بانک ورزش- با توجه به حساسیت دیگر مسابقات هفته آخر لیگ برتر، شاید کمتر کسی تک گل دقایق پایانی سپیدرود رشت به استقلال را دیده باشد؛ گلی که ارزش جدولی خاصی پیدا نکرد و مشکوک به آفساید هم بود، اما نکته مهم دیگری در آن نهفته است. روی این گل پژمان منتظری مثل آب خوردن از کورس با مهرداد بایرامی عقب می‌افتد و نهایتا دروازه استقلال باز می‌شود. اگرچه با دریافت همین گل نیز آبی‌ها توانستند با فقط 13 گل خورده عنوان بهترین خط دفاع تاریخ لیگ برتر را به خود اختصاص بدهند، اما آنهایی که نگاه کیفی‌تری دارند می‌دانند که این عنوان فریبنده است و ساختار دفاعی استقلال این فصل استحکام لازم را نداشت. آنها هر جا نباید گل می‌خوردند گل خوردند؛ از بازی رفت با سپاهان تا مسابقات برگشت برابر تراکتورسازی، پرسپولیس و پدیده. استقلال در آسیا هم با دریافت 7 گل در 5 بازی نشان داد هر جا رقیب قدرتمند باشد، آنها وا می‌دهند. جا ماندن عجیب منتظری مقابل بابرامی، شبیه جا ماندن روزبه چشمی در کورس با بهنام برزای بود و البته به جا ماندن زکی‌پور از اشکان دژاگه در بازی با تراکتورسازی هم شباهت داشت. شاید این حرف به مذاق خیلی‌ها خوش نیاید، اما ساختار دفاعی استقلال از مجموعه‌ای از مدافعان «جا بمان» تشکیل شده که درست وقت شکار، از انجام امور محوله غافل می‌مانند؛ مدافعانی که عموما همه بزنگاه‌های مهم را باخته‌اند. سال‌هاست در استقلال تمام فکر و ذکر مدیران و هواداران به جذب عناصر تهاجمی معطوف شده، اما این تیم اگر قرار است دوباره به کورس قهرمانی برگردد، بیش از هر چیز دیگری به مدافعان خوشفکر و مطمئن نیاز دارد.