از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. «سیبل» که براساس سناریویی از ژوستین تریت و آرتور هراری ساخته شده و دو هنرپیشه اصلی آن ویرجینی افیرا و ارل اکزار چوپولوس هستند، یک کار دراماتیک است که به‌رغم آمیخته بودن برخی قسمت‌های آن با طنز تلخ، تمی روان شناسانه دارد. هرچند تجربه نشان داده است که معمولاً «تریلر»ها (فیلم‌های پردلهره و جنایی) جوایز برتر سه جشنواره بزرگ سینمای جهان (کن، ونیز و برلین) را تصاحب نمی‌کنند، اما اگر امسال هیأت ژوری جشنواره این سنت را بشکند و به کاری از این دست بها بدهد، شاید یکی از نخل‌های 2019 سهم سازندگان «سیبل» شود.
یک بیمار ویژه
سیبل یک پزشک روانکاو زن است که تصمیم می‌گیرد به عشق نخست و حرفه اصلی مورد نظرش که نویسندگی است، رجعت کند و تجربیات متعددش در زمینه درمان بیماران روحی را به‌صورت سلسله داستان‌هایی جنایی به روی کاغذ بیاورد. در همین حال جدید‌ترین مریض وی که زنی به‌ نام مارگوت و حرفه‌اش بازیگری سینماست، با تشریح ناآرامی‌های روانی و شرح مشکلاتش، او را نسبت به خود کنجکاو و به آرامی جایی بزرگ‌تر را در ذهن و زندگی این پزشک زن برای خود باز می‌کند. این فیلم 100 دقیقه‌ای که در پس‌زمینه‌ای از ناکامی‌های متعدد فرانسه در جشنواره نخست خانگی‌اش (کن) به‌ نمایش درآمده، به لطف تصویربرداری هنرمندانه سایمون بوفیلز و تدوین حساب شده لوران سنه‌چال به کاری قابل اعتنا و یکی از شش هفت فیلم برتر جشنواره امسال کن تبدیل شده است.
فیلمی برای التون جان
فرجام کار «مرد موشکی» فیلمی که دکستر فله‌چر امریکایی درباره التون‌ جان(موزیسین و خواننده معروف و بسیار پرسابقه و ناآرام بریتانیایی) ساخته، از همین حالا تا حدودی مشخص است! این فیلم به سبب اکران شدن در قسمت خارج از مسابقه عملاً سهمی از جوایز متعدد و مختلف جشنواره برنمی‌گیرد ولی فله‌چر با کار تازه‌ای که رو کرده بی‌گمان افتخارات و جوایز بسیاری را از حالا نشانه گرفته است.