صاحب‌خبر - در چند هفته اخیر، جهان فوتبال پر از داستان‌های جذاب بوده؛ از باخت بارسلونا به لیورپول گرفته تا بازگشت حماسی تاتنهام مقابل آژاکس و قهرمانی منچسترسیتی در یکی از نزدیکترین رقابت‌های قهرمانی در تاریخ معاصر. آنچه شاید در این میان گم شد، اعلام بازنشستگی رسمی ژاوی بود که سبک فوتبال مدرن را متحول کرد. اجازه بدهید نگاهی کنیم به تاثیرگذاری ژاوی در روزهای پرافتخار بارسلونا و اینکه خداحافظی او پایان دورانی است که او را در میان بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال قرار می‌دهد. فوتبال بارسلونا در اواخر دهه اول قرن بیست‌و‌یکم و اوایل دهه دوم سبکی داشت که تقریبا هیچ تیم دیگری نتوانست و نمی‌تواند آن را تکرار کند. آژاکس شگفتی‌ساز امسال و منچسترسیتی پپ گواردیولا فاصله زیادی با آن تیم دارند. با حضور ژاوی و آندرس اینیستا در خط میانی، بارسلونا شاید در تمام درگیری‌ها برنده نبود اما صددرصد مطمئن بود که هیچ تیمی خط میانی بهتری ندارد. سبک تیکی‌تاکای ابداعی یوهان کرویف که به پپ به ارث رسید، کیفیت ژاوی را تعریف کرد. هر بار او توپ می‌گرفت به یک پاس سریع فکر نمی‌کرد بلکه ساده‌ترین راه رسیدن به یک گل آسان را جست‌وجو می‌کرد. آرامش او در خط میانی باعث شد ایده‌های پپ عینیت پیدا کند. با وجود افتخارات بی‌شمار بارسلونا، تاثیرگذاری ژاوی محدود به تیم باشگاهی نبود و تیم ملی اسپانیا با حضور دو ستاره بارسلونا همراه با سرخیو بوسکتس و سسک فابرگاس چهار سال در فوتبال جهان آقایی می‌کرد و حاصلش دو قهرمانی اروپا و یک جام‌جهانی بود. ویسنته دل بوسکه به‌درستی فهمید استفاده از نقاط قوت ژاوی بهترین کار است و این بهترین نتیجه را داد و جای تعجب نیست که با شروع افت ژاوی، تیم ملی و باشگاهی این را حس کردند. آخرین قهرمانی اسپانیا در سال 2012 بود و آخرین قهرمانی بارسلونا در اروپا در آخرین سال حضور ژاوی. او در هیچ مسابقه‌ای 90 دقیقه بازی نکرد اما لوییس انریکه می‌دانست می‌تواند روی دقایق بازی استاد خط میانی تکیه کند بدون در نظر گرفتن سنش. ژاوی کمبودهای جسمی‌اش را با ظرفیت ذهنی‌اش تکمیل کرد. در حالی که بیشتر بازیکنان می‌خواهند توپ آسانی را به‌دست آورند اما ژاوی منتظر بهترین توپ بود، سخت باشد یا آسان. این مهارت ذاتی باعث می‌شود ژاوی تعریف ناب بارسلونا باشد و جای خالی‌اش تا همیشه در تیم باشگاهی و ملی احساس شود.∎​