صاحب‌خبر - گروه ادب و هنر- با تصمیم شورای شهر تهران در سه‌شنبه گذشته نام 14 گذرگاه در مناطق یک و سه شهرداری به نام شاعران معاصری چون هوشنگ ابتهاج، فروغ فرخزاد، سیمین بهبهانی و محمدعلی سپانلو و برخی خیابان‌های دیگر به نام اهالی دیگر فرهنگ و هنر از جمله استاد محمدرضا شجریان، علی نصیریان، داوود رشیدی و... تغییر خواهد یافت. هرچند این مصوبه تنها محدود به اهالی فرهنگ‌و‌هنر نبوده است و تغییر نام‌ خیابان‌ها هم موضوع تازه‌ای نیست اما شمار بزرگان ادبی و موسیقیِ این فهرست در روزهای گذشته مورد توجه قرار گرفت و واکنش‌هایی در پی داشت که نشان می‌دهد شخصیت هنری این اشخاص در برخی از این واکنش‌ها به حاشیه رفته و نکته‌های دیگری به متن موضوع تبدیل شده‌ است.سهیل محمودی، شاعر و عضو هیئت‌مدیره خانه شاعران این اتفاق را یک ضرورت برای ایجاد شناسنامه فرهنگی کشور دانسته و به ایسنا گفته است: «برخی از بزرگان هنر و ادبیات هم‌روزگار ما در حجاب معاصریت قرار گرفته‌اند یعنی از آن‌جا که هم‌عصر ما بوده‌اند، شأن، بزرگی و جایگاهشان آن‌گونه که باید، شناخته نشده است. » خانه موسیقی هم از این اتفاق به خصوص نام گذاری یک خیابان به نام استاد شجریان به عنوان یک اقدام دیرهنگام که باز هم جای تقدیر دارد استقبال کرده است.در این میان سید احمد میرزاده شاعر به جای خالی برخی چهره های انقلابی مانند علی معلم دامغانی، یوسفعلی میرشکاک و...انتقاد کرده و محمدرضا سرشار نویسنده، این حرکت را نشان دهنده استیلای فرهنگ لیبرالی دانسته است. این در حالی است که علی نصیریان در واکنش به این اقدام به خبر‌آنلاین گفته: «با نام‌گذاری خیابان‌ها به نام هنرمندان و شاعران مخالفتی ندارد، اما به‌طور شخصی این کار را دوست ندارد.» وی همچنین درباره نام‌گذاری مراکز و سالن‌های هنری به نام هنرمندان افزوده است:«این‌جاها کار درستی است، چون مربوط به تخصص و عرصه کاری آدم‌هاست. این‌که مدرسه‌ای به نام یک معلم نمونه شود، سالن تئاتری به نام یک هنرمند شود یا شبیه این‌ها، خیلی هم خوب است.» علیرضا قزوه شاعر هم به تسنیم از این که شورای شهر برای نام گذاری معابر و میادین مبنای روشنی ندارد گفته است. حال آن که نام‌گذاری خیابان‌ها به نام بزرگان فرهنگ و هنر در بیشتر کشورهای دنیا مرسوم است.∎​