«آتلانتیک» براساس داستانی از خود دیوپ و همچنین اولیویه ویمانژل و با بازی مامه بینه‌تا ساند، امبو، ترااوره، نیکول سوگو و امیناتاکین در نقش‌های اصلی بینندگان را به شهر داکار و یکی از نقاط حومه‌ای آن می‌برد؛ به‌جایی که درکناره دریای آتلانتیک، برجی تازه ومدرن در آستانه افتتاح است. این‌ها فقط ظاهر قضیه است که زیبا می‌نماید و چشم‌ها را به خود مشغول می‌کند اما اوضاع در بطن خود خراب است. مهم‌ترین ایراد، تأخیر طولانی در پرداخت دستمزد کارگران شاغل در پروژه ساخت این برج است که ماه‌ها ادامه یافته و کسی پایانی برآن متصور نیست. در نهایت کارگران ناراضی و معترض به این نتیجه می‌رسند که یک شب سنگال را ترک و به سوی آینده اقتصادی بهتری حرکت کنند. مشکلات خصوصی و فردی هم در میان این کارگران وجود دارد و زمینه‌های برخورد بین آنها به‌وجود آمده است. سرآمد آنها کارگری به‌نام سلیمان است که به یک کارگر زن حاضر در آن جمع با نام «آدا» ابراز علاقه کرده بدون اینکه بداند آن زن مدتی پیش ازدواج کرده و تشکیل خانواده داده است. در حالی که آدا نمی‌داند چطور این مرد را از خود دور کند، یک تب مسری و مرموز هم بین کارگران رواج می‌یابد و بسیاری از آنها را مبتلا می‌کند. ماتی دیوپ پیش از تشریح فرجام این ماجراها انواع ناآرامی‌های دیگر را هم به قصه خود پیوند می‌زند تا این فیلم حاضر در بخش مسابقه هفتادودومین دوره کن به اثری شاخص‌تر و رنگارنگ‌تر تبدیل شود و مخاطبانش فقط سیاهان نباشند. ناگفته نماند دوشنبه 30 اردیبهشت در هفتمین روز از جشنواره امسال «La Gomera» ساخته کورنلیو پورومبویو رومانیایی و «دریاچه وایلد گوس» به‌کارگردانی دیائو یینان چینی نیز در بخش مسابقه - که هیأت داوران آن توسط اله‌خاندرو گونزالز ایناریتو مکزیکی هدایت می‌شود - پخش شد، اما هیچ‌کدام به‌اندازه فیلم آفریقایی ماتی دیوپ سروصدا نکردند.