صاحب‌خبر - وصال روحانی «این تیم چنان خوب و قوی است که اصلاً مربی نمی‌خواهد.» این فرضیه نامعقول و الکنی است که این روزها فراوان از زبان مخالفان برانکو ایوانکوویچ می‌شنوید. حسادت‌کنندگان به وی می‌خواهند این نظریه غیرعقلایی را جا بیندازند که وی طی زمامداری چهار سال و نیمه‌اش در پرسپولیس کار مهمی نکرد و این تیم ذاتاً و بر اساس توانایی‌ها و مهارت‌های نفراتش چنان قوی است که بدون برانکو هم می‌توانست به آماری برسد که دیده‌ایم. به ادعای آنها ترکیب سرخ‌های تهرانی چنان کارآمد است که با هدایت هر فرد دیگری نیز می‌توانست سال‌های طلایی اخیر را موجب شود. ادعایی که پایه آن آشکارا چوبین و سست است و تلاش البته نافرجامی برای توجیه دستاوردهای بزرگ این مربی 65 ساله کروات و کوچک کردن کارهای بزرگ وی. تیمی که مدعیان «قدرتمند بودن ذاتی پرسپولیس» آن را اینگونه بالا نمی‌آورند با قدری تغییر و با همین نفرات در اختیار علی دایی و حمید درخشان در فصول منتهی به آمدن برانکو بود و لابد به یاد دارید که با هدایت این افراد به کدام حدود و ثغور رسیده بود. جوانگرایی دایی خوب بود اما همان جوان‌ها (امثال امید عالیشاه و مهدی طارمی) در نظام او کاره‌ای نشدند و درخشان چنان در افکار خود غرق بود که اجازه داد یک بازیکن به هنگام تعویض روی دست او بکوبد و سپس توجیه‌ آورد که اگر عذر آن خاطیان را بخواهد، اصلاً‌ نفر و مهره‌ای در تیم او نمی‌ماند و حتی 11 نفر هم برای گسیل به زمین نداشت. برانکو میراث عالی و قدرتمند(!) چنین افرادی را تحویل گرفت. او ابتدا عذر همان خاطیان و افراد ناآرام را خواست و به جز پیام صادقیان، به ترتیب محمدرضا خانزاده، سوشا مکانی، رامین رضاییان، مهدی طارمی و محسن مسلمان از جمع قرمزها کنار گذاشته شدند و حتی در مواردی که پیشنهادهای خارجی، آدم‌هایی مؤثر و کم‌حاشیه مانند وحید امیری و صادق محرمی را از ترکیب سرخ‌ها دور کرد، دم نزد و از پیشرفت آنها در سیستم‌های کاری باشگاه‌های سایر کشورها استقبال کرد. همین کوچ‌های حرفه‌ای و با اندیشه رسیدن به پول بیشتر نیز باعث نزول پرسپولیس نشد و این تیم حتی در فصلی که هیچ‌یک از این نفرات را در اختیار نداشت و انصاری و ماهینی نیز دچار مصدومیت‌های طولانی‌تر از 8 ماه شده بودند و در شرایطی که محسن ربیع‌خواه نیز تازه از چنان مصدومیت‌هایی رسته بود، تا فینال جام باشگاه‌های آسیا پیش تاخت و شکست سبک‌اش مقابل یک کاشیمای بسیار تشکیلاتی‌تر و تا بن دندان مسلح پیش از آنکه ناکامی باشد، چیزی مانند قهرمانی برای جمعی بود که سقف پروازشان باید قاعدتاً 10 سانتیمتر می‌بود اما دست‌هایشان به سطح آسمان چسبید! ترکیب چنان تیمی فقط با امثال آدام همتی و حمیدرضا طاهرخانی کامل می‌شد و در اواخر فصل برانکو حتی نمی‌توانست یک فهرست 18 نفره برای هر مسابقه بدهد و ذخیره طلایی‌اش چیزی در سطح و شهرت محمدامین اسدی بود. آوردن استدلال‌های سست برای کوچک کردن این دستاوردهای غریب آنقدرها هم کار سختی نیست. مرتضی کرمانی‌مقام شنبه شب در برنامه‌ای تلویزیونی نهایت تلاش خود را به کار گرفت تا نشان بدهد دستاوردهای فوق‌العاده پرسپولیس در چهار فصل گذشته در درجه اول محصول کوشش و سزاواری بازیکنانش بوده و هنر مربیگری برانکو آنقدرها هم برجسته نشان نداده است. او استدلال آورد که در اواخر لیگ هفدهم و نیم فصل اول لیگ هجدهم که به‌زعم وی کل پرسنل پرسپولیس بر سر عوارض متعدد (منجمله محرومیت از خریدهای تازه) به 13 نفر می‌رسید، برانکو نمی‌توانست تک‌مهره سرنوشت‌ساز تیمش باشد زیرا در سیستمی با این تعداد نازل از بازیکن، هم ترکیب از قبل مشخص است و هم تعویض‌های طی مسابقه مبرهن! کرمانی اما هرگز نگفت که فوت و فن مرد احیاگر کروات چگونه آنقدر کارساز بود که از بشار رسن که هرگز بازیکن فوق‌العاده‌ای نبوده و سیامک نعمتی که چیزی در مایه‌ها و سطح رسن است، بازیکنانی را ساخت که خود را در خلاقیت حتی از محسن مسلمان و وحید امیری نیز بالاتر می‌دیدند و چگونه نعمتی ذاتاً هافبک تبدیل به مدافع راست موفق قرمز‌ها شد و با کدامین تدابیر از خط میانی رنگ باخته قرمز‌ها (که احمدزاده را هم از دست داده و هنوز سروش رفیعی را پس نگرفته بود) خطی ساخته شد که امثال الدحیل و السد قطر را قربانی کرد و از هیچ همه‌چیز ساخت. بله، آن تیم آنقدر خوب است که مربی نمی‌خواهد اما به شرطی که مربی در نظر گرفته شده برای پرسپولیس چیزی در سطح افرادی باشد که ایرادهای بی‌پایه اخیر را به برانکو می‌گیرند یا برخی از مربیان خارجی‌ باشند که این روزها نام‌شان به‌عنوان نامزد جانشین برانکو می‌آید و بعضی‌شان در سال‌های اخیر اصلاً تیمی نداشته‌اند. اگر تیم فعلی پرسپولیس به‌زعم این افراد اصلاً مربی نمی‌خواهد، به این سبب است که از درون یک سیستم کاری و تمرینی دقیق و وسیع و شدید ظرف چهار سال گذشته بیرون می‌آید و همه جوانب آن سنجیده شده و آنقدر پر و پیمان نشان می‌دهد که خود برانکو نیز پیش از سفر بدون بازگشت آخرش متذکر شده بود به جذب نفراتی جدید برای فصل بعدی نیاز ندارد بخصوص اگر کوچ‌کرده‌هایی مثل امیری، احمدزاده، محرمی و البته طارمی از نو سرخپوش شوند، با وجود این تیم فعلی پرسپولیس قطعاً مربی می‌خواهد؛ یکی به این سبب که بدون یک مربی هوشمند چرخ‌دنده‌های سوار شده توسط برانکو از حرکت می‌ایستد و دوم از آن رو که فقط در صورت انتصاب مطرح‌کنندگان ایده‌های غریب اخیر به‌عنوان سرمربی جدید پرسپولیس مشخص خواهد شد آنها چه میزان توفیق در نتیجه‌گیری با تیم‌هایی دارند که ظاهراً از حضور و تلاش مربیان بی‌نیازند و هر کس که بیاید، باز قهرمان خواهند شد. این «هر کس» به‌زودی و با اعلام اسم سرمربی جدید پرسپولیس از سوی مدیران این تیم مشخص خواهد شد و فقط پس‌ از آن است که روشن خواهد شد چه بر سر فرضیه «این تیم به مربی نیاز ندارد» خواهد آمد. هر چند پیش‌بینی چنان روزهایی بر اساس پیشینه و دستاوردهای برخی از گویندگان این نظریه آنقدرها هم سخت نیست.∎​