واقعیت این است که در ژانر وحشت جز یکی دو تجربه، نمونه‌های درستی نداشتیم. آن یکی دو مورد را هم نمی‌توان آزمون و خطا دانست چون باید در این زمینه سال‌ها ممارست داشته باشیم و تجربه کنیم تا زیربنای ادبی، فرهنگی و اجتماعی این ژانر را پیدا کنیم. سال‌ها پیش مخاطب از فیلمی مانند «شب بیست و یکم» که در ژانر وحشت ساخته شده بود به این دلیل استقبال کرد که زمینه‌های ترس را کم و بیش داشت. زمینه‌های این ترس در دل مخاطبان ایرانی و با توجه به باورها و خرافاتی که با آن آشنا بود وجود داشت و فیلم با استفاده از آنها توانست تأثیرگذار باشد.

تجربه در این زمینه خیلی تعیین‌کننده است و ما آنقدرها نتوانسته‌ایم تجربه کنیم که در این ژانر آثار قابل توجه بسازیم تا مورد توجه مخاطب قرار بگیرد. اثری مثل سریال «احضار» که در شبکه نمایش خانگی قرار بود پخش شود و بعد از چند قسمت پخش آن متوقف شد، ساخته شده و همه چیز آن هم آماده است اما مخاطب تولیدات ما در این ژانر آنقدر کم است که برای سرمایه‌گذار ادامه آن به‌صرفه نیست. در حالی که سینمای وحشت بسیار جذاب است. چون ترس از هیجانات نابی است که سینما در ایجادش می‌تواند موفق و بشدت تأثیرگذار باشد اما چون هنوز زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی آن را نداریم و نتوانسته‌ایم ایجاد کنیم تولیدات ما قابل اعتنا نیست.

به‌نظر من مهم‌ترین دلیل موفق نبودن این ژانر در ایران و ساخته نشدن آثار موفق، نبود همین زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی است. نمی‌شود گفت این مسأله ناشی از ضعف ما در فیلمسازی است چون در سینما و با توجه به امکانات و شرایطی که داریم توانایی‌هایی داریم که می‌توانیم از آنها برای تولید آثار ژانر وحشت استفاده کنیم.