تصمیم جسورانه و بحث‌برانگیز گابریل کالدرون برای کنار گذاشتن دو بازیکن از پرسپولیس، بزرگترین شوک هفته گذشته بود. شوکی که در ابتدا همه هواداران پرسپولیس را بهت زده کرد اما حالا و بعد از گذشت قریب به یک هفته و فرو نشستن گرد و غبارها و فاصله گرفتن از فضای احساسی و پرتنش هفته گذشته، بهتر و منطقی‌تر می‌توان این تصمیم را تحلیل کرد و به آن پرداخت.

بهتر است اول تکلیف‌مان را با گابریل کالدرون روشن کنیم. مربی کارکشته آرژانتینی که سالیان سال است در آسیا و حوالی خاورمیانه کار کرده و به خوبی فوتبال و اتمسفر حاکم بر منطقه را می‌شناسد. همو که در دوران بازیگری یک ستاره بزرگ و نامدار در آرژانتین بوده که سه جام جهانی و قهرمانی آن را تجربه کرده و در دوران مربیگری نیز هرگاه از وسوسه پول گذشته و روی نیمکت تیم‌های بزرگ نشسته، موفق بوده. بنابراین کالدرون را نمی‌توان یک مربی کوچک و بی‌تجربه دانست که تحت تاثیر احساسات تصمیم گرفته باشد. قطعا او در سه هفته‌ای که در تمرینات پرسپولیس حضور داشته، به خوبی تمامی نفرات را به دقت زیر ذره‌بین برده و آنالیز کرده و بعد از ارزیابی دقیق تصمیم گرفته. پس نمی‌توان در وهله اول او را متهم و تصمیم وی را اشتباه تلقی کرد.

در نقطه مقابل سروش رفیعی و شایان مصلح قرار دارند. دو ستاره‌ای که در چند فصل اخیر در کلونی سرخ، نمایش بیش و کم مقبولی ارائه کرده و در بین هواداران مقبولیت دارند؛ به ویژه سروش اما برای بررسی این دو باید از کلیات گذشت و به جزییات رسید. آنجا که می‌بینیم سروش رفیعی فصلی ناکام و بی‌رونق را سپری کرده. همو که در نیم فصل نخست بعد از حضور در اهواز پس از چند بازی نصف و نیمه به اندازه‌ای بد و ضعیف و البته بی‌انگیزه ظاهر شد که فولاد کم ستاره قیدش را زد و سروش تقریبا دو سوم نیم فصل اول بدون تیم بود. او پس از باز شدن پنجره نقل و انتقالات پرسپولیس زودتر از موعد به تهران آمد و در نیم فصل دوم دوباره سرخپوش شد اما در پرسپولیس هم اوضاع بهتر از فولاد نبود.

 برانکو معمولا او را در ترکیب اصلی بازی نمی‌داد و هر‌گاه به ناچار رفیعی را به زمین می‌فرستاد، خیلی زود پشیمان می‌شد! آمار صفر گل و صفر پاس گل حکایت از افول وحشتناک ستاره‌ای دارد که روزگاری همه برایش سر و دست می‌شکستند؛ حتی مربی سختگیری مثل کارلوس کی‌روش.

فراموش نکنیم کالدرون به واسطه روحیه آرژانتینی و البته سبک فوتبالی که بازی می‌کرد، به بازیکنان فانتزی کمتر علاقه دارد و خب کیست از علاقه افراطی سروش به بازی تکنیکی و مطلوب سکوها خبر نداشته باشد. با این شرایط و با توجه به ترافیک وحشتناک خط هافبک پرسپولیس بدیهی است که جایی برای سروش در ترکیب پرسپولیس هرگز وجود نداشت.

شایان مصلح اما شرایطی به مراتب نومیدکننده‌تر از رفیعی داشت. ستاره بلندقامتی که با آن استایل منحصر به فرد می‌توانست یک چپ کلاسیک باشد اما کیفیت فوتبالش همپای قدش رشد نکرده و حالا با نگاه واقع‌گرایانه‌تر به آنچه در پرسپولیس از او به جای مانده می‌توان گفت از روز نخست حضورش در پرسپولیس اشتباهی بود. در طول این چند فصل به سختی صحنه‌ای ماندگار و تاثیرگذار از شایان مصلح به یاد می‌آوریم و اوضاع زمانی بدتر می‌شود که فصل گذشته را مرور می‌کنیم، جایی که مصلح روزگار تنگدستی و فقر بازیکن پرسپولیس به واسطه محرومیت از نقل و انتقالات که حتی پای درجه ۳‌‌هایی نظیر آدام همتی و علوان‌زاده را به ترکیب باز کرد، بیش از اینکه در مستطیل سبز باشد، در کلینیک و بیمارستان رویت شد! یک بازیکن تقریبا مصدوم که با حضور محمد نادری کاملا فراموش شد و بدیهی بود که با تدوام حضور نادری و بازگشت محمد انصاری، دیگر به کار نیاید.

با بررسی شرایط دو ستاره کنار گذاشته شده، به این نتیجه می‌رسیم که تصمیم کالدرون نه تنها اشتباه نبوده، بلکه او با منطق و حرفه‌ای‌گری، عملا ستاره‌هایی را کنار گذاشته که بر خلاف نام دهان پرکن هرگز به کار پرسپولیس نمی‌آمدند و حضورشان در پرسپولیس نه تنها مفید نبود، بلکه ورای مسائل فنی، می‌توانست مشکل‌ساز شود. کالدرون با حذف شایان و سروش یک تصمیم مهم و البته درست گرفت.

سعید آقایی