امروزه جایگاه و اهمیت صنعت حمل‌ونقل در ارتقا و شکوفایی اقتصاد بر کسی پوشیده نیست، از این رو دولت‌ها چه از نظر اعتباری و چه از لحاظ ساختاری و مدیریتی تلاش وافری را در جهت رشد این صنعت راهبردی به کار می‌گیرند.

در کشور ما نیز با وجود شرایط اقتصادی چند سال اخیر تا حد امکان نسبت به اختصاص اعتبارات لازم به این حوزه حساس و مهم اقدام شده است به‌ویژه برای صنعت حمل‌ونقل هوایی که حتی به‌صورت مستقیم از صندوق توسعه ملی در جهت نوسازی برداشت‌هایی به نفع آن صورت گرفت که اقدامی بسیار لازم، حیاتی و در خور ستایش بود.

هرچند بازگشت تحریم‌های یک‌طرفه آمریکا و بعضی از کج‌سلیقگی‌ها نسبت به تنوع خرید و عدم توجه لازم نسبت به عملیاتی کردن ناوگان زمین‌گیر امکان بهره‌برداری حداکثری از شرایط کوتاه‌مدت پسابرجام را از ما سلب کرد اما با این حال خرید همین ناوگان وارداتی موجود هم جای شکر فراوان دارد.

تنها می‌ماند یک نگرانی کلی ساختاری و مدیریتی که می‌تواند چون مکملی در کنار تحریم‌های خارجی بر زخم‌های این صنعت فشار آورد که البته برای آن‌هم راه‌حل و راهکارهای فراوان وجود دارد، به شرطی که وزیر محترم راه و شهرسازی بتواند نسبت به برقراری ارتباط دوسویه با بدنه کارشناسان، نخبگان، منتقدین و حتی رسانه‌های فعال در این حوزه اقدام کنند.

شاید اگر وزیر راه و شهرسازی پیشین ارتباط مناسب‌تری با بدنه کارشناسی این صنعت برقرار می‌کرد یا حتی به نصایح دلسوزانه این عزیزان بعضاً گمنام عنایت بیش‌تری داشت، امروز می‌توانستیم با افتخار بیش‌تری از دوران پسابرجام یاد کنیم.

البته دکتر عباس آخوندی گرامی به‌جز عدم برقراری ارتباط با بدنه صنعت در زمینه اصلاحات اساسی ساختاری و مدیریتی هم اقدام شایسته و عملی مناسبی نداشتند ایشان در یکی از مصاحبه‌های که چند سال پیش با رسانه‌ها داشت، اعلام کردند: « قلبم درد می‌گیرد وقتی که می‌بینم شرکت هواپیمایی ایرا‌ن‌ایر به‌عنوان شرکت حامل پرچم ما در سنوات گذشته شرایط سختی داشته‌ و در وضعیت مطلوبی نیست. در این راستا بازسازی ساختاری کامل ایران‌ایر به‌عنوان شرکت حامل پرچم ایران دنبال می‌شود».

 اصلاح ساختاری که با حدود پنج سال حضور ایشان در مسند قدرت هرگز اتفاق نیفتاد، شاید ایشان تصور نمی‌کرد که حس درد بدون اقدام به درمان چاره کار نیست و در حقیقت تشدیدکننده بیماری است.

 قطعاً اکتفا کردن صرف به نظرات عده‌ای معدود مدیر فعال در صنعت هوایی و شنیدن توصیه‌های تکراری آنان به علاج دردهای کهنه این صنعت بیمار ختم نمی‌شود، اساس علم مدیریت می‌طلبد که در کنار جلسات متعدد با مدیران و بازدیدهای مختلف زمانی هر چند اندک را هم به شنیدن نقطه  نظرات ارزشمند نخبگان، کارشناسان و منتقدین واقعی و دلسوز صنعت  اختصاص دهیم.

البته دکتر اسلامی طی این مدت ثابت کرده‌اند که در حال حرکت به این سمت هستند، که امید است مشمول شتاب بیشتری گردد، چراکه توجه به این مهم می‌تواند ضمن ایجاد وفاق و همدلی بیش‌تر در بدنه فعال در صنعت هوایی و مدیریت ارشد کشور موجبات آشنایی هر چه بیشتر با چالش‌های فرارو و رفع مشکلات را به دنبال داشته باشد.

شاید اگر صنعت هوایی تجاری ایران روزی قرار بود زبان در آورده و نشانه‌های بیماری خود را به پزشکی حاذق بگوید این‌گونه شرح می‌داد:

 تمام بدنم درد می کنه آقای دکتر !

فکر می‌کنم به نوع غده ناجوری وارد بدنم شده تو این اوضاع تحریم دارو هم گیرم نمیاد آقای دکتر ، خانواده هم متأسفانه  من رو بردن چند روزی تو یک بیمارستان دولتی بستری کردن که البته وضعیتش مشخصه،  دکتر آنجا هی الکی می‌گفت خوب می شی اما روز به روز بدتر می‌شدم آقای دکتر ! دیگه نمی دونم چیکار کنم! تو رو خدا به دادم برس آقای دکتر دیگه طاقت درد و ندارم میگن با جراحی احتمالاً خوب میشم هر کاری از دستت بر میاد انجام بده آقای دکتر.