرد. اگر کودکان و نوجوانان امروز آموزش خوب ببینند، فردا خوشبخت و سعادتمند خواهند شد.