خبرگزاری مهر -سرویس بین الملل: «واشنگتن پست» در مقاله‌ای به قلم «پل والدمن» می‌نویسد گفته‌های «ایلهان عمر» حتی به طور ضمنی نیز به یهودیان اشاره نمی‌کند.

«ایلهان عمر» اولین نماینده زن مسلمان مجلس نمایندگان آمریکا است که مواضع ضد صهیونیستی او با تحریف به عنوان مواضع ضد یهودی جلوه داده شده اند و اکنون تحت فشارهای لابی صهیونیسم پیش نویس قطعنامه‌ای تهیه شده که هرچند در آن نام او مشخصاً ذکر نمی‌شود ولی هدف قطعنامه به چالش کشیدن اوست.

در ادامه این مطلب آمده است:

در اتهامی که مطمئناً ننگین‌ترین اتهام دور جدید سخنگو بودن «نانسی پلوسی» است او گفته است زمان آن رسیده که مجلس نمایندگان آمریکا «ایلهان عمر» را به خاطر عقاید و گفته‌هایش توبیخ کند. البته برای عقایدی در حقیقت نداشته و حرفی که در حقیقت نگفته است. در این راستا نانسی پلوسی و دیگر دموکرات‌ها در تلاشند یکسری مفاهیم اشتباه را درباره ضد یهودی بودن، ضد اسرائیل بودن و بحث‌های سیاسی رواج دهند.

تلاش من این است که با شفاف سازی هایی که درباره این مسأله انجام می‌دهم این را بگویم که چقدر همیشه صحبت درباره اسرائیل سخت بوده است.

علت مبادرت من به انجام این کار این است که من خودم در یک خانواده به شدت صهیونیست بزرگ شده ام که تعلق خاطر آن به اسرائیل ریشه‌ای عمیق دارد و در عین حال مانند بسیاری از یهودیان آمریکا، نه تنها به دلیل تحولات اسرائیل بلکه به خاطر آنکه ما چگونه در آمریکا درباره آن حرف می زنیم دچار شوک شده ام.

در دور آخر این بحث، ایلهان عمر در سخنانی که در تالار شهرداری درباره سیاست‌های آمریکا نسبت به اسرائیل بود گفت: «من می‌خواهم درباره نفوذ سیاسی در این کشور صحبت کنم که مردم را به وفاداری به کشور دیگری وا می دارد» این نظر ناگهان توسط اعضای کنگره و بسیاری دیگر به خاطر ضد یهودی بودن محکوم شد. «الیوت انگل» گفته او را «یک ننگ خائنانه» نامید و او را به خاطر زیر سوال بردن «وفاداری شهروندان آمریکایی» متهم کرد.

پس از آن نانسی پلوسی اعلام کرد که مجلس نمایندگان آمریکا نیز قطعنامه‌ای صادر خواهد کرد. هرچند پلوسی نام ایلهان عمر را ذکر نکرد ولی چنین اظهاری صراحتاً به معنی محکوم کردن ایلهان عمر بود. این قطعنامه هشدارهایی زیادی درباره خطر متهم کردن یهودیان آمریکا به «وفاداری دوجانبه» دارد.

در نتیجه به بحث «وفاداری دوجانبه» و ارتباط یا عدم ارتباط آن با نظر ایلهان عمر می‌پردازیم. سال‌ها یهودیان به خاطر وفاداری دو جانبه یا وفاداری همزمان به دو کشور آمریکا و اسرائیل متهم بودند و این که آیا مانند یک آمریکایی واقعی می‌توان در سپردن پست‌های مهم و حساس امنیتی به آنها اعتماد کرد یا نه مسأله بود.

این اتهام ضد یهودی بود چرا که هر یهودی را زیر سوال می‌برد، مهم نبود چه فکری درباره اسرائیل می‌کردند در هر حال چون فرض بر این بود که احساس عمیقی به کشور دیگری دارند نمی‌توانستند یک آمریکایی واقعی باشند. این در مورد یک عده خاص در سیاست آمریکا نبود، این درباره هویتی بود که آنها برای یهودیان فرض می‌کردند.

حال به بحث ایلهان عمر برگردیم. واقعیت این است: هدف اصلی قطعنامه دموکرات‌ها این است که این وفاداری دوجانبه را نه در بین یهودیان بلکه در بین اعضای کنگره اشاعه دهند تا مطمئن باشند هر انتقادی از اسرائیل به علنی‌ترین شکل ممکن محکوم می‌شود. این البته شامل ایلهان عمر هم می‌شود. آنطور که معلوم است این مجازات در نظر گرفته شده برای انتقاد اسرائیل دقیقاً چیزی است که نانسی پلوسی از این شکایت داشت و در چند مناسبت هم گفته است. حقیقت این است که اعتراض پلوسی خود دلیل بر عدم صداقت و دورویی منتقدان ایلهان عمر است.

احتمالاً متوجه شده اید که در حال حاضر هیچ کس از «وفاداری دوجانبه» به عنوان راهی برای زیر سوال بردن این که آیا یهودیان به آمریکا وفادارند یا نه استفاده نکرده است. حال چرا این به یک توهین ضد یهودی تغییر یافت؟ زیرا، در طول سه دهه گذشته دموکرات‌ها و پروتستان‌های محافظه کار از اسرائیل حمایت می‌کنند و این حمایت در حال افزایش است.

اتفاقی نیست که این همزمان با تغییر سیاست‌های «کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل» در قبال اسرائیل شده است. پیشتر آمریکا در کل از اسرائیل حمایت می‌کرد ولی اکنون این حمایت تنها منحصر به حزب «لیکود» شده است (حزب راست گرای اسرائیل که نتانیاهو بنیان گذار آن است). در حالی که «کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل» سعی می‌کنند دموکرات‌ها را نیز داشته باشد ولی بزرگترین متحدان آن در بین جمهوری خواهان هستند که حمایت از اسرائیل و رد هرگونه حق و حقوقی برای فلسطینیان اولین عنصر ایدئولوژیک این حزب است. زمانی که طرفداران اصلی اسرائیل اشخاصی چون «مایک هاکبی»، «سارا پالین» هستند «وفاداری دوگانه» به عنوان توهینی علیه یهودیان دیگر معنی ندارد.

مسأله حمایت از اسرائیل به معنی این است که همه باید از یهودیان انتقاد کنند چون آنها رویدادهای سیاسی چند دهه اخیر در مورد روابط آمریکا و اسرائیل را نادیده گرفتند. از دهه ۱۹۸۰ حمایت از اسرائیل به معنی حمایت از یهودیان نیست. در امریکای امروز حامی اسرائیل بیشتر یک جمهوری خواه مسیحی پروتستان است تا یک یهودی.

مطمئناً ایلهان عمر نگفته است که یهودیان سرسپردگان دو جانبه هستند. برای نمونه در یکی از توییت هایی که که خیلی در بیداری مردم مؤثر بود ایلهان عمر گفته بود «از من توقع نداشته باشید برای آنکه از کشورم در کنگره حمایت کنم یا در کمیته‌ای خدمت کنم به کشور دیگری وفادار باشم». او به کل چیزی درباره یهودیان نگفته است حتی گفته او به طور ضمنی هم به یهودیان اشاره‌ای نکرده است. او گفته است از او خواسته شده بوده برای کار در کمیته مجلس از اسرائیل حمایت کند که حقیقت دارد. بسیاری از راست گرایان خواسته بودند که او از این کمیته حذف شود. گفته او ارتباطی با احساس یهودیان به اسرائیل ندارد بلکه درباره درخواستی که از او شده بوده است.

و اکنون یک تناقض دیگر: وفاداری دوجانبه دقیقاً چیزی است که «کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل» می‌خواهد. دوباره می‌بینیم این خواسته‌ای از یهودیان نیست بلکه خواسته‌ای از همه اعضای کنگره و حتی از هر سیاستمداری است که در سیاست خارجی تعیین کننده است که البته این خواسته‌ها تأثیر خود را نیز داشته اند.

نمونه این تاثیرها موجی از قوانینی است که با جنبش بایکوت، عدم سرمایه گذاری و تحریم اسرائیل مخالفت می‌کردند. در بعضی موارد این قوانین از توافق کننده می‌خواستند متعهد شود که هیچ تحریمی را علیه اسرائیل نمی‌پذیرد.

نمونه آن یک پزشک اهل تگزاس است که از دادگاه نامه‌ای مبنی بر این که موظف است در مدارس دولتی آن محدوده کار کند دریافت کرد. همچنین او موظف شده بود به وفاداری به اسرائیل سوگند بخورد. نه او و نه سازمانی که او را به انجام این کار موظف کرده بود یهودی نبودند. حزب جمهوری خواه تگزاس نیز سازمانی نیست که در آن یهودی‌ها در رأس کار باشند. زمانی که «گرگ ابت» فرماندار تگزاس که او هم یک یهودی نیست می‌گوید: «سیاست های ضد اسرائیلی سیاست‌های ضد تگزاس نیز هستند» او در واقع به وفاداری دوجانبه خود اشاره می‌کند.

ولی زمانی که ایلهان عمر می‌گوید او چنین کاری نمی‌کند همه هجوم می‌آورند تا او را به ضد یهودی بودن متهم کنند. یا این اتهام را به او می‌زنند که او به آنچه از او درخواست شده اشاره نکرده بلکه به یهودیان اشاره کرده است.

زمانی که این جریان تمام شود ایلهان عمر و همگان دیگر این درس را آموخته اند: بهتر است در راستای منافع اسرائیل گام بردارید. بهتر است «کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل» را زیر سوال نبرید. بهتر است اعضای کنگره را به خاطر راهی که از قبل در مورد این مسئله برای آنان تعیین شده و باید آن را طی کنند مورد انتقاد قرار ندهید. بهتر است درباره این که سیاست آمریکا در قبال اسرائیل چگونه طراحی و اجرا می‌شوند سوالی نپرسید. چون اگر چنین کاری انجام دهید این نتیجه‌ای است که به آن می‌رسید.