صاحب‌خبر - علی مغانی «تا زمانی که شرایط لازم فراهم نشود فصل جدید لیگ برتر را آغاز نمیکنیم.» این بخشی از حرفهایی است که مهدی تاج با پایگاه خبری وزارت ورزش زده. رییس فدراسیون که از جنجالهای بی پایان فصل قبل لیگ به تنگ آمده، انگار امسال میخواهد گربه را دم حجله بکشد. تهدید به تعویق برگزاری لیگ، صفحه مشترک بیانیه هفته گذشته سازمان لیگ و حرفهای رییس فدراسیون است. تهدیدی که از همین لحظه میشود مطمئن بود هیچ وقت عملی نخواهد شد و لیگ در همان موعد مقرر آغاز خواهد شد، بی آنکه شرایط سفت و سختی که مهدی تاج تعیین کرده، تامین شده باشد. اما این «شرایط لازم» که باید آماده شود، شامل چه مواردی است؟ این شرایط به طور خلاصه 3 مورد اساسی را در برمیگیرد: 1- بلیتفروشی الکترونیکی 2- شمارهگذاری صندلی ورزشگاهها 3- نصب دوربین مدار بسته. سومین شرطی که تاج تعیین کرده، از همه سهلالوصولتر است. نصب دوربینهای مدار بسته در ورزشگاهها، کار پیچیدهای نیست و به سرعت میتوان آن را عملیاتی کرد اما در بخش شمارهگذاری صندلیها، مساله این است که بخش عمده بعضی از ورزشگاهها مثل شهید وطنی قائمشهر و تختی جم اساساً صندلی ندارند که بخواهد شمارهگذاری شود یا نه! در بخش اول هم به جز ورزشگاه آزادی، هیچ ورزشگاه دیگری نیست که ولو به صورت تشریفاتی، دارای گیت کنترل بلیت الکترونیکی باشد. طبعاً در شهرهای دیگر هم هنوز سامانه فروش آنلاین بلیت راهاندازی نشده و بسیار بعید است در یک ماه باقی مانده، ساز و کاری فراهم شود که همه تماشاگران لیگ بتوانند اینترنتی بلیت بازیها را خریداری کنند. مساله اول این است که در فوتبال ایران، سادهترین کارها به شکل عجیبی «پیچیده» میشود. سالهاست سامانه فروش آنلاین بلیت سینما در شهرهای مختلف ایران ایجاد شده و سینماروها به سادگی بلیت میخرند، صندلی خود را انتخاب میکنند و سر ساعت به سالن سینما میرسند. هیچ مشکل و جنجالی هم پیش نمیآید. وقتی این امکان در حوزه سینما فراهم است، مشخص نیست چرا در فوتبال، این همه از تکنولوژی گریزان بودهایم و مساله فروش اینترنتی بلیت ورزشگاهها، تا این حد پیچیده شده است. از همان موقعی که پای شرکت برهان مبین به فوتبال باز شد، قرار بود سامانه خرید الکترونیکی بلیت و کنترل ورودی آن، ابتدا به صورت پایلوت در تهران انجام شود و پس از آن به بقیه شهرها گسترش داده شود اما به دلایلی نامشخص نه تنها سایر شهرها از این امکان برخوردار نشدند، بلکه در همین ورزشگاه آزادی هم فرآیند خرید بلیت و ورود به استادیوم، به شکلی ناقص و دست و پا شکسته اجرا شد. پیش از این هم در همین ستون یادآور شده بودم که وداع با سیستم سنتی بلیتفروشی باید تبدیل به یک مطالبه جدی در فوتبال شود اما با این کندی پیشرفتی که قبلاً دیدهایم، انتظار داشته باشیم در یک ماه، همه چیز به ناگهان متحول شود و هر 15 استادیوم میزبان لیگ صاحب چنین امکاناتی شوند، بیشتر شبیه سنگ بزرگی است که پیشاپیش مشخص است علامت نزدن است! اما مهمترین مشکل آنجاست که به جز دو سه باشگاه مثل فولاد و ماشینسازی، بقیه تیمها اساساً ورزشگاه اختصاصی ندارند و از اموال عمومی و به شکل اجارهای استفاده میکنند. باشگاهی که استادیوم اختصاصی ندارد و از طرف دیگر هیچ درآمدی هم بابت حق پخش تلویزیونی و تبلیغات دور زمین نصیبش نشده، اولاً چرا باید ورزشگاه اجارهای را به گیت الکترونیکی کنترل بلیت، صندلی و دوربین مدار بسته مجهز کند و ثانیاً اگر بخواهد هم این کار را انجام دهد، از کدام منبع درآمدی باید چنین هزینهای را انجام دهد؟ این مسالهای است که فدراسیون فوتبال هم توضیحی برای آن ندارد که چطور میشود باشگاهها درآمدی که حق آنهاست را دریافت نکنند اما برای تجهیز یک استادیوم میلیاردها تومان هزینه کنند؟∎​