به گزارش خبرنگار سیاست خارجی خبرگزاری شبستان، آمریکا همواره سعی داشته نگرانی جهانی از پیشرفت های ایران در ابعاد مختلف علمی را افزایش دهد.
تحریم های آمریکا علیه ایران نیز همواره به بهانه پیشرفت های علمی ایران صورت می گرفته از فناوری هسته ای گرفته تا صنعت هوا و فضا. اما ایران در سایه همین محدودیت ها توانسته پیشرفت های چشمگیری حاصل کند تا جایی که آمریکا چاره ای جز اتهام زدن علیه ایران ندارد.
در رابطه با نگرانی آمریکا از پیشرفت های علمی ایران، نشریه آمریکایی «فارن‌پالیسی» در تحلیلی به بررسی پیشرفت‌های ایران در زمینه فناوری فضایی پرداخته و آن را «تهدیدی» جدی‌تر از آنچه واشنگتن می‌پندارد، ارزیابی کرده است.
طبق ترجمه فارس، «کوین لیم» و «گیم بارام»، دو پژوهشگر دانشکده علوم سیاسی دانشگاه تل‌آویو در این یادداشت در فارن‌پالیسی نوشتهاند: «ارتش ایران در حال پیشروی‌های بیشتر به سمت فناوری‌های فضایی است.»
دو تحلیلگر اسرائیلی، پس از اشاره به تلاش ایران در ماه‌های اخیر برای پرتاب دو ماهواره «دوستی» و «پیام» نوشتهاند ایالات متحده، علی‌رغم ناموفق بودن این پرتاب‌ها به آنها اعتراض کرد.
به ادعای تحلیلگران فارن‌پالیسی دلیل اعتراض آمریکا تا حد زیادی این بوده که فناوری‌های به کار رفته در ماهواره‌بر‌های مورد استفاده برای این پرتاب‌ها همان فناوری‌های پایه‌ای موشک‌های بالستیک چند مرحله‌ای هستند.
«مایک پامپئو»، وزیر خارجه آمریکا روز ۳ ژانویه در توئیتی که «پیشگویانه» توصیف شده هشدار داد که پرتاب این ماهواره‌ها موجب پیشرفت برنامه موشکی ایران خواهد شد.
دولت «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا، به علاوه، در یک عرصه دیگر هم دست به کار شده و یک برنامه خرابکارانه از دوران «جورج دبلیو بوش» با هدف وارد کردن قطعات معیوب به زنجیره تأمین برنامه هوا-فضای ایران و اخلال در برنامه موشکی و فضایی این کشور را هم احیا کرده است.
«لیم» و «بارام» در تحلیل خود استدلال کرده‌اند اهمیت برنامه فضایی برای امنیت ملی ایران، فراتر از نقشی است که این برنامه در پیشبرد برنامه موشک‌های قاره‌پیما دارد.
آنها می‌نویسند: «با وجود این، اهمیت برنامه فضایی ایران از حیث امنیت ملی، فراتر از نقش آن در توسعه موشک‌های بالیستیک قاره‌پیما است. حضور روزافزون ایران در فضا، به ویژه هنگامی که در کنار توانمندی‌های رو به رشد آن در عرصه سایبری قرار گیرد موجب تقویت تمامی جنبه‌های قدرت سخت این کشور می‌شود.»
طبق این تحلیل، موفقیت‌های فضایی ایران تا کنون بر «مدار نزدیک زمین» (LEO) متمرکز بوده که به دلیل فعالیت ماهواره‌های کشورهای مختلف شلوغ‌ترین مدار به شمار می‌رود.
دو پژوهشگر دانشگاه تل‌آویو، درباره کاربرد ارسال ماهواره به این مدار نوشتهاند: «این حیطه، عموماً برای مشاهده زمین، کاربرد در برخی سامانه‌های مخابراتی و به عنوان جایگاهی برای ایستگاه بین‌المللی فضا کاربرد دارد. ایران اکنون قصد دارد ماهواره‌های گوناگونی را به نقاط دورتر و به دو باند دیگر فضا یعنی "مدار میانی زمین" و "مدار زمین‌آهنگ" بفرستد. این مدارها که در فاصله ۱۲۵۰۰ تا ۲۲۰۰۰ مایلی از زمین قرار گرفته‌اند برای سامانه‌های ناوبری نظیر GPS، اینترنت، تلویزیون و سیستم‌های پخش رادیویی کاربرد دارند.»
«لیم» و «بارام» در ادامه با اشاره به رقابت‌های تسلیحاتی شکل‌گرفته میان آمریکا، چین و روسیه در فضا و مخاطرات امنیتی آن نوشته این وضعیت کشورهای دیگر را فکر توسعه توانمندی‌های خود در عرصه فضایی انداخته است.
آنها می‌نویسند: «ایران به نوبه خود با گام‌های آهسته اما پیوسته توانمندی‌های خود را در زمینه اطلاعاتی، شناسایی و سیستم‌های هشدار اولیه بهبود بخشیده است. ایران، طبق گزارش‌ها تا کنون توانسته از فناوری‌های فضایی برای نفوذ در سیستم GPS یک پهپاد آمریکایی، کور کردن ماهواره جاسوسی سیا به وسیله جنگ‌افزارهای لیزری و پارازیتاندازی روی ماهواره‌های تجاری با تکنیک‌های پیشرفته پارازیتاندازی استفاده کند.»
این تحلیل در حالی منتشر شده که یک مقام دیگر آمریکایی به عینه بار دیگر از نگرانی آمریکا نسبت به فعالیت های علمی ایران سخن گفته است.
«پاتریک شاناهان» سرپرست وزارت دفاع آمریکا روز پنج‌شنبه برای دفاع از لایحه بودجه پیشنهادی پنتاگون برای سال ۲۰۲۰ میلادی، در کمیته نیروهای مسلح سنا حاضر شد.
براساس ترجمه دیگری از فارس، شاناهان در بیانیه‌ای که در ابتدای این نشست قرائت کرد، چین، روسیه، کره شمالی، ایران و تروریسم را چالش‌های اصلی پیش روی پنتاگون توصیف کرد.
او سپس درباره ایران گفت: «تهدیدات موشکی و سایبری و ستیزه‌جویی مخرب ایران در سرتاسر خاورمیانه و فراتر از آن، منافع ملی ایالات متحده را تهدید می‌کند.»
اما در پاسخ به تمام این نگرانی ها، جمهوری اسلامی ایران همواره بر پیشرفت های علمی خود تاکید داشته و استفاده از آن را در راستای دفاع از کشور و نه تجاوز به دیگران هدف گذاری کرده است./
∎
نظر شما