صحبت‌های دیروز رئیس فدراسیون قایقرانی، نوری در تاریکی بود که گفت «به سفر نرفتم تا یک ورزشکار بیشتر برود.» صحبت‌های علیرضا سهرابیان نقطه مقابل مدیران دائم‌السفر ورزش ایران است. مدیرانی که در ورزش ایران کم نیستند و در فدراسیون‌های مختلف، کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و همچنین باشگاه‌ها حضور دارند و همیشه چمدان بسته آماده سفر هستند. سال‌هاست که پدیده‌ای به نام مدیران ورزشی دائم‌السفر به یکی از معضلات ورزش ایران تبدیل شده است، مدیرانی که هیچ سفری را از دست نمی‌دهند و همواره یک جای ثابت در اعزام‌های ورزشی دارند. کیفیت و کمیت مسابقات هم هیچ اهمیتی ندارد، از کم‌اهمیت‌ترین رقابت که می‌تواند یک تورنمنت کوچک خارجی باشد تا مهم‌ترین آن که رقابتی مانند المپیک است، می‌توانید نام این مدیران را در لیست کاروان اعزامی مشاهده کنید.
با این حال به نظر می‌رسد جایی باید پرونده چنین مدیرانی بسته شود، آن هم مدیرانی که عادت کرده‌اند با بیت‌المال از این هواپیما به آن هواپیما بروند. شرایط ویژه اقتصادی موجود که ورزش را هم مانند تمام بخش‌های دیگر کشور دچار چالش‌های مالی کرده است، بهترین فرصت برای برخورد و نظارت بر سفر‌های توریستی برخی رؤسای فدراسیون‌ها و معاونان وزارت ورزش و البته مدیران باشگاه‌های دولتی فوتبال است. بودجه ورزش به‌رغم افرایش چند برابری هزینه‌ها، به‌صورت ناچیزی افزایش پیدا کرده است و این مسئله می‌طلبد تا نسبت به کاهش هزینه‌های اضافه در مجموعه ورزش اقدام شود. کاهش سفر‌های بی‌ثمر مدیران ورزشی که بیشتر قالب توریستی به خود می‌گیرد، یکی از همان مواردی است که اصلاح آن نسبت به هر زمانی ضروری‌تر به نظر می‌رسد.
بدیهی است که اغلب سفر‌های مدیران و مسئولان همراه تیم‌های ورزشی کوچک‌ترین دستاوردی برای ورزش ندارد و تنها جای ورزشکاران و مربیان را تنگ می‌کند، مانند مسابقات دوومیدانی قهرمانی آسیا که سال گذشته در قطر برگزار شد و این فدراسیون برای گنجاندن افراد اضافه که حضورشان تأثیری در شرایط ورزشکاران نداشت، برخی از مربیان دوومیدانی‌کاران را حذف کرد تا جا برای افرادی که این سفر تنها برایشان جنبه توریستی داشت، باز شود. چنین نمونه‌هایی در ورزش ایران کم نیست، می‌توان از رئیس فدراسیونی مثال زد که به بهانه‌های مختلف مانند رایزنی برای کسب کرسی آسیایی از این کشور به آن کشور می‌رود و دست آخر هم رایزنی‌هایش هیچ ثمری برای ورزش به ارمغان نمی‌آورد یا از رئیس فدراسیونی می‌توان گفت که در اکثر اعزام‌های بین‌المللی این رشته، حتی مسابقات آسیایی رده‌های پایه هم همراه تیم است تا جایش در عکس‌های پای سکو‌ها خالی نباشد!
نمونه‌های چنین مدیرانی را در بین معاونان وزارت ورزش و باشگاه‌های دولتی فوتبال نیز می‌توان دید که سالی چند پاسپورت تعویض می‌کنند.
در چنین شرایطی ارزش حرکت‌هایی مانند حرکت رئیس فدراسیون قایقرانی که جایش را در سفر به یک ورزشکار می‌دهد بیشتر از همیشه مشخص می‌شود. با توجه به شرایط سخت اقتصادی کشور ضروری است که چنین حرکت‌هایی در ورزش گسترش پیدا کند، به خصوص که ورزش کشور شرایط سختی را از نظر بودجه‌ای پشت سر می‌گذارد و جایی برای حیف‌ومیل این بودجه محدود برای سفر توریستی مدیران باقی نمی‌ماند، آن هم در شرایطی که خیلی از اعزام‌های ورزشکاران به دلیل کمبود پول لغو و بودجه همان اعزام‌های محدود و کنترل شده هم به سختی تهیه می‌شود. در چنین شرایطی ریال به ریال بودجه اعزام باید با اولویت ورزشکاران و مربیان هزینه شود و تا حد امکان از سفر رؤسا و همراهانی که حضورشان ضرورتی ندارد، جلوگیری شود. در این بین نقش وزارت ورزش برای جلوگیری از حیف‌ومیل بودجه فدراسیون‌ها و باشگاه‌ها با اعزام مدیران و نفرات اضافه نامربوط اهمیت زیادی پیدا می‌کند. شورای برون‌مرزی وزارت ورزش باید جدی‌تر از همیشه در زمینه کنترل سفر مدیران ورزش وارد میدان شود تا مدیری به خودش اجازه ندهد در هر سفر خارجی، نامش را اول لیست نفرات اعزامی بنویسد و بدون توجه به شرایط سخت بودجه‌ای کشور و ورزش، سفر‌های توریستی‌اش را برود.