نازنین کیانی فرد
وكيل پايه يك دادگستري

می‌توانید سؤال‌های حقوقی خود را از طریق نشانی ایمیل  iranbanoo@icpi.ir با مشاور حقوقی ما در میان بگذارید.

بخش اول
  چند ماهی بیشتر نمانده تا دخترم 9 سالش تمام شود. بعد از اوج‌گیری اختلافات من و همسرم، من خانه را ترک کردم و دخترم با اصرار پدرش نزد او باقی ماند و تنها اجازه ملاقاتش را چند ماه یک بار داشتم. بسیار در شرایط سختی قرار دارم و دوری از تنها دخترم این شرایط را برایم دشوارتر ساخته است. می‌دانم که اگر دخترم به سن بلوغ برسد می‌توانم او را نزد خود نگاه دارم. برای این زمان لحظه شماری می‌کنم. شرایط لازم و کارهایی که باید برای بازگشت دخترم انجام دهم چیست؟ آیا می‌توانم برای همیشه او را نزد خود داشته باشم؟
وکیل الرعایا:  همان‌طور که می‌دانید، در صورت اختلاف بین زوجین، حضانت طفل بعد از 7 سالگی با رعایت مصلحت کودک به تشخیص دادگاه است. برابر تبصره ماده 1210 قانون مدنی، سن بلوغ در دختر 9 سال تمام قمری است. این بدان معنا است که بعد از اتمام 9 سال قمری که کمتر از سال شمسی است (حدود 97 روز و 22 ساعت و 48 دقیقه) کودک از دایره شمول حضانت خارج می‌شود. به دلیلی که مقرره صریحی در قانون برای زمان خروج از حضانت تعیین نشده و قانون از این حیث ساکت است، نظرات مختلفی از سوی قضات مطرح شده است. بنابر رأی وحدت رویه شماره 30 دیوان عالی کشور به تاریخ 1364 رسیدن دختر به سن بلوغ را دلیل بر رشد قرار داده است، اما در امور مالی، این امر استثنا شده که رشد باید احراز شود. از این رو، زمان خروج از حضانت، بلوغ فرزند همراه با رشد وی است. برابر قانون حمایت از خانواده سال 91 رعایت غبطه و مصلحت کودکان و نوجوانان در کلیه تصمیمات دادگاه‌ها و مقامات اجرایی الزامی است. بنابراین دادگاه باید در تصمیمات خود به گونه‌ای حکم کند که مصلحت فرزند رعایت شود. لزوماً فردی که به سن بلوغ رسیده باشد از حضانت خارج نشده است. کنوانسیون حقوق کودک نیز سن 18 سال را برای پایان دوره کودکی تعیین کرده است و ایران نیز به این کنوانسیون پیوسته است. اما نظر اقلیتی دیگری نیز موجود است که معتقدند فرزند پس از رسیدن به سن بلوغ از حضانت والدین خارج شده و در نتیجه او می‌تواند انتخاب کند که با کدام یک از آنان زندگی کند چون حضانت امر غیرمالی است و مشمول این تبصره نیست.
ادامه دارد