د‌كتر عبد‌الله جاسبي سري سوم

انجمن بين المللي دانشگاه ها

يازدهمين کنفرانس عمومي، دوربان، آفريقاي جنوبي، 22 تا 25 آگست 2000

کسب وکار IAU

I . گزارش فعاليت ها 1995 تا 2000

II . سياست هاي IAU سال 2000

اجلاس هاي سوم وچهارم کسب وکار

پنجشنبه 24 آگست، ساعت 30 : 14 تا 18

ادامه مطالب

II . بحث سياست بين المللي آموزش عالي

1 . اجلاس ها

کنفرانس ميان دوره اي رؤساي دانشگاهي IAU از تمام بخش هاي جهان اجازه داشتند تا آنچه که يکي از اولويت هاي انجمن است، يعني مسئوليت هاي دانشگاه ها نسبت به جامعه را توسعه بخشند. دستاورد بحث ها که در رساله (تک پژوهش) IAU سلسله موضوعات در آموزش عالي به چاپ رسيد، همچنين دانشگاه هاي جهان خيلي درک شده اند، و ورودي مستقيم براي آماده سازي کنفرانس جهاني درموردآموزش عالي بود.علاوه براين،IAU اعضا را دردو موردکه کنفرانس هاي يونسکو براي درگير شدن بود پا درمياني کرده وملاحظات دانشگاه ها را به وضوح بيان کرده، و مشارکت صحيح آنها را در اين اجلاس ها تسهيل نموده است. انجمن اين کار را ادامه داد تا اين نقش ارتباط و نمايندگي براي پيگيري اين کنفرانس ها را هم بازي کند.

IAU در سال 1996 يک سميناري درمورد آزادي و خودمختاري آکادميک در دانشگاه سَن پترزبورگ (Sain Petersburg)، روسيه ويک ميزگرد درايالات متحده آمريکا، در رابطه با اجلاس هيأت مديره در1 UCLA در مورد نقش سازمان هاي بين المللي در آموزش عالي درطول مدت کنفرانس جهاني، را سازماندهي کرد. انجمن بيشتر ازآن مسئول سازمان يک بحث موضوعي درمورد آزادي آکادميک، خودمختاري دانشگاهي ومسئوليت اجتماعي بود، و سازماندهي همزمان دو بحث موضوعي ديگر، درمورد نقش آموزش عالي براي توسعه پايدار و درمورد فنآوري اطلاعاتي درآموزش عالي و همچنين کميسيون درمورد بين المللي کردن آموزش عالي را به عهده داشت.

اجلاس هاي آموزش عالي يک مجمعي را براي تعامل و مبادله ميان رهبران و متخصصين آموزش عالي و بين آنها و انجمن به وجود آورده است. اگرچه، يک تعادل الزامي است که بين بلند پروازي براي درگيرشدن براي حداکثر اعضاي ممکن ونياز براي يک بحث متمرکز پيدا شود. براي يک سازمان جهاني، به عنوان مقايسه صورت گرفته براي نهادهاي بيشتر همگن مثل انجمن هاي منطقه اي يا ملي، مشکل تر است تا کارکرد يک اجلاس معمول، به خصوص اگر منابع محدود باشند. بدين ترتيب، منبع اصلي استحکام IAU ، يعني عضويت جهاني متنوع در همان زمان يک منبع ضعيف بالقوه برحسب درگيري معادل خواهان و دستاورد، و تعامل ميان، رهبري آموزش عالي به نمايندگي اقتضاييIAU مي باشد.

با اتصال به شبکه هاي منطقه اي و ملي، همانطور که براي سياست هاي سال 2000 IAU پيشنهاد شده است، ممکن است راه به سوي اشکال عدم تمرکز بيشتر از تهيه وسازماندهي چنين اجلاس هايي باز شود.