گروه فرهنگی- سیدمرتضی موسوی‌نظر: از دیر باز معابر شهری را به نام بزرگان و مفاخر تاریخی ، فرهنگی و مذهبی هر خطه و بلادی نام گذاری می کردند تا یاد و خاطره خدمات، ایثارگری ها و رشادت های آن فرد برای همیشه در خاطره عمومی ماندگار شود و الگویی باشد برای نسل های بعد و بطور خاص جوانان که از مقتضیات سن و سال شان اسطوره یابی و همزاد پنداری است.

به گزارش بولتن نیوز، بدیهی است این نام گذاری و انتخاب نام افراد شاخص در هر ملت و کشوری دارای قواعد و اصولی است و به طریق اولی در کشورهایی که انقلابهای بزرگ در آنها رخ داده است به‌گونه ای می باشد که در راستای اهداف انقلاب و آرمان های پیش گفته باشد تا به این واسطه نسل های بعدی مسیر انقلاب را بشناسند و الگوهای خود را از میان مشاهیر معرفی شده انتخاب کنند.

اما چند روز قبل در خبرها آمد که شورای اسلامی شهر تهران نام چند خیابان و معبر عمومی را تغییر داده و از نام هایی یاد شد که هر چه تأمل کنیم نمی توانیم ارتباط و تناسب رفتار و گفتار و سبک زندگی آنها را با اهداف و آرمان های امام خمینی(ره) و انقلاب اسلامی بیابیم. بلکه بعضاً نام افرادی در میان این اسامی به چشم می خورد که به‌طور رسمی و علنی، انفکاک خود را با جمهوری اسلامی و حتی برخی مسائل دینی اعلام کرده اند و در مقاطع حساس مانند فتنه سال 88 به مواجهه با انقلاب پرداختند.

حال سوال اول این است؛ آیا این تغییر نام و انتخاب اسامی این افراد بر مبنای آیین نامه و دستورالعمل موجود صورت گرفته است؟ یعنی؛ آیا ماحصل «آیین نامه نامگذاری شهرها، خیابان ها، اماکن عمومی و موسسات عمومی» مصوب سیصد و هشتاد و هفتمین جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی مورخ 6/9/1375، نام افرادی است که اعتقادی به برخی مبانی دینی یا انقلابی ندارند و ابایی از اظهار این بی‌اعتقادی نیز ندارند؟

و سوال دوم اینکه چه تصوری در شورای اسلامی شهر تهران وجود دارد که با اطمینان خاطر از اعمال نظارت شورای نظارت استان، چنین تغییر نامهایی را مصوب می کند؟ آیا از پیش، هماهنگی‌ای انجام شده است؟ یا این مصوبه و رپرتاژ خبری آن صرفاً یک فضاسازی است و اهدافی غیر از نام گذاری معابر در پس این اقدام می باشد؟

از جمله ملاحظات این مصوبه و اقدام مخرب فرهنگی، انتخاب مقطع زمانی کنونی برای اعلام آن است، یعنی شرایطی که اکثریت جامعه به واسطه حضور چشمگیر نیروهای انقلابی اعم از بسیجی، روحانی و سپاهی و ارتشی و... در استانهای سیل زده، نگاهی مثبت به جبهه انقلاب پیدا کرده اند و تا حدی تخریب های بی وقفه سالهای گذشته (از 72 تا کنون)، کاهش یافته است.

چه دستی در پس ماجرا است که در چنین شرایطی، افرادی را به عنوان مفاخر و الگو به جامعه معرفی کند که نه در به ثمر رساندن انقلاب نقش مؤثری داشته اند و نه در هیچ‌یک از مقاطع حساس که ایران و ایرانی به کمک نیاز داشت، دست یاری دراز کرده اند؛ بلکه همیشه بر سر این سفره کریمانه متنعم بوده و در عین حال با ژستی روشنفکرمآبانه کلیه خدمات را به تندباد انتقاد نیز گرفته اند.

و سوال سوم اینکه وظیفه نیروهای دلسوز انقلاب در چنین موقعیت هایی چیست؟ آیا درست است که ما سکوت کنیم و اجازه دهیم هر نامی بر در و دیوار شهرمان نصب شود و هر الگویی به مردم‌مان معرفی، و هر سبک زندگی‌ای در میان‌مان ترویج شود؟ صد البته که چنین نیست و صد البته که مسئولین فرهنگی کشور باید در صف مقدم اعتراض به این گونه اقدامات باشند و اجازه ندهند چنین ضرباتی به پیکره باورها و اعتقادات مردم و به خصوص جوانان وارد شود.

به نظر نگارنده در صدر فهرست متولیان فرهنگ عمومی جامعه که باید علمدار مقابله با چنین مصوباتی باشند، ائمه جمعه هستند. امام جمعه، امام آن شهر است و امام کسی است که نسبت به مردم از همه دلسوزتر و غیورتر است. امام جمعه نقش پدرگونه دارد، اوست که هیچ خطر و ضرری را برای عیال خود تحمل نمی کند و نباید بکند. اگر ائمه جمعه تهران در رابطه با شهر تهران سخن نگویند و احساس مسئولیت نکنند و عمدتاً به مسائل کلان کشور و ملی بپردازند، حال و روز فرهنگی تهران هر روز بدتر از گذشته می شود. تهران نیز شهری است از شهرهای کشور که لازم است میان امام و امت یک رابطه واقعی برقرار باشد. مردم باید احساس کنند که کسی به فکرشان است. باید ببینند که امام شهرشان دغدغه آنها را دارد و در غم و شادی‌شان شریک است و حضور دارد. امام جمعه تهران یک مسئول مملکتی نیست، امام جمعه‌ی یک شهر است، هرچند بزرگ. لکن این بزرگی نافی مسئولیت امامت نیست و نباید باشد.