روزبه صدر
سومین ماه از سال جدید در عرصه هنرهای تجسمی چه رخدادهای قابل اعتنایی را به دنبال داشت و چگونه می‌توان این رخدادها را به شکلی زمینه‌مند توضیح داد؟ واضح است که اتفاقات روزمره در هر عرصه‌ای و از جمله فرهنگ و هنر در صورتی که بی‌اعتنا به زمینه‌های بروز و ظهورشان در نظر گرفته شوند، در ذهن مخاطب خود جز به عنوان پیشامدهایی گذرا تلقی نخواهد شد و عمقی نخواهند داشت. اما شاید از دریچه تفسیر بتوان تا اندازه‌ای به زمینه‌های بروز و چرایی رخدادها نزدیک‌تر شد؛ همانگونه که قصد داریم در این فرصت این دریچه را به تازه‌ترین رخدادهای هنرهای تجسمی باز کنیم.
مقصد بازدیدهای متولیان هنرهای تجسمی
اگر بازدیدهای معاونین هنری و دفتر تجسمی در سال‌های قبل هرازچندگاه و بی‌هدف می‌نمود، اما اخیراً می‌بینیم که از قضا هدف‌گذاری‌ها در این زمینه بسیار حساب شده است و این مسئولین هنری دیگر به اصطلاح وقت خودشان را در نمایشگاه‌های هنرمندان مستقل به هدر نمی‌دهند. خیلی واضح است که حالا دیگر گروه‌هایی که قصد دارند تمام امکانات و توجهات دولتی و غیردولتی را تنها و تنها به سوی خود جذب کنند، تلاش می‌کنند تا با نفوذ در دفتر مسئولین هنری حتی برنامه بازدیدهای هنری آنان را هم به مسیر منافع خود هدایت کنند. سیدمجتبی حسینی، معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به همراه هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی در خرداد ماه بازدیدهایی از چهار نمایشگاه در گالری‌های هنری تهران داشتند و نگاهی اجمالی به مقصدهای آنان دست کم در این بازدیدها کافی است تا روشن شود قرار است همچنان کدام گروه از گالری‌ها مراکز هنری در مرکز توجه این نهاد باقی بمانند.
موزه‌ای برای ایران و ایرانیان
ایران درودی که در اوایل خرداد ماه در مراسم واگذاری زمینی برای موزه‌اش شرکت کرده بود، گفت: من همیشه به عنوان یک زن افتخار کرده‌ام ایرانی هستم و امیدوارم که لیاقت داشتن نام «ایران» را داشته باشم. برای تأسیس این موزه نیز همه‌جانبه تلاش و چهار سال پایداری کردم . سال‌ها است که آثارم را نفروختم و برگزیده‌هایش را برای ملت ایران انتخاب کردم. من هر چه دارم و ندارم را به عنوان یک ایرانی به ملتم بخشیدم و خواستم ثابت کنم که از کشوری هستم که فردوسی شاعر آن است. فردوسی از کودکی به من یاد داد که چو ایران نباشد تن من مباد. امیدوارم ملت ایران که سابقه هنر ۷ هزار ساله را دارد، نشان بدهد که تا چه اندازه در هنر معاصر نیز باهوش و بااستعداد است.
درودی یکی شاخص‌ترین زنان هنرمند تاریخ معاصر ایران سال‌ها است قصد دارد موزه‌ای به نام خود تأسیس کند تا آثارش به عنوان هدیه‌ای به مردم ایران در این موزه جای بگیرند. اما همین استقلال رأی او و دوری کردنش از محفل‌های منفعت‌جو در عرصه هنرهای تجسمی موجب شده این اقدام با دشواری زیادی روبه‌رو شود. پرسش اینجاست چرا نباید هنرمندی که چنین دل در گرو مردم میهنش دارد به اندازه کافی از حمایت‌های نهادهای متولی هنرهای تجسمی برخوردار شود. آیا او که می‌توانسته آثار هنری خود را که جای فرزندانش هستند به آغوش مجموعه‌داران و حراجی‌ها بیندازد و منافع مالی قابل‌توجهی به دست آورد، دست کم برای چشم‌پوشی بر این منافع شایسته چنین حمایت‌هایی نیست؟
نگرانی‌هایی برای تعطیلات طولانی موزه هنرهای معاصر تهران
تعطیلی موزه هنرهای معاصر تهران که قرار بود چهار ماه طول بکشد، از مرز یک سال گذشت و اداره کل هنرهای تجسمی و مدیران موزه بی‌اعتنا به حساسیت‌ها در خصوص آنچه پشت درهای بسته این موزه می‌گذرد، همچنان از هرگونه اطلاع‌رسانی شفاف طفره می‌روند. از 9 اردیبهشت سال 97 که خبر رسمی تعطیلی این مرکز منتشر شد، دست کم از نمای بیرونی موزه واضح است که برخلاف وعده‌های مدیران برای بازسازی باغ مجسمه موزه، تا این لحظه هیچ نشانی از این اقدام نیست و اگر مشخص شود که در فضای داخلی موزه هم وضع به همین منوال است، حقیقتاً جای نگرانی بیشتر خواهد بود؛ چه آنکه سرنوشت آثار بسیار با ارزش هنری این مجموعه، یک نگرانی همیشگی را دست کم برای بخشی از فضای هنری ایران شکل داده است. احسان آقایی در این مدت به برخی رسانه‌ها اعلام کرد که تعمیرات و آماده‌سازی این موزه تا فصل تابستان ۱۳۹۸ به پایان می‌رسد؛ با این وجود به نظر می‌رسد که فرآیند بازسازی موزه هنرهای معاصر تهران در سایه سکوت خبری در هاله‌ای از ابهام قرار دارد؛ به اندازه‌ای که هنوز به صورت رسمی تاریخ مشخصی برای اتمام فرآیند بازسازی موزه هنرهای معاصر تهران اعلام نشده است.
موزه هنرهای معاصر که از سال1356 کار خود را آغاز کرده است یکی از غنی‌ترین گنجینه‌های هنر مدرن قرن بیستم جهان را در خود جا داده است. آثاری از پابلو پیکاسو، هنری مور، جکسون پولاک، مارک روتکو، رنه ماگریت، پل گوگن، اندی وارهول، آلبرتو جاکومتی و بسیاری دیگر از هنرمندان بزرگ قرن بیستم در آنجا نگهداری می‌شود.
نظر شما