بچه‌ نازی بود. یعنی هنوز هم هست. قد و بالای چندان بلندی نداشت. اما قاعده کفتر چاهی ‏می‌پرید. آن اوایل که توی دروازه می‌ایستاد، جلویش یک فرناندو هیرو غول‌پیکر و باجذبه بود که بیشتر ‏مهاجمان حرمت او را نگه‌ می‌داشتند و گل نمی‌زدند. اما کم‌کم به همه نشان داد که بازیکن‌های بزرگ همه ‏نباید مثل زیدان کچل باشند و بِی‌بی فیس‌ها هم می‌توانند بزرگ باشند. این بشر هیچ جامی توی دنیا نبوده ‏که حداقل یک‌بار باهاش وَر نرفته باشد. از جام‌جهانی، تا ملت‌های اروپا و چمپیونز لیگ و لالیگا تا چهارجانبه ‏محلات تهران. ولش می‌کردی کاپ اخلاق دسته دو ورامین را هم با خودش می‌برد. کلا جام‌های فوتبال او را ‏که می‌دیدند، خودشان می‌گفتند: «آخ‌جون ایکر اومده ببرمون!» همه‌ کسانی که کنار او فوتبال بازی ‏می‌کردند، مثل روبرتو کارلوس، رائول، گوتی، مورینتس، فیگو، الان دارند توی پارک با نوه‌های‌شان یه‌قل دوقل ‏بازی می‌کنند. آخر سر این‌قدر ایکر را چشم زدند و او هم به حرف دلسوزان گوش نکرد و اسپند برای خودش ‏دود نکرد که مصدوم شد و مجبور شد فوتبال را برای همیشه کنار بگذارد.