موسیقی «پاپ» یا «پاپیولار» همان‌طور که از نامش مشخص است در همه جای دنیا به‌عنوان موسیقی مردمی معرفی و شناخته شده است و طرفداران و هنرمندان بسیار بااستعدای دارد. این ژانر از موسیقی نیازمند حمایت‌های دولتی نیست و به‌دلیل مخاطبان بسیار و استقبال گسترده از درآمد بالایی برخورداراست. ناگفته نماند سال‌های سال است که درایران تلاش می‌کنند موسیقی خوب و بد پاپ را از یکدیگر تفکیک کنند اما موفق نشده‌اند. در مورد موسیقی سنتی هم باید بگویم سطح این نوع موسیقی نیز هیچگاه به این خوبی نبوده حتی با کمک وحمایت وزارت فرهنگ یا دیگر مسئولان و حتی رسانه‌ها. موسیقی سنتی ایران تنها از سوی استادان بزرگی چون «حسین علیزاده»، «داریوش طلایی»، «کیهان کلهر» و... با جان و دل حمایت می‌شود و همین امر سبب شده نوازندگان جوان و مستعدی در این حرفه فعالیت کنند. اما در مورد موسیقی کلاسیک مشکلات بسیاراست و ای کاش وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نگاه دیگری به این ژانر از موسیقی داشت. وقتی از موسیقی کلاسیک نام برده می‌شود یعنی موسیقی جدی که هدفش آموختن فرهنگ به مردم است. موسیقی که من در این سال‌ها و در تمام دنیا کارکرده‌ام اساسش بر درآمدزایی نیست اما متأسفانه در ایران تمام توجهشان بر این است که چگونه سالن‌های کنسرت را با اجرای یک موسیقی کلاسیک پر کنند. در کشور ما دو ارکستر وجود دارد که هر دو سمفونیک هستند منتها نام یکی را ارکستر ملی ایران انتخاب کردند با قطعات و رهبری ضعیف‌تر و دیگری ارکسترسمفونیک. در صورتی که نوازنده‌های هر دو ارکستر از فارغ‌التحصیلان هنرستان عالی موسیقی هستند. پیشنهاد من این است که به جای دو ارکستر نیمه‌وقت یک ارکستر درجه یک تشکیل شود تا هم سطح فرهنگ موسیقی مردم افزایش یابد و دیگر اینکه با شرایط اقتصادی امروز کمی از هزینه‌ها کاسته شود. البته ما سه سال گذشته این کار را انجام دادیم، ارکستری به‌نام ارکستر «سمفونیک ملی ایران» که اتفاقاً مورد استقبال قرار گرفت اما مسئولان به دلایلی ترجیحشان این بود که حتماً دو ارکستر داشته باشند. ایران کشوری با فرهنگ و دارای نوازندگان و آهنگسازان چیره‌دست، ماهر و دارای حدود یکصد سال قدمت ارکستر سمفونیک است و نباید سرمایه‌های فرهنگی خود را که جوانان موسیقیدان مستعد هستند این‌گونه هدر بدهد.