در خبرها آمده که سخنگوی هیات‌رئیسه مجلس شورای اسلامی گفته: «دو نماینده از وزرا درخواست آپارتمان کرده بودند» که البته ظاهرا درخواست آنها عملی نشده اما این عملی‌نشدن، قطعا چیزی از ارزش‌های این بزرگواران کم نمی‌کند. یعنی نماینده از وزیر درخواست آپارتمان می‌کند، ممکن است پس‌فردا وزرا به رئیس‌جمهور درخواست بدهند که به آنها ماشین بدهد و همین‌طوری دوستان از یکدیگر درخواست کنند و هرچه لازم دارند بگیرند. این روند البته می‌تواند برعکس هم باشد، یعنی نمایندگان از وزرا درخواست کنند که به آنها آپارتمان بدهند، بعد اعضای شورای شهر به نمایندگان مجلس درخواست بدهند که به آنها پول توجیبی بدهند، بعد اعضای شورایاری محله‌ها به اعضای شورای شهر بگویند که به آنها موتورسیکلت بدهند، مدیران ساختمان به اعضای شورایاری محله‌ها بگویند که به آنها برنج و گوشت و مرغ بدهند و ساکنان ساختمان هم از مدیران ساختمان درخواست کنند که به آنها اگزوز همان موتورسیکلت‌ها را بدهند، زیبا نیست؟!

البته شما مطمئن باشید که این موضوع نه‌تنها به‌زودی از بیخ تکذیب خواهد شد، بلکه اصلا مساله خانه و آپارتمان و اجاره و ملک هم از ریشه تکذیب خواهد شد و این نماینده‌های مستقل و تودل‌برو هم اعلام خواهند کرد: «آپارتمان؟ آپارتمان دیگه چیه؟!»

بدون‌تردید این افراد به‌زودی اعلام خواهند کرد که مستقل هستند و این وصله‌ها به آنها نمی‌چسبد. عین هم‌کلاسی‌ام در دانشگاه که اصرار داشت مستقل است، راست هم می‌گفت انصافا؛ چون در خانه خودش زندگی می‌کرد و ماشین شخصی خودش را داشت. خانه برای پدرش بود اما این چیزی از مستقل‌بودن او کم نمی‌کرد، چون خانه را ماهی بیست‌هزار تومان از پدرش اجاره به شرط تملیک کرده بود، ماشین را هم با وساطت مادرش از دایی‌اش از دم قسط «هرچی عشقته دایی‌جون!» خریده بود و اگر اسم این استقلال نیست، پس چیست؟ هویج است؟!

در نتیجه حالا که مردم درخواستی از مسئولان عزیز ندارند، این بزرگواران با خودشان فکر کرده‌اند که نوبتی هم باشد، نوبت درخواست ما از خودمان است. مردم الان در این حد درخواست دارند که «داداش اون نمک رو می‌دی؟» و بقیه درخواست‌های‌شان را کلا بی‌خیال شده‌اند. در نتیجه تا خلوت است، بنده دوتا آپارتمان برداشتم!

فریور خراباتی