ماجرای پاداش مدال‌آوران ورزش ایران در بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی به یک جنجال بزرگ تبدیل شده است. یک اشتباه بزرگ از سوی تصمیم‌گیرندگان ورزش باعث شده حالا ورزشکاران رودرروی مسوولان ورزش قرار بگیرند و هر روز که می‌گذرد ابعاد این رودررویی هم بیشتر از قبل می‌شود. سال‌هاست عدم مدیریت صحیح پاداش ورزشکاران از سوی مسوولان ورزش به یک معضل بزرگ تبدیل شده است. هر بار هم یک وعده می‌دهند که نیاز به تغییراتی در قانون دارد اما هر سال به بهانه‌ای این بحث به تعویق می‌افتد.

الان هم یک قانون نیم ‌بندی در این باره وجود دارد تا هم خیال ورزشکاران راحت باشد و هم اینکه مسوولان تکلیف خود را بدانند اما عدم مدیریت صحیح از سوی مسوولان باعث شد باز هم یک حاشیه عجیب پیش بیاید و بحث پاداش‌ها کلاف سردرگمی برای ورزش ایران شود. این بار کار خیلی جدی‌تر از قبل هم شده است. در سال‌های گذشته نهایت کاری که ورزشکاران انجام می‌دادند، یک گلایه  یا یک مصاحبه بود اما این بار آنها پای خواسته خود ایستاده‌اند و بعد از تحصن حالا کار به تهدید و شکایت رسیده است. موضوعی که می‌تواند یک اتفاق جدید ناخوشایند در ورزش ایران باشد. تا چند روز پیش اختلاف نظر مسوولان با ورزشکاران بر سر این بود که قیمت سکه چقدر تعیین شده است. ورزشکاران گلایه داشتند که سکه تقریبا ۵ میلیونی را وزارت ورزش ۳ میلیون تومان حساب کرده است اما بعد از مدتی این اختلاف نظر با پادرمیانی رفع شد ولی حالا موضوعات دیگری پیش آمده و باعث شده این اختلاف نظرها بیشتر هم بشود و حتی کار به جایی رسیده که قهرمانان ورزش ایران صحبت شکایت کردن از وزارت ورزش و جوانان به دادگاه را مطرح می‌کنند.

آنها معتقدند وزارت ورزش و جوانان به وعده و مصوبه خود عمل نکرده است و این از سوی مراجع قانونی قابل پیگیری است؛ به همین دلیل هم قصد دارند موارد اختلافی خود را به دادگاه ببرند و از وزارت ورزش و جوانان شکایت کنند.

گلایه و نقد ورزشکاران عمل نکردن وزارت ورزش و جوانان به مصوبه خود درباره ورزشکارانی است که بیش از یک مدال کسب کرده‌‌اند. طبق آیین‌نامه قبلی وزارت ورزش و جوانان ۱۶۰ سکه برای مدال طلای اول، ۵۰ درصد برای مدال دوم، ۲۵ درصد برای مدال سوم و ۱۵ درصد برای مدال چهارم بود اما ظاهرا وزارت ورزش فقط ۱۰ درصد را برای مدال‌های دوم به بعد در نظر گرفته است.

نکته بعدی دادن کارت هدیه به جای پرداخت پاداش نقدی ورزشکاران است. یعنی ورزشکاری مثل شاهین ایزدیار باید ۲۴۸ کارت هدیه را تحویل بگیرد و بعد هم خودش این کارت‌ها را خرج کند. حتما این کار هم مثل بسیاری از اتفاقاتی که در ایران رخ می‌دهد نظیر خارجی ندارد اما چرا کار به این مرحله می‌رسد؟ چرا باید یک ورزشکار برای دریافت پاداش خود با وانت بار به فدراسیون مراجعه کند و مثل اینکه برای خرید میوه از تره‌بار رفته باید پاداش خود را بار بزند و ببرد. حال اینکه این اتفاق می‌تواند خطرات دیگری را هم داشته باشد.