صاحب‌خبر - اروپا با بیانیه ای از برجام حمایت کرده و قول ایجاد کانال مالی برای ادامه تجارت را داد اما مسئله ای که هرروزه صدایش بیشتر میشد مواضع طرف های اروپایی در رابطه با برنامه موشکی ایران بود که ضمن حمایت از برجام خواستار مذاکراتی برای محدود کردن برد و قدرت موشک های ایران بودند.
پس از بیانیه انگلیس، فرانسه و آلمان و احداث رسمی کانال مالی ویژه اروپا برای ادامه روابط اقتصادی و تجاری با ایران با نام 'INSTEX '، اروپا مجددا حمایت از برجام و فشار بر برنامه دفاع موشکی و دفاعی ایران را در دستور کار خود قرار داد.
اما در منطقه خاورمیانه که در آن خرید تسلیحات حرف اول را میزند، بنظر می رسد خواسته طرف های اروپایی از خوی استعماری آنها ناشی میشود. آمار ها نشان می دهد در منطقه ای که رکورد بیشترین خرید سلاح را در جهان به خود اختصاص داده، پس از آمریکا و روسیه، سه کشور انگلیس، فرانسه و آلمان به ترتیب بیشترین حجم تسلیحات را به خاورمیانه تزریق کرده اند.
موسسه سیپری مدتی پیش در مطلبی مدعی شد که خرید سلاح توسط عربستان سعودی در پنج سال اخیر افزایش چشم گیری داشته و در سال 2017 عربستان سعودی دومین وارد کننده بزرگ تسلیحات در جهان بوده است.
براساس آمار های منتشر شده پس از عربستان سعودی، امارات متحده عربی، قطر ، عراق و اسرائیل بیشترین مقدار خرید سلاح از اروپا و آمریکا را در خاورمیانه به خود اختصاص داده اند تا خاورمیانه به خریدار یک سوم تسلیحات جهان تبدیل شود.
دراین میان برنامه دفاعی ایران که با اهداف بازدارندگی و در شرایط تحریم های ظالمانه تسلیحاتی و اقتصادی ایجاد شده هزینه بسیار کمتر از آنچه کشور های منطقه برای سلاح هزینه می کنند را در برمی گیرد ازاین رو فشار های اروپا برای محدودیت برنامه موشکی ایران بیشتر به این معناست که ایران در خاورمیانه مسلح و جنگ زده به استقبال خودکشی برود.
این مسئله باعث شده دوجناح ایران در برابر درخواست غیرمعقول اروپا متحد شده و مقامات بلند پایه کشور از غیرمذاکره بودن توان دفاعی ایران و ادامه قدرتمند برنامه موشکی ایران سخن بگویند.
براساس تجربه دشمن همیشه دربرابر وحدت و قدرت ایران عقب نشینی کرده است و مواضع یکپارچه مقامات و مردم کشور حتما باید اروپا را به این نتیجه برساند که ایران حق دفاع از خود را در منطقه ای که سلاح های اروپایی و آمریکایی در آن تجمیع شده است دارد و از فعالیت های موشکی خود دست نمی کشد.
علیرضا رضایی
دانشجو علوم سیاسی دانشگاه گیلان
2007
انتهای پیام ∎​