شناسهٔ خبر: 31203794 - سرویس سیاسی
نسخه قابل چاپ منبع: ایکنا | لینک خبر

حجت‌الاسلام صدیقی تأکید کرد:

دقت نظر در اعطای مسئولیت و سعه صدر در معاشرت است

گروه اندیشه ــ امام جمعه موقت تهران با اشاره به آیه 58 سوره مبارکه نساء اظهار کرد: در اعطای مسئولیت باید اهلیت احراز شود. احراز اهلیت به معنای ظاهربینی نیست، بلکه باید همه رفتارها و اظهارنظرهای شخص را بررسی کنیم، اما در معاشرت‌ها و رفت‌وآمدها باید انسان وسیع‌الصدر و نظربلند و بزرگوار باشد و همه امور را حمل بر صحت کند.

صاحب‌خبر -

به گزارش ایکنا؛ جلسه درس اخلاق حجت‌الاسلام کاظم صدیقی صبح امروز، 27 بهمن‌ماه، در حوزه علمیه امام خمینی(ره) برگزار شد.

وی در آغاز اظهار کرد: وجود مقدس امیرالمومنین(ع) صفات عالیه‌ای که برای انسان مؤمن ضروری است را در وجود یک فردی جمع دیده و برای ما مطرح کرده است. یکی از اوصاف رجل الهی این است که اگر در کسی نقطه ضعف ببیند عجله ندارد از او انتقاد کند و تأمل می‌کند تا توجیهی برای آن بیابد. بنابر این است که انسان نسبت به مؤمن خوش‌بین باشد. خوش‌بینی موجب می‌شود انسان بتواند به او کمک کند. اگر کسی از دیگری دل‌چرکین باشد نمی‌تواند با او تعامل کند. به همین خاطر انسان باید کارهای دیگران را با دید ولایی ببیند و نسبت به اشتباهات آن‌ها زود قضاوت نکند. باید ببیند علت این اشتباه چه بوده است. باید توجه داشت که یکی از نتایج عجله در قضاوت، سقوط اخلاقی انسان است.

وی افزود: حفظ حرمت یک مؤمن بالاتر از حفظ حرمت کعبه است. همان‌طور که بی‌حرمت کردن کعبه گناه بسیار سنگینی است، بی‌اعتبار کردن مؤمن هم گناه بزرگی است. انسان نباید نسبت به چیزی که یقین ندارد اظهارنظر کند. نه‌تنها خودش نباید چنین کند، بلکه لازم است جامعه را به این سمت سوق داد. مؤمنین باید نسبت به هم مهربان و ودود باشند و به این نکته توجه کنند که خمیره و جبلت وجود ما برخواسته از محبت اهل بیت(ع) است. از این جهت بین ما و ائمه(ع) سنخیتی وجود دارد، چراکه محبت بدون سنخیت امکان ندارد. تظاهر به محبت ممکن است، اما در محبت واقعی حتما نقطه مشترکی میان محب و محبوب هست. انسان با این تأملات معرفتی، نگاه عاشقانه نسبت به خداوند متعال و جلوه‌های او پیدا می‌کند. همه مؤمنین جلوات حق هستند و باید همه آنها را دوست داشته باشیم.

امام جمعه موقت تهران یادآور شد: انسان‌های بزرگ شرح صدر دارند و به سادگی زبان به ملامت باز نمی‌کنند. آقای حسن‌زاده آملی می‌گفت که من چه کاره هستم که بندگان خدا را امتحان کنم. تکه کلام ایشان این بود که همه خوب هستند. این روحیه، روحیه خیلی خوب است. البته گاهی زودباوری حماقت است. انسان باید بینش سیاسی داشته باشد و اگر می‌خواهد به کسی مسئولیت می‌دهد با چشم باز همه عیوب شخص را بررسی کند. در اینجا باید این آیه را در نظر گرفت: «إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا؛ خدا به شما فرمان مى‏‌دهد كه سپرده‌ها را به صاحبان آنها رد كنيد» (نساء/58). اهلیت باید احراز شود. احراز اهلیت به معنای ظاهربینی نیست، بلکه باید همه رفتارها و اظهار نظرهای شخص را بررسی کنیم و سپس به او مسئولیتی اعطا کنیم، اما در معاشرت‌ها و رفت‌وآمدها باید انسان وسیع‌الصدر و نظربلند و بزرگوار باشد و همه امور را حمل بر صحت کند.

وی در ادامه تصریح کرد: انسان باید به گونه‌ای با مردم برخورد کند که گویا هیچ نقطه ضعفی از آنها سراغ ندارد. تا عذری مطرح نشده و دفاعی انجام نگرفته است نباید متعرض شخص بشویم و زبان به ملامت او بگشاییم. آدم باید هرگونه دوست دارد خدا با او معامله کند، باید همان‌گونه با بندگان خدا معامله کند. ما باید نسبت به بندگان خدا نسیم رحمت باشیم تا هر کس از کنار ما می‌گذرد امیدوار شود و به خوبی‌های خودش تشویق شود.

صدیقی در ادامه به اهمیت انس با قرآن کریم تأکید و اظهار کرد: در همه شئون زندگی به امامت قرآن حرکت کنیم. باید مأموم قرآن باشیم و امام‌مان قرآن باشد. اگر انسان فضه فاطمه(س) باشد انسش با قرآن، فرهنگ زندگی‌اش می‌شود. از مدینه تا مکه هر سؤالی از فضه کردند با آیه قرآن جواب داد؛ یعنی قرآن جزئی از زندگی‌اش شده بود. خداوند قرآن را فرستاده است تا با آن زندگی کنیم و با آن نفس بکشیم. باید با قرآن قیام کنیم، با قرآن ببینیم و قرآن امام کل اعضا و جوارح ما باشد. اگر ما انس کافی با قرآن نداشته باشیم قرآن در کنار ما خواهد بود، نه اینکه امام ما باشد. امام حسن عسکری(ع) می‌فرمایند که زیاد قرآن بخوانید. امام خمینی(ره) در دوران رهبری‌شان هر هفت روز یک ختم قرآن می‌کرد. هر چه انس انسان با قرآن بیشتر باشد تلاوت آن روان‌تر می‌شود.

وی افزود: قرآن همراه خوبی است. وجاهت خوبی نداریم که خدا به ما نگاه کند، به همین خاطر خداوند با قرآن به ما آبرو داده است. باید از قرآن کریم کسب آبرو کنیم و با آن مأنوس باشیم. خوب است انسان روزی یک آیه را فهم کند و آن را جزء جانش کند. به تعبیر دیگر، هر روز یک آیه را نوش جان کند تا توسعه وجودی پیدا کند. قرآن آدم را از عالم کثرت به وحدت و از فصل به وصل می‌رساند. قرآن لذیذ است. قرآن روشنایی و امید است. وقتی انسان متمسک به قرآن شود به خدا وصل می‌شود. همه ما سعی کنیم کیفیت برخوردمان با قرآن بهتر شود و از نظر کمّی هم ارتباطمان با قرآن را توسعه دهیم و وقت و بی‌وقت قرآن بخوانیم.

انتهای پیام

نظر شما