صاحب‌خبر - محسن وظیفه تیم ملی کشتی فرنگی که سال گذشته با ایستادن در رده یازدهم دنیا عملکرد ناامیدکننده‌ای داشت، در این دوره توانست تا رده چهارم بالا بیاید. ایستادن در رده چهارم آن هم در شرایطی که توانست سه سهمیه حضور در بازی‌های المپیک را قطعی کند، حضور خوبی در این دوره از مسابقات جهانی بود. تیمی که تا رده دوم فقط 5 امتیاز کم آورد و شاید اگر شرایط عادی برای تیم رقم می‌خورد و سعید عبدولی به فینال می‌رسید، الان این تیم در رده دوم قرار گرفته بود. با این حال تمام نگاه‌های ناامیدکننده نسبت به تیم ایران رنگ باخته است. حالا همه به تیمی که تا همین دو هفته پیش از آن انتقاد می‌کردند، نگاه دیگری دارند و حتی معتقد هستند که این تیم می‌تواند سکوهای بهتری را هم در آینده کسب کند. این میسر نبود جز تلاش شبانه‌روزی و ایمان محمد بنا به نیروی جوانی. نیرویی که محمد بنا می‌گوید توقع داشته در 10 وزن صاحب هفت مدال شود اما فقط سه مدال از آن محقق شد. تا یکقدمی سکو رفتید اما فقط یک گام کم آوردید. به نظرم می‌توانستیم قهرمان شویم و یا حداقل روی سکو برویم اما یکسری از مشکلات و کمبودها مانع از آن شد. ولی شما از نتیجه راضی هستید. از بابت اینکه توانستیم سه سهمیه المپیک را کسب کنیم، راضی هستم. از اینکه برخی از کشتی‌گیران دلاورانه جنگیدند، راضی هستم اما از اینکه برخی از کشتی‌گیرانم به آنچه که استحقاقش را داشتند نرسیدند، ناراحت هستم. از اینکه برخی از کشتی‌گیرانم نتوانستند در حد خودشان کشتی بگیرند، ناراحت هستم. از کدام‌یک از کشتی‌گیران ناراضی هستید؟ از امین کاویانی‌نژاد، میثم دلخانی و پوریا ناصرپور و حتی از امیر قاسمی‌منجزی ناراحت هستم چون اعتقاد دارم که توانی بیشتر از این داشتند. آنها نتوانستند تمام توان خود را به نمایش بگذارند. البته در مجموع بچه‌ها همه خیلی خوب بودند اما چهار نفر نتوانستند مرا راضی کنند. در روز اول از ناصرپور و کاویانی‌نژاد خیلی توقع بیشتری داشتیم و شاید اگر مسابقات آنها روزهای دوم یا سوم بود و نفرات باتجربه ما مانند عبدولی در روز اول بودند شرایط فرق می‌کرد. امیر قاسمی هم در مسابقه‌ای که برای مدال است نباید این اشتباهات بچگانه را مرتکب شود. هر چند که اولین میدان جهانی‌اش بود اما از امیر باتجربه انتظار بیشتری داشتیم چون می‌توانست مدال بگیرد و تیم ما سوم شود. شاید اندکی جو مسابقات آنها را تحت تأثیر قرار داد. ببینید اتفاقاتی رخ داد که ما مجبور شدیم بعد از وزن‌کشی این نفرات را به روی تشک بفرستیم. شاید اگر دو روز زودتر آمده بودیم قهرمان جهان می‌شدیم. وقتی هم که رسیدیم چمدان‌ها را در اختیار نداشتیم و بچه‌ها نتوانستند در سالن مسابقات قبل از شروع رسمی رقابت‌ها حضور داشته باشند و تمرین کنند و بدون آشنایی با فضا روی تشک رفتند. ولی خدا را شکر می‌کنم که چهارم شدیم و حتی تا نزدیکی سکو رفتیم و 3 مدال برنز هم گرفتیم. آینده روشنی برای این تیم و بقیه جوانانی که در تهران هستند، می‌بینیم. باید از فردایی که می‌رسیم دوباره کارمان را شروع کنیم؛ مسابقات مختلفی داریم، جام جهانی و قهرمانی آسیا را داریم و مسابقات کسب سهمیه المپیک که در فروردین به میزبانی چین برگزار می‌شود. شاید اندکی هم قرعه‌ها بهتر بود، تیم نتیجه بهتری را کسب می‌کرد؟ همیشه اعتقاد داشتم که برای قهرمان شدن باید با بهترین‌ها جنگید اما اگر اندکی قرعه روی خوش نشان می‌داد الان تیم ما بسیار بهتر کار کرده بود. ‌این سخت‌ترین دوره مسابقات جهانی برای ما بود و من تا به حال ندیده بودم که تا این اندازه قرعه‌ها سخت و دشوار باشد. در این مسابقات ما با چه کسی کشتی نگرفتیم؟ خیلی از قرعه‌های ما نفرات جوان و کم‌تجربه‌ای بودند که به مدال‌داران جهان برخورد کردند. شما تیم جوانی داشتید و با توجه به وضعیت قرعه، شرایط اندکی قابل پیش‌بینی بود. اما در برخی از مسابقات به شدت عصبانی بودید. 8 نفر برای اولین بار در این مسابقات حضور داشتند و نسبت به سال قبل 9 تغییر داشتیم و این طبیعی بود که برخی از موارد پیش بیاید اما این حرص خوردن‌ها عشق من است. این حرص، لذت است. در دوره‌ای که امید نوروزی قهرمان دنیا شد من کنار تشک افتادم. برای حمید سوریان هم همینطور بود. من از سر عشق به این بچه‌ها و به این تیم تا این اندازه درگیر می‌شوم. من نمی‌توانم ببینم و تحمل کنم که تیم خوبی دارم اما به همین راحتی و با اشتباهات بچگانه شکست می‌خورند. قبل از مسابقات هم خیلی‌ها اعتقاد داشتند که این تیم شانسی ندارد. وقتی تیم را انتخاب کردم حمید سوریان هم آمد و گفت که یا قاطی کردی یا خیلی جگر داری که می‌خواهی این تیم را به جهانی ببری اما من به این تیم اعتقاد داشتم و بارها به بچه‌ها در اردو گفتم خودتان را باور داشته باشید. به خودتان ایمان داشته باشید؛ شما می‌توانید به مدال برسید. سه نفر که مدال گرفتند اما واقعاً ساروی نباید مدال می‌گرفت؟ طاهری نباید مدال می‌گرفت؟ امیر قاسمی نباید می‌گرفت؟ حالا اگر من بگویم که در ذهنم فکر می‌کردم این تیم هفت مدال می‌گیرد شما باور می‌کنید؟ هفت مدال؟ بله. البته رنگش را نمی‌دانستم اما تصوراتم بر این بود که این تیم می‌تواند و به نظرم می‌توانستیم بگیریم. سه سهمیه گرفتیم اما هنوز سه سهمیه باقیمانده است. این یعنی اینکه کار سختی در پیش دارید. آسان از کنار این سه سهمیه نگذرید. هیچ کشوری نتوانست چهار سهمیه بگیرد و روسیه قهرمان هم فقط سه سهمیه گرفت. بنابراین در همین بخش ما خیلی خوب کار کردیم. در 87 و 97 کیلوگرم هم کار سختی نداریم و سهمیه را در آسیا می‌گیریم اما در 67 کیلو کمی کارمان سخت است اما سعی می‌کنیم با یک انتخاب درست آن سهمیه ها را هم بگیریم و با سهمیه کامل در المپیک حاضر شویم. البته اعتقاد دارم هنوز در ایران نگاه المپیکی وجود ندارد. شرایط و امکانات المپیکی نداریم و این خوب نیست. چطور؟ چه کمبودی دارید؟ ما چه داریم به جز غیرت چند جوان؟ کدام شرایط نسبی برای تیم ما فراهم شده است؟ من در ایران زندگی می‌کنم و خیلی از مسائل را هم خوب می‌دانم و هم خوب مثل مردم آن را درک می‌کنم. می‌دانم که کشور با چه کمبودهایی روبه‌رو است و چه سختی‌هایی داریم و همه شرایط را درک می‌کنم اما برای من سؤال است که چرا یک فوتبالیست برای یک مسابقه فوتبال باید پاداش چند هزار دلاری دریافت کند اما برای پول توجیبی یک کشتی‌گیر باید هزار و یک مشکل وجود داشته باشد؟ مربیان ما چند ماه است که حقوق دریافت نکرده‌اند و دو تن از مربیانم اصلاً حقوق نمی‌گیرند. من اصلاً نمی‌خواهم بگویم به فوتبال ندهند اما حرفم این است که نمی‌شود به ما ندهند و بگویند نداریم اما برای فوتبال همه چیز فراهم باشد. چرا باید نگاه‌ها اینگونه باشد؟ اصلاً چرا باید فرق وجود داشته باشد؟ سال 2012 سه طلا گرفتیم و سال 2016 در ریو هم دو مدال برنز گرفتیم که بهترین نتیجه تاریخ هستند. حالا درست است که من میله را گرفتم و نشستم گریه کردم و بعضی‌ها گفتند این باخته و بدبخت است اما شما بروید و خانه کشتی را ببینید که الان هم همان وضعیتی را دارد که در هفت، هشت سال گذشته داشته است. اصلاً چکار دارم که به چه کسی چه چیزی می‌دهند اما حق کشتی را باید بدهند. بخصوص که اکثر کشتی‌گیران هم وضعیت زندگی خوبی ندارند. همه دلاوری‌های ساروی و نجاتی را دیدند اما آیا وضع زندگی آنها را هم می‌بینند؟ کشتی‌گیری که مدال جهانی می‌گیرد پاداشی از دولت دریافت می‌کند. نمی دانم چند سکه، اما به هر حال پاداشی را دریافت می‌کند اما ساروی که قهرمانانه جنگید و شما دلاوری او را دیدید، مردم ایران هم دیدند و در یکقدمی مدال کم آورد و نتوانست مدال بگیرد اما یک سکه هم می‌گیرد؟ خب، بروند بررسی کنند. اصلاً شما خودتان بروید و زندگی ساروی را ببینید. یک سال است که در اردوی تیم ملی زحمت می‌کشد. بعد از قهرمانی در رده جوانان در دوره رسول خادم وعده داده بودند که ماشین می‌دهند و جایزه به یورو می‌دهند اما تغییرات شد و رسول خادم رفت و این پاداش‌ها پرداخت نشد. الان کسی هست که بپرسد چرا پرداخت نشده است؟ الان به او چه بگویم و اصلاً چرا باید از او توقع داشته باشم که مدال المپیک را بگیرد؟ خب این موارد را چرا به مسئولان ورزش اطلاع ندادید؟ اطلاع ندادم؟ بارها گفته‌ام. قول حمایت صددرصد دادند اما کجاست این حمایت‌ها؟ در همین دیدار اخیر هم گفتم که نگاه المپیکی وجود ندارد. شما ببینید هندی که نتوانسته هیچ مدالی را هم در کشتی فرنگی بگیرد، الان چند هفته است که در قزاقستان اردو برگزار می‌کند اما ما کجای کار هستیم؟ با این وضعیت در المپیک کار بسیار سختی داریم. المپیک باید درصد خطا به صفر برسد که بتوانیم موفق شویم. درصد خطا فقط فنی نیست بلکه باید درصد خطای ذهنی را هم به صفر برسانیم. صفر کردن خطای ذهنی فقط این نیست که من هر دفعه به کشتی‌گیرم بگویم برو تمرین. شما بروید و ببینید که زندگی نجاتی چگونه است. اگر این تیم دو روز زودتر به قزاقستان آمده بود، رنگ مدال عبدولی طلا بود، رنگ مدال گرایی طلا بود و می‌توانستیم قهرمان جهان شویم اما من بروم این را به چه کسی بگویم؟ سر مسابقه که به موقع نرسیدیم، 5 شب هم که نخوابیدیم، شب آخر هم که 11 شب رسیدیم هتل و سه صبح هم راهی فرودگاه شدیم که راهی شویم. 12 ساعت هم در فرودگاه مسکو ماندیم. این مزد تیم من است؟ فکر می‌کنید در المپیک چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ هنوز هیچ چیزی مشخص نیست. 10 ماه مانده تا المپیک و در این زمان باید ببینیم چه اتفاقی رخ می‌دهد. ولی به نظرم نجاتی می‌تواند در المپیک مدال بگیرد. ساروی هم می‌تواند بگیرد. گرایی هم همینطور. البته اینکه می‌گویم ‌این نفرات مدال می‌گیرند بدین معنا نیست که اینها انتخاب شده هستند. باید این ماه طی شود و بعد معلوم شود چه خبر است اما می‌توانیم در المپیک مدال بگیریم به شرطی که کمک کنند و همه نگاه المپیکی داشته باشند.∎​