از دیر زمان و در خلال پژوهش‌های تاریخی، هرگاه به نام زنده یاد آیت الله سید رضا فیروز آبادی برخورده ام، هماره خویش را دربرابر خیراندیشی و خدمتگذاری وی تحسین گر و خاضع یافته ام. فیروزآبادی سابقه سیاسی روشنی داشت، اما از آن زمان که رضاخان رو به بگیر و ببند و خشونت نهاد، به سمت خدمات اجتماعی رفت و از خود آثاری عام‌المنفعه بر جای نهاد. او بابت چند دوره نمایندگی مجلس، حقوقی دریافت نکرد تا آنکه پس از این همه، به او اطلاع دادند که مبلغی در خور از این نهاد طلبکار است. باخود گفته بود: دیدم اگر پول را بگیرم، تا رسیدن به خانه، ارباب سوال و احتیاج، تمام آن را از من ستانده اند و اگر نگیرم، ظلمه آن را بالا خواهند کشید! او نهایتا به نیت پایه گذاری یک بیمارستان برای مردم محروم ری و تهران، مبلغ تجمیع شده را دریافت می‌کند و از صاحب منصبی زمینی را با تخفیف فراوان می‌خرد و رفته رفته به بنای آن می‌پردازد. افراد فراوانی در توسعه این موسسه به وی مدد می‌رسانند که یکی از آن‌ها بانو سهرابی است. قبلا در افواه این داستان را شنیده بودم، اما امروز تفصیل آن را دوست ارجمندم دکتر وحید فیروز آبادی (نوه مرحوم فیروز آبادی) به شرح ذیل برای نگارنده نقل کرد:

"خانم فاطمه سهرابی همسر سابق مرحوم شاهرخ شاهی، از متمولین و صاحب هتل پالاس تهران بود. این بانو پس از مرگ همسر و به دلیل ارادت به مرحوم فیروز آبادی به دلیل فعالیت‌های خیریه، در دیدار با او اظهار تمایل کرد که به عقد ایشان در آید! فیروزآبادی که هر فرصتی را برای توسعه بیمارستان مغتنم می‌شمرد، به وی گفت: اگر با ثروتی که داری، یک بخشِ زنان برای بیمارستان ایجاد کنی، من نیز تو را عقد میکنم! آن خانم با انگیزه تمام، بخش زنان را در بیمارستان احداث کرد که نهایتا به نام خود وی نیز افتتاح شد. خانم سهرابی پس از همسری فیروزآبادی نیز، با جدیت و تا سال‌ها در بیمارستان خدمت می‌کرد... "

پ.ن اول: بیمارستان، مسجد و مقبره فیروز آبادی همچنان برقرار و محل مراجعه مردم هستند.
پ.ن دوم: این پست به مناسبت سالروز درگذشت مرحوم فیروزآبادی به قلم آمد.