خبرنامه دانشجویان ایران: مژگان صلایی*// شبی که ماه کامل شد در این آشفته بازار سینمای ایران شاید نمونه برجسته‌ای در پرداختن به موضوعات اساسی باشد که در گوشه کنار این سرزمین ناگفته می‌ماند، بعضا اگر هم در اوج باخبری قرار بگیرد گذری در میان چند خبر و در نهایت با سیل اخبار دیگر از یاد‌ها رفته و از اذهان پاک خواهد شد. اما این قصه و پرداخت آن در قیاس با سینمای استراتژیک که وجود خود را مدیون این مدیوم است، حق مطلب را آنطور که باید و شاید و مورد انتظار است نه به اندازه تمام خون‌های ریخته شده توسط ریگی، بلکه به اندازه دو خون ریخته شده خواهر و برادر داستان نیز حق ترور؟! را ادا نکرده است.

اما بی‌گمان نقطه قوت فیلم، بازی‌های درخشان بازیگرانش است. عبدالحمید و عاشقانه‌هایش آنقدر برای مخاطب قابل باور است که با تمام وجود عشق او به همسرش را باور می‌کند، فائزه، شهاب و مادر ریگی هم به بهترین شکل از پس نقش خود برآمدند.

در قدرت بازیگری بازیگران شکی نیست، قطعا یک دلیل آن کارگردانی خوب و هدایت نرگس آبیار است؛ ولیکن بخشی از نقد به فیلم متوجه قصه آن است، زمانی که زندگی یک جنایتکار با آن وسعت از ترور و توحش قسمتی از یک روایت را شکل می‌دهد، باید حجم پرداختن به این انحراف اعتقادی او که منجر به این اتفاقات تلخ شده، (بدون در نظر گرفتن حمایت مالی و تسلیحاتی کشور‌های غربی و عربی) را به شکل مفصل نه در حد چند سکانس کوتاه نشان می‌داد، بنابراین کارگردان هرچقدر در بازی‌گیری از بازیگران توانمند است، اما در شکل پرداخت به تفکرتکفیر مخاطب را اقناع نمی‌کنددر حالی که نقطه اتکا فیلم باید بر این محور می‌چرخید. البته بی انصافی است از این نکته به سادگی بگذریم که کارگردان سعی کرده این رویکرد را به تصویر بکشد، ماننددفاع دایی ریگی از اسلام حقیقی در مقابل اسلام خودساخته خواهر زاده‌اش را در چند سکانس می‌بینیم.

این اتفاق مرا یاد ماجرای محمدعبدالوهاب انداخت که در مقابل بدعتی که در اسلام بنا گذاشته بود برادرش برای افکار منحرف‌ و خطرناک برادر ردیه نوشت و پدرش که از قضات بود همواره از او بیزاری می‌جست.

روند داستان اگر به شکل یاد شده پیش می‌رفت محتوایی که برای مخاطب عرضه می‌کرد بسیار فاخر‌تر از محتوای فعلی محسوب می‌شد؛ اما با تمام این اوصاف اثر نرگس آبیار اثری ارزشمند و قابل تقدیر در سینمای پررخوت و خالی از مفهوم آن است.

*عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت