با بیان اینکه اماس بیماری خاص قرن به شمار میرود که محصول استرس، اضطراب و شتابزدگی شهرنشینی و مسائل عاطفی و اجتماعی است، میگوید: کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نیست و در اطرافیان و دوستان تکتک ما یک نفر هست که با این بیماری دست و پنجه نرم میکند. به گزارش همشهری، «رحیم خستو» با تایید اینکه شناخت و نگاه مناسبی در جامعه به این بیماری وجود ندارد میگوید: برای تغییر نگاه جامعه به این بیماری جامعهشناسان، روانشناسان و مسئولان میتوانند چارهاندیشی کنند. وی با اشاره به اینکه بیشتر افراد مبتلا به اماس از افراد برگزیده اجتماع هستند میافزاید: پذیرش اینکه این بیماری شاید برای همه ما اتفاق بیفتد اهمیت زیادی دارد و باید پذیرفت که بیماری بخشی از زندگی است و ناتوانی جسمی نمیتواند بر اراده اثر بگذارد، چه بسا که با اراده قلبی میتوان بر ناتوانی جسمی غلبه کرد.
وی با بیان اینکه بیشتر افراد از سنین جوانی به این بیماری مبتلا میشوند و اگر هم بر اثر این بیماری خانهنشین شوند در سنین پیری خواهد بود، تاکید میکند: توجه و فراهم کردن خدمات رفاهی و درمانی برای آنها از اهمیت زیادی برخوردار است، چراکه برای قشری که از طبقه متوسط به پایین هستند با وجود مشکلات مالی شرایط سختتر خواهد بود.
سخنگوی کمیسیون هنر شورای اسلامی کرج اظهار میکند: با آسیبهای زیادی که این سالها قشر متوسط جامعه از نظر درآمد و اقتصاد دیدند، این بیماری در طبقات متوسط بیشتر دیده میشود که این امر افزایش خدمات و فضاهای عمومی برای آنها را ضروری میکند. خستو طبق بررسیهایی که از این بیماری داشته است میگوید: هنر بین افراد مبتلا میتواند معجزه کند. در بین آنها کسانی که آثار هنری خلق میکنند و به نوعی به کار هنر مشغول هستند حال و شرایط بهتری دارند و اگر این افراد در مجامع عمومی و متنوعتر با فعالیتهای هنری و فرهنگی مشغول باشند، گسترش شادی آنها میتواند تا حدود زیادی مشکلشان را حل کند.
وی که در دفتر انجمن حضور یافته با اشاره به فضای نامناسب انجمن میگوید: همین فضا نشانه کمکاری و عدم پذیرش مسئولیت توسط مسئولان استان است. خستو در پاسخ به این پرسش که به عنوان سفیر این بیماری چه برنامههایی دارد میگوید: باید بتوانم پیام بیماران اماس را به مدیران شهری منتقل کنم و تکلیفی برعهده من گذاشته شده که سعی میکنم مطالبات آنها را به عنوان نماینده مردم پیگیری کنم. وی تاکید میکند: بیماریهای خاص نیازمند توجه خاص نیز هستند و همه باید ببینیم دغدغه آن را داریم یا آن را فقط برای همسایه میبینیم. اگر این را درک کنیم میتوانیم قدم مناسبی برای این بیماران برداریم.
نظر شما