کوروش نریمانی کارگردان و نمایشنامه‌نویسی که سال‌ها از عمر فعالیت هنری خود را صرف خلق تئاترهایی کمدی با درجه بالایی از ارزش هنری کرده است، می‌گوید تئاتر کمدی ایران به سوی کمدی‌های نازل 
رفته است.
او که این روزها یک کارگاه کمدی خلاق برگزار کرده، در گفتگو با ایلنا، با اشاره به اینکه «تمام طول عمر حرفه‌ای خودم را کمدی کار کرده‌ام» تصریح کرد: تئاتر کمدی کارگاه کمدی خلاق سه دوره طراحی شد تا تجربیاتی شخصی که در حوزه کمدی داشتم را به نسل جوان انتقال دهم. نوع کمدی‌هایی که نوشته و کارگردانی کرده‌ام، نوع خاصی است که به آن ایمان دارم، معتقدم و دوستش دارم و فکر می‌کنم درست است. برای همین احساس کردم که در مقطعی که الان هستیم به خصوص در طول ۱۰ سال اخیر و با گسترش سالن‌ها و وضعی که تئاتر دچارش شده است ضرورت آموزش و به یاد آوردن نوع درست کمدی احساس می‌شود.
نریمانی با اشاره به اینکه «گسترش سالن‌های تئاتر در کنار دستاوردهای خوبی که داشته، باعث رقم خوردن اتفاقات بدی در تئاتر به خصوص در تئاتر کمدی هم شده است.» گفت: نمایش‌ها در این حوزه به جای کمدی از نوع ارزشمند، به سمت آثاری می‌رود که تئاتر نازل خوانده می‌شود. یعنی سطحی از نمایش که در شان تئاتر ما نیست. با توجه به اینکه هنرپیشه‌هایی که سال‌ها باهم کار کردیم خدا را شکر سرشان شلوغ است و کمتر می‌رسند که در کارها حضور داشته باشند، احساس کردم تعداد هنرپیشه‌های جوان تربیت شده برای این شکل از کمدی که قبولش داریم، کم است؛ کمدی‌ای که مبتنی بر خلاقیت گروهی باشد و بازیگرانی که بازی‌شان استایل داشته و از شکل و سبک و سیاق هنرمندانه‌ای بهره برده باشد. هم در حوزه نمایشنامه‌نویسی و هم در کارگردانی و هم بازیگری. این هدف نهایی من برای تشکیل سه دوره کارگاه کمدی بود و احساس کردم این سهم یا بدهکاری‌ای است که من بابت این سال‌ها تجربه‌ام در تئاتر کمدی و حوزه تئاتر حرفه‌ای به بدنه تئاتر بدهکارم.این کارگردان و نمایشنامه‌نویس تشریح کرد: از این سه دوره، دوره اولیه کوتاه‌مدت بود که دلیلش عدم همراهی مسئولان بود که اتفاقا قدم اول را برداشته بودند، ولی بعدش با سختی کار که مواجه شدند پا پس کشیدند. بنابراین ما در دوره اول کارگاه‌مان فقط دوره آموزشی بود و به اجرا ختم نشد. در دوره دوم که در تئاتر مستقل تهران برگزار شد، خوشبختانه شرایطی بهتر از دوره اول داشتیم و زمانی طولانی با بچه‌ها طی کردم؛ قرار بود کارگاهی ۵-۶ ماهه باشد اما با احتساب زمان اجرا، حدود یک سال طول کشید که خروجی‌اش نمایش «شپش» بود که با برداشتی از داستان‌های چخوف و از دل همین کارگاهی که برگزار کردیم نمایشنامه‌ای برای بچه‌ها نوشتم و
 اجرایش کردیم.
نریمانی با اشاره به اینکه «اگر قرار باشد تماشاگر ما هم بد تربیت شود و هم بعد از مدتی تئاتر را رها کرده و دیگر سرغ آن نیاید، هیچ شکلی از تئاتر دیگر سهم خود را ایفا نکرده است.» گفت: ما قرار نیست تماشاگر تئاتر را فراری داده یا بد تربیت کنیم.او ادامه داد: ذائقه تماشاگر زمانی تغییر می‌کند که خوراک هنری مناسب به او ندهیم. یادمان باشد تماشاگران تئاتر افراد ثابتی نیستند و افرادی جوان‌تر به مرور به تماشای آثار می‌آیند که شاید از گذشته تئاتر ما چندان اطلاعی نداشته باشند. این ممکن است برای بعضی معدود افراد فرصت‌طلب در تئاتر هدیه‌ای تلقی شود که تماشاگرانی به تئاتر اضافه شوند که تئاترهای خوب را ندیده و این نوع نمایش‌ها برایشان جذاب باشد.