فارس نوشت: از سه راهی ورامین تا کوچه پر درخت فراخی که ما را به بقعه آستان مبارک امامزاده عبدالله میرساند راه زیادی نیست. نرسیده به این گذر خیلیها قدم کند میکنند؛ کیف پول را از جیبها و کیف دستیها بیرون میکشند تا هنگام ورود به زیارتگاه امامزاده عبدالله دستخالى نباشند. قدیمیها شرم دارند با دست خالی روانه رواقهای امامزاده شوند. برای همین از قنادی سرکوچه پاکتی آجیل مشکلگشا یا جعبهای شیرینی کشمشی میگیرند و همینطور که دانههای تسبیح را ذکرگویان میان انگشتهایشان میغلتانند به زوار دیگر که میرسند، با لبخند آن آجیلها و شیرینىها را احسان میکنند. صدای در هم سرهها و قناری و بلبلها از پرنده فروشی طاووس سفید به گوش میرسد. سردر قدیمی این آستان کاشیهای جانداری دارد هنوز. بعد گذر سالها نقشهای لاجوردی، فیروزهای و اخرایی و سبز، طبیعی بودن رنگ کاشیها را داد میزنند. جماعت به سردر که میرسند اذن ورود میخواهند. خمی به بالا تنه میدهند و با دلی پر از ارادت پا به باغراه میگذارند. محوطه آرامستان جا به جا از قبور قدیمی پر شده است.
زوار زیر لب فاتحهای نثار درگذشتگان میکنند و دمی به آرامشی که محیط بر اینجاست غبطه میخورند انگار. حجرههای تک اشکوبه با آن طاقیهای هلالی و قفل و کلیدهایی که به دربشان خورده به تلخی یادمان میاندازد حتی بعد از مرگ هم میان قبور اعیان و اشراف و دیگران مرزی هست. روی طاقیها نام بلند بالا و پر طمطراق خاندانهایی که از تیره و تبار قاجار هستند به چشم میخورد هنوز.
یک موزه سر باز
آرامستان امامزاده عبدالله بیبرو برگرد یکی از نخستین مدفنهای تهرانیهای قدیم بوده است. خیلی از قبور اینجا آرامگاه شخصیتهای سیاسی، تاریخی و نخبههای ادبی و هنری شده است. حالا همه آنها با نامی که از خود به یادگار گذاشتهاند گرد بقعه متبرکی مدفن دارند که هر پنجشنبه و جمعه محل زیارت عاشقان اهلبیت و آلیاسین میشود. از میانه دهه 50 بود که دفن درگذشتگان در این آرامستان ممنوع شد. اینجا حالا با سنگ قبرهای جدیدی که جای سنگهای قدیمی را گرفتهاند و آرامگاههای خانوادگی پا به سن گذاشتهاش موزهای سر باز به حساب میآید که به قول نیما یوشیج در سکوت یاد بعضی نفرات را برایمان زنده میکند و روشنمان میدارد.
وصال حضرت دوست
کاجهای سالخورده و بالا بلند باغراه ایستادهاند اما با هر قدمی که به سوی بقعه بر میداریم بدرقهمان میکنند انگار. از معماری 4 ایوانی بنا به خوبی نگهداری نشده است. 3 ایوان شمالی و غربی و جنوبی آن بلااستفاده مانده و تنها ایوان شرقی به روی زوار باز است. ورودی مستطیلی شکل کفشداری محل زیارت خانمها و آقایان را از هم جدا میکند.کفشداری بقعه فعال است اما بیشتر زوار ترجیح میدهند از کیسههای پارچهای برای دست گرفتن کفشهایشان استفاده کنند. از چوب رختی چادر پر گلی بر میدارم. این وقت روز، زوار انگشت شماری برای زیارات راهی اینجا شدهاند و بوی سنگین گلاب در فضا شناور است. از رواق طویل تازه ساخته شده امامزاده گذر میکنیم. سلامی میدهیم و دست شوق به سوی ضریح دراز میکنیم و خیلی زود انگار به وصال محضر حضرت میرسیم.
سرآمد علم و زهد و تقوا
حسین ابوعبدالله ملقب به ابیض فرزند عبدالله بن عباس و از نوادگان امام زین العابدین است. ایشان در قم متولد شده و در سال 319 هجری قمری در ری وفات یافتهاند. از حاشیه نگاریهای نسخ قدیمی این طور بر میآید که ایشان در زهد و تقوا و علوم دینی از سرآمدان عصر خود بودهاند. ناصرالدین شاه به دلیل وجود کتیبهای که در این آرامستان کشف شد دستور مرمت آن را داد. نقش و نگارههای زیر گنبد بنا، مشابه نگارههای دوره صفوی است و بیننده را به یاد بناهای گرداگرد نقش جهان اصفهان میاندازد.
مسیرهای دسترسی به امام زاده
استفاده از ایستگاه متروی شهر ری به راحتی میتواند شما را به بقعه امامزاده عبدالله در سه راه ورامین برساند. این بقعه همچنین در مسیر خط تاکسی متروی شهر ری و دیلمان قرار دارد. اگر با خودروی شخصی به زیارت این امامزاده میروید باید از خیابان فداییان اسلام خودتان را به شهر ری و سه راه ورامین برسانید.
همسایههای دیدنی بقعه
مسجد و شبستان موقوفه فیروز آبادی، آرامستان ابن بابویه، بقعه مطهر شیخ صدوق و مسجد قدیمی ماشاءالله خان در نزدیکی این امامزاده قرار دارند. این بقعه فاصله زیادی با حرم مطهر حضرت عبدالعظیم ندارد و بعد از زیارت آن بزرگوار میتوانید با پای پیاده و بعد از گذر کردن از راستههای بازار جدید و سنتی شهر ری خودتان را به حرم مطهر برسانید.
نظر شما