خبر نامزدشدن دونالد ترامپ برای دریافت جایزه صلح نوبل را احتمالا بتوان جالب‌ترین خبر هفته جاری ارزیابی کرد. خنده‌دار است، اما شاید رئیس‌جمهوری کنونی ایالات متحده در میان همه روسای‌جمهورجنگ طلب قبلی این کشور که پیشتر موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شده‌اند، فرد شایسته‌تری (به نسبت) برای دریافت این جایزه باشد، زیرا برخلاف اسلاف خود حداقل تا این لحظه که فرمان آغاز هیچ جنگی را صادر نکرده است!
به گزارش شهروند، تئودور روزولت، وودرو ویلسون، جیمی کارتر و باراک اوباما چهار رئیس‌جمهوری آمریکا هستند که جایزه صلح نوبل را به خانه برده‌اند و از قضا در کارنامه همه‌شان صدور دستور انجام حداقل چند عملیات نظامی گسترده و مخرب دیده می‌شود. اگر موشک‌باران چند پایگاه متروکه در سوریه را از کارنامه ترامپ فاکتور بگیریم، او به واقع صلح‌طلب‌ترین رئیس‌جمهوری آمریکاست (البته تا این لحظه) که تاکنون نامزد دریافت جایزه صلح نوبل شده و البته که طنز ماجرا نیز دقیقا همینجاست!
رو کم کنی با اوباما!
ظاهرا نخستین بار خود ترامپ اعلام می‌کند که توسط شینزو آبه، نخست‌وزیر ژاپن به‌عنوان نامزد بالقوه دریافت جایزه صلح نوبل به آکادمی نوبل معرفی شده است. چرا؟ چون ترامپ یخ مذاکره با کره‌شمالی را شکسته و با رهبر جوان این کشور دور یک میز شام خورده است! این میان، اما برخی نیز ادعا کرده‌اند که رئیس‌جمهوری کره‌جنوبی ترامپ را نامزد دریافت این جایزه کرده و رئیس‌جمهوری آمریکا در ادامه سوتی‌های بی‌پایان خود نخست‌وزیر ژاپن را با رئیس‌جمهوری کره‌جنوبی اشتباه گرفته است!
از سوی دیگر روزنامه آساهی چاپ ژاپن نیز دست به یک افشاگری بامزه زده و فاش کرده که ترامپ خودش رسما از نخست‌وزیر ژاپن خواسته است که او را به‌عنوان نامزد جایزه صلح نوبل معرفی کند. همه موارد فوق جدای از این‌که چه مقدارشان با واقعیت مطابقت دارند، فقط یک چیز را روشن می‌کند و آن این‌که دونالد ترامپ قطعا مشتاق دریافت این جایزه است. چرا؟ احتمالا فقط به این خاطر که باراک اوباما نیز برنده آن شده و ترامپ می‌خواهد ثابت کند، اوباما با دریافت این جایزه کار مهمی نکرده! به همین سادگی!
گاندی نه، رابین بله!
اهدای جایزه صلح نوبل به دونالد ترامپ نه شأن این جایزه را بالا می‌برد و نه از این چیزی که هست، خفیف‌ترش می‌کند. صلح نوبل خصوصا در دهه‌های اخیر دیگر اهمیت سابق را نداشته و اهدای آن به کسانی که حتی در نوشتن املای درست واژه «صلح» نیز دچار مشکل‌اند، ارزشش را تا حد بسیار زیادی پایین آورد.
در وصف جایزه صلح نوبل همین بس که شخصی، چون مهاتما گاندی هرگز آن را به دست نیاورد، اما دژخیمانی، چون مناخیم بگین، شیمون پرز و اسحاق رابین خیلی راحت برنده‌اش شدند. در فهرست برندگان این جایزه البته چهره‌های موجهی، چون ژان هانری دونان (موسس صلیب سرخ)، آلبرت شوایتزر (پزشک نیکوکار آلمانی)، نلسون ماندلا (رهبر ضدآپارتاید) و... را نیز می‌توان مشاهده کرد، اما چه حاصل که وجود حتی یکی از آن نخاله‌های نامبرده نیز برای ملکوک‌کردن کل فهرست برندگان صلح نوبل کفایت می‌کند.
نظر شما