پرسپولیس در سال 97:
فصــل باشکوه
صاحبخبر - نمیتوانی برانکو ایوانکوویچ را به بزرگنمایی متهم کنی وقتی در توصیف موفقیتهای پرسپولیس میگوید: «نه در رده ملی و نه در رده باشگاهی، فوتبال ایران هیچوقت چنین عظمتی ندیده بود. یک تیم ایرانی در فینال لیگ قهرمانان آسیا بود که نمایش بسیار زیبایی از فوتبال ایران داشت. این بازی معرفی بسیار زیبایی از فوتبال بود.» این پرسپولیس را خودِ او با صبر و حوصله و حتی با دستان خالی برایمان ساخت و حالا هم حق دارد که اینگونه تحسینش کند. بیش از همه ما، برانکو است که باید به این پرسپولیس ببالد و چنین است حتما که در آخرین مصاحبه رسمیاش در سال 97 گفته: «در فینال لیگ قهرمانان اینفانتینو رییس فیفا به من گفت باید به خاطر فوتبالی که بازی کردید، به خودتان ببالید. همه متأسف بودند که چرا موفق نشدیم اما من میگویم باید بهخاطر افتخاراتی که کسب کردیم، به خودمان ببالیم. باید شاد باشیم که دستاورد بزرگی را برای ایران رقم زدیم.» دستاوردی که مرد کروات از آن حرف زده نه فقط فینالیست شدن در لیگ قهرمانان آسیا، که آن دو قهرمانی پشتسر هم در لیگ برتر را نیز شامل میشود. یا حتی نایبقهرمانی پیش از آن و دو جامی که پرسپولیس از سوپرجام دشت کرد. روزی که ایوانکوویچ بعد از 9 سال دوری به تهران برگشت، پرسپولیس در قعر جدول لیگ برتر دست و پا میزد و آخر فصل حتی سهمیه نگرفت. همین تیم اما کمتر از یک سال بعد خودش را به جمع 3 تیم برتر لیگ رساند و سر آخر بهخاطر تفاضل گل کمتر، قهرمانی را به استقلال خوزستان باخت. آن قهرمانی از دست رفته اما شد پل صعود پرسپولیس که در لیگهای شانزدهم و هفدهم سه هفته پیش از پایان فصل قهرمان شد و در سال 97 اوج گرفت. سالی که با صدرنشینی در لیگ برتر آغاز شد و با صدرنشینی هم به پایان رسید. البته نخستین بازی سال را پرسپولیسیها در آزادی به سایپا باختند اما بعد از آن در این ورزشگاه هرگز بازنده ندیدیمشان، حتی در روزی که قهرمانی آسیا را از کف دادند. تیم برانکو در سال 97 هر 53 روز، یک بار شکست را تجربه کرد اما جز همان یک مورد، هیچکدام از این شکستها در خانه اتفاق نیفتاد. در سال ۹۷ پرسپولیس در ۴۲ بازی به میدان رفت و در نیمی از آنها به برتری رسید: ۲۱ برد، ۱۴ تساوی و ۷ شکست آماری است که این تیم در سالی که روزهای پایانیاش را میگذراند، ثبت کرده. این آمار وقتی چشمگیرتر میشود که اهمیت قهرمانی و پیروزیهای قرمزها را به یاد بیاوریم. مثلا تکرار قهرمانیشان در لیگ برتر که در همان نخستین هفتههای امسال رقم خورد و بعد هم صعودشان به فینال لیگ قهرمانان. صعود از مرحله گروهی، پرسپولیسِ صدرنشین را به الجزیره رساند و بعد از پیروزی برابر این تیم اماراتی، شاگردان برانکو با غول فوتبال آسیا یعنی الدحیل چشم در چشم شدند. قرعهای که جز خود پرسپولیسیها، هیچکس به آن امید نداشت. این ناامیدی را شکست یک گله پرسپولیس در دوحه پررنگتر هم کرد اما آنچه در بازی برگشت در تهران رقم خورد، شبیه یک معجزه بود. معجزه مردانی که کسی حتی ستاره نمیخواندشان و به قول معروف، جز برانکو و هواداران کسی باورشان نکرده بود. به نظر میرسید گلی که پرسپولیس در نیمه نخست بازی برگشت از الدحیل خورد، پایانِ رویای قهرمانی آسیا بود اما گل سرنوشتساز سیدجلال که اتفاقا تیم با گل او به یکچهارم نهایی صعود کرده بود، ورق را برگرداند. امیدها زنده شد و علیپور و منشا هم هر کدام یک گل زدند تا پرسپولیسی که فقط هواداران به پایش نشسته بودند، بزرگترین اتفاق سال را برای خودش و برای لیگ قهرمانان رقم بزند و برای دومین بار به نیمهنهایی برود. آنجا دوباره السد منتظرش بود. همان تیمی که در مرحله گروهی برای صدرنشینی با پرسپولیس میجنگید و سر آخر بهعنوان تیم دوم صعود کرد. یک پیروزی (یک بر صفر) در دوحه و یک تساوی (یک - یک) در تهران کافی بود برای فینالیست شدن پرسپولیس که تا پیش از برانکو، حتی به نیمهنهایی لیگ قهرمانان هم نرسیده بود. قهرمانی آسیا رویایی بود در مشت پرسپولیس اما دستهای خالیاش کم آوردند در تعبیر این رویا. پرسپولیس هم خستهتر از آن بود که شکست دو گله در خانه کاشیما را تلافی کند و حتی همراهی و حمایت صد و چند هزار هوادار در ورزشگاه آزادی، برای بازگشت به او امان نداد. قهرمانی آسیا از کف رفت اما یک ایران به احترام پرسپولیس ایستاد. پرسپولیسی که به دلیل محرومیت از دو پنجره نقل و انتقالاتی، با تیمی نصفه و نیمه دومین قهرمانی متوالی لیگ برتر را تجربه کرد، قهرمان سوپرجام شد، خودش را به فینال لیگ قهرمانان رساند و تقویم سال 97 را با صدرنشینی بست. سالی رویایی که بدون تردید، باید بهعنوان یکی از بهترین سالهای تاریخ پرسپولیس به خاطر بسپاریمش.∎
نظر شما