استاد احمد اقتداری، که پیش و بیش از هر کس دیگری دل در گرو ولایت‌ها و آبادی‌های جنوب ایران و وجب به وجب آب و خاک کرانه‌های خلیج‌فارس، دریای عمان و سواحل این دو داشت و مجموعه فعالیت‌ها، مطالعات و از پاننشستن‌هایش در این راه باعث شده بود که او را بحق پاسبان و پدر مطالعات خلیج‌فارس نام نهند.

زندگی استاد احمد اقتداری را که مرور می‌کنیم، چیزی جز میهن‌دوستی، عشق به مردم، تأکید بر آموزش و پرورش، پژوهشِ بنیادین درخصوص بسیاری از اماکن و مناطق، نهادینه‌کردن فرهنگ در جامعه‌ و معرفی و شناساندن بسیاری از اشخاص، کرانه‌ها، سواحل و جزایر ایرانی نمی‌بینیم.

حتما اتفاق نادری باید باشد که فردی خودساخته، در ابتدای سومین دهه عمرش، سنگ بنای تأسیس نزدیک به ۲۵۰مدرسه و آموزشگاه را در اقلیم جنوب بگذارد و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نکند؛ سعی و همتی جهادگونه که در همان سامان، ما را به یاد خدمات فراموش‌نشدنی و رشک‌برانگیزِ محمد بهمن‌بیگی، بزرگ و بنیانگذار فرهنگ و آموزش و پرورشِ عشایر می‌اندازد.

در اهمیت جایگاه و مقام والای استاد احمد اقتداری همین بس که خدمات و آثار برجای مانده او در باب خلیج‌فارس و سواحل جنوب کشور، دست‌گیر و چراغ راهِ هر محقق و پژوهشگری است که بخواهد در این مسیر گام بردارد، به‌طوری‌که می‌توان ادعا کرد رجوع به خلیج‌فارس بدون درنظر گرفتن نام احمد اقتداری و آثار او، شدنی نیست. «آثار باستانی سواحل و جزایر خلیج‌فارس و دریای عمان»، «خلیج‌فارس از دیرباز تاکنون» و «سرگذشت کشتیرانی ایران» تنها برخی از این آثار است که تا همیشه محل رجوع و رفع اشکالِ هر خلیج‌فارس‌شناسی خواهد بود.

فقدان اقتداری آموزگار، وکیل، نویسنده، مورخ، پژوهشگر و جغرافیدان برای فرهنگ و تاریخ ایران، به‌خصوص اقلیم جنوب و زادگاهش -گراش- ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر است. اینجانب، درگذشت استاد احمد اقتداری را به خاندان بزرگ اقتداری، مردم فهیم گراش و لار، همکارانشان در مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی، شاگردان و دوستداران ایشان و همه کسانی که دل در گرو آزادی و آبادانی ایران و خلیج‌فارس دارند، تسلیت می‌گویم.

امیدوارم همانطور که استاد اقتداری در عمر پربرکت و پربار خود برای اعتلای نام گراش و لار، قدم‌های بلند و جاودانه‌ای برداشت، مردم فهیم، مهربان و قدرشناس آن دیار نیز در زنده نگه‌داشتن نام و یاد استاد دکتر احمد اقتداری سنگ تمام بگذارند؛ او که آرمیدن در میان همین مردم، وصیت همیشگی‌اش بود و اعتقاد داشت:

سَر همان‌ جا نِه که باده خورده‌ای!
روحش شاد و یادش جاودان.