نماینده ویژه آمریکا در امور عراق گفت: آمریکا انتظار دارد که تحریم‌ها ایران را به میز مذاکرات بازگرداند.
به گزارش ایسنا، برایان هوک، نماینده ویژه آمریکا در امور ایران در گفت وگو با شبکه رووداو گفت که تحرکات نفتکش‌های ایرانی را به طور مداوم رصد می‌کنیم. خسارت‌هایی که در اثر تحریم‌های آمریکا به ایران وارد شده است تقریبا به 50 میلیارد دلار می‌رسد.
وی با بیان اینکه ایران قدرت سابق خود در اداره جنگ‌ها از طریق نمایندگانش در خاورمیانه را از دست داده است، گفت: ایران و نیروهای «اجاره‌ای» آن امروز خیلی ضعیف تر از دو سال و نیم پیش شده است.
بریان هوک گفت: ایران را مجبور به تغییر رفتار خود خواهیم کرد زیرا این کشور اموال کافی در دست ندارد. انتظار داریم که تحریم‌ها ایران را به میز مذاکرات بازگرداند.
نماینده ویژه آمریکا در امور ایران در ادامه این گفت وگو که متن کامل آن به زودی منتشر خواهد شد، در رابطه با نقش جمهوری اسلامی ایران در عراق مدعی شد که ایران بغداد را تهران غربی می‌داند. به گزارش ایسنا، برایان هوک پیش از این نیز در پاسخ به این سوال که آیا تنش‌‎های اخیر میان آمریکا و ایران به درگیری نظامی منجر خواهد شد یا نه، گفت: این تنها در صورتی خواهد بود که ایران تصمیم بگیرد اختلافاتش با ما را از طریق نظامی حل کند. ما به وضوح بیان کرده‌ایم که می‌خواهیم آن‌ها از طریق دیپلماسی با دیپلماسی ما مواجه شوند، اما متاسفانه ایران از طریق نظامی با دیپلماسی ما مواجه شده است. این سوال که آیا خطر درگیری در منطقه وجود دارد یا نه را باید از حکومت ایران پرسید. آن‌ها چند نفت‌کش و خطوت نفتی را منفجر کرده و به پهپاد آمریکایی که در حریم هوایی بین‌المللی بود حمله کردند.
بنابراین ایران از رویکرد ترور و خشونتش استفاده می‌کند چرا که نمی‌خواهد «نه» بشنود. ادعاهای این مقام آمریکایی علیه ایران در حالی مطرح می‌شود که آمریکا با خروج در توافق هسته‌ای در سال 2018 و به دنبال آن اعمال تحریم‌های متعدد بر ایران، خود موجب گسترش تنش در منطقه شده است. بر اساس این گزارش، محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ایران پیش از این درباره گزینه آمریکا برای مذاکره در راستای دستیابی به توافقی جدید گفت که  مذاکرات را نادیده نمی‌گیرد اما مذاکرات باید بر مبنای «احترام متقابل» و نه لزوما بر اساس «اطمینان متقابل» باشد، چرا که توافق هسته‌ای موجود بر اساس «عدم اعتماد دوجانبه» انجام شده است اما[ این توافق] مبتنی بر این واقعیت است که دو کشور یک‌دیگر را به عنوان شرکای در حال مذاکره‌ای به رسمیت می‌شناسند که به کلمات و امضای خودشان احترام می‌گذارند.