با نگاهی به بازی‌های پرسپولیس پس از آغاز نیم فصل دوم امسال، متوجه می‌شویم که نوع بازی سرخ‌پوشان پایتخت با مشکلاتی مواجه شده است. فرصتی که پس از یک سال جریمه ناشی از بسته بودن پنجره نقل و انتقالاتی، نصیب پرسپولیس شد تا با انتخاب نفرات مدنظر، خود را تقویت کند، تا این لحظه کمکی به روند بازی این تیم نکرده و تنها سبب شده که دست برانکو را برای تغییر نفرات داخل زمین باز کند و با تزریق نیرو در حین بازی، به تیم کمک نماید. اما از سوی دیگر، ناهماهنگی بین بازیکنان جدید با قدیمی‌ها حسابی توی ذوق می‌زند.

بیشترین تغییر در نفرات، به هافبک‌های میانی و نیروهای رو به جلوی تیم مربوط می‌شود و از قضا به همین دلیل، روند هجومی پرسپولیس و خلق موقعیت برای رسیدن به گل در این تیم، روند رو به نزولی را در پی داشته است. با نگاهی به نوع بازی نفرات جدید، کاملاً می‌توان به صحت این فرضیه رسید. سروش رفیعی، مهدی ترابی، مهدی شیری و بودومیر بیشترین حضور در میدان را از پس از نیم فصل، در بین بازیکنان تازه وارد داشته‌اند و هیچ‌کدام آن بازیکن اثرگذاری که قبلاً از آنها سراغ داشته و انتظار داریم را از خود نشان نداده‌اند. این مسأله، در روند رو به جلوی تیم و خلق موقعیت گل در بازی‌ها تاکنون، صریحاً قابل مشاهده است. از آن طرف، متأسفانه بازیکنانی هم‌چون بشار رسن، سیامک نعمتی و امید عالیشاه نیز هم اکنون در روند نزولی خود هستند و همه این‌ها دست به دست هم داده تا بازی های اخیر پرسپولیس، کم گل و کم نشاط باشد.

در همین بازی اخیر با پدیده در جام حذفی، ضعف مفرط در ایجاد موقعیت توسط هافبک‌ها، بزرگ‌ترین مشکل پرسپولیس بود. ولی آن چه تا این لحظه سبب شده این ضعف بزرگ، کم‌تر نمایان شود و پرسپولیس را در بزنگاه‌های سخت و دشوار فعلاً از خطر شکست برهاند، قدرت بدنی فوق‌العاده و قدرت روحی یا روحیه عالی شکست‌ناپذیری نزد بازیکنان است. در تمام این سال‌ها پس از حضور برانکو در تیم قرمزپوش، شاهد تأکید بیش از حد وی بر بدن‌سازی‌های پیش فصل و حین فصل و اصرار بر تمرین، تمرین و تمرین را شاهد بوده‌ایم و همین اصرارهاست که تیم پرسپولیس را هم‌چنان متمایز از سایرین نشان می‌دهد. در کنار این امر مهم، روحیه عالی که باز هم ناشی از حضور برانکو به عنوان یک روان‌شناس متخصص فوتبال است و عملکرد کم‌نظیری که در طی بیش از سه سال به واسطه نتایج عالی و خارق‌العاده از خود نشان داده، قطعاً به پرسپولیس کمک کرده که ضعف‌های پیش گفته را با این دو حربه بپوشاند.

در بازی با پدیده، پرسپولیس با تکیه بر همین قدرت بدنی و روحی، به خوبی جریان بازی را در دست داشت و تعیین کننده بازی بود، ولی به دلیل همان ضعف، از خلق موقعیت گل، ناتوان.

بر عکس، خط دفاعی تیم با کم‌ترین تغییر، از یک طرف و حضور بیرانوند در درون دروازه -که حالا کاملاً پخته و با تجربه شده است- از سوی دیگر، هم‌چنان دژ دفاعی پرسپولیس را به خوبی حفظ کرده‌اند تا حداقل از این ناحیه، خیال برانکو راحت باشد. ضمن این که آمادگی بیش از پیش شایان مصلح در این مقطع -که هر دو مدافع اصلی تیم (انصاری-ماهینی) با مصدومیت طولانی مدت مواجه‌اند- بهترین اتفاق برای ساختار دفاعی پرسپولیس است.

طبق یک کلیشه همیشگی، باید به بازیکنان تازه وارد زمان داد تا خود را در تیم پیدا کنند و البته که این، حرف درستی است. باید دید که تاکتیک‌ها و اندیشه برانکو ایوانکوویچ برای ایجاد این هماهنگی در ادامه رقابت‌ها -که هفته به هفته فشرده‌تر هم می‌شود- چگونه پرسپولیس را هم‌چنان در مسیر قهرمانی قرار خواهد داد.