صاحب‌خبر -
مجمع عمومی سازمان ملل و 8دوره حضور احمدی نژاد
در این مقوله به اختصاربه معرفی مجمع عمومی پرداخته و سپس نگاهی اجمالی به تاریخ حضور ایران و همچنین حضور مستمر دکتر احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل خواهیم داشت.
مجمع عمومی یکی از ارکان 6 گانه سازمان ملل متحد است که در کنار شورای امنیت ،شورای اقتصادی و اجتماعی ،شورای قیمومیت،دیوان بین المللی دادگستری و دبیرخانه ،ارکان اصلی این سازمان را تشکیل میدهد.
سازمانی که شصت و هفتمین سال عمر خود را پشت سر می گذارد و در سال 1945 تاسیس شده است.
سازمان ملل در ابتدا با 51 کشور آغاز به کار کرده و امروز 193 عضو دارد .مقر آن در نیویورک است و دفتر سازمان ملل در ژنو مقر اروپائی این سازمان را تشکیل میدهد.
عالیترین نهاد مذاکره و تصمیم گیرنده و رکن اصلی سازمان ملل متحد، مجمع عمومی است . کلیهٔ کشورهای عضو در مجمع شرکت دارند.فصل چهارم منشور در خصوص مجمع است. هر عضو سازمان ملل متحد در مجمع دارای یک حق رأی می‌باشد و بیش از پنج نماینده در مجمع نخواهد‌داشت.مجمع عمومی به طور منظم دوره‌های اجلاسیهٔ سالیانهٔ خود را از سپتامبر تا دسامبر یا ژانویه تشکیل میدهد و در موارد استثنایی به درخواست شورای امنیت و یا به درخواست یک عضو که مورد موافقت اکثریت اعضا باشد دوره‌های اجلاسیهٔ فوق‌العاده خواهد‌داشت.
رأی‌گیری در خصوص مسائل مهم مانند حفظ صلح و امنیت، مسائل مربوط به بودجه و انتخاب اعضا با اکثریت ۲/۳ آرا صورت می‌گیرد و در خصوص مسائل دیگر با اکثریت ساده اتخاذ تصمیم می‌شود. تصمیمات و قطعنامههای مجمع عمومی عمدتاً جنبهٔ اعلامی یا توصیه‌ای دارند اما بعضاً برخی از این قطعنامههای اعلامی با گذشت زمان و تکرار تا حدود زیادی برای کشورهای عضو به طور ضمنی الزام‌آور می شوند. از جمله آنها اعلامیه جهانی حقوق بشر است.
ترکیب مجمع عمومی، بیان‌گر اصلی بنیادین در روابط بین‌المللی یعنی برابری دولت‌ها می‌باشد. مجمع عمومی، مرکب از کلیهٔ اعضای ملل متحد است (۱۹۳ کشور) و هریک از اعضا می‌توانند حداکثر تا پنج نماینده در مجمع عمومی داشته‌باشند ولی این امکان برای دولت‌ها وجود دارد که در صورت نیاز و در حد امکان خود به این هیئت، مشاور یا کارشناس اضافه نمایند. علاوه بر نمایندگان دولت‌ها هیئت‌هایی به عنوان ناظر، بدون داشتن حق رأی شرکت می‌کنند.
مجمع عمومی فراگیرترین رکن سازمان ملل متحد است و دارای صلاحیت گسترده‌ای می‌باشد. ارکان دیگر باید مطالعات و گزارش‌های خود را سالانه به آن ارائه نمایند. این رکن، ضمن بررسی این گزارش‌ها و تصویب بودجه، نظارت خود را بر تمام فعالیت‌های سازمان اعمال می‌کند. مجمع طبق مادهٔ ۱۰ منشور، می‌تواند در خصوص هر مسئله یا امری که در چارچوب منشور قرار می‌گیرد و یا در ارتباط با اختیارات و وظایف یکی از ارکان پیش‌‌‌بینی شده در منشور است بحث نموده، در مورد آنها توصیه‌نامه صادر‌‌‌‌‌نماید.
قواعد مربوط به طرز کار مجمع عمومی در مادهٔ ۴ منشور و مقررات داخلی مجمع بیان شده‌است. مجمع عمومی خود آیین‌نامهٔ داخلی را تنظیم می‌کند و به لحاظ اینکه مقررات داخلی‌اش ماهیت قراردادی ندارد، می تواند بدون آن‌که مشکلات مربوط به تغییر منشور مطرح شود آن را تغییر دهد.
مجمع عمومی به طور دایم تشکیل جلسه نمی‌دهد. اجلاس عادی مجمع، سالانه در سپتامبر به مدت ۳ تا ۴ ماه در مقر سازمان در نیویورک برگزار می‌شود.با این وجود مجمع می تواند در صورت اقتضا، اجلاسیه‌های فوق‌العاده به دعوت دبیر کل و بنا به درخواست شورای امنیت، اکثریتی از کشور های عضو، یا به تقاضای یک کشور اگر اکثریت اعضا موافق باشند تشکیل دهد.همچنین مجمع می‌تواند اجلاس فوق‌العاده فوری که اختصاص به یک مشکل مشخص دارد برگزار‌نماید. این اجلاس به فاصلهٔ ۲۴ ساعت از زمان تقاضای شورای امنیت بر اساس رأی هر یک از ۹ عضو شورا، یا با اکثریت اعضای سازمان، یا با یک عضو اگر اکثریت اعضا موافق باشند تشکیل می‌شود.
اغلب در ابتدای هر اجلاس عادی رؤسای کشورهای عضو و دولت‌ها در خصوص اضطراری‌ترین مسائل بین‌المللی سخنرانی می کنند. سپس سایر مسائل به جهت آن‌که بحث در خصوص آنها به علت کثرت اعضای مجمع با کندی مواجه می‌شود و تسهیل فعالیت ها در نهاد‌های کوچک‌تر که همان 6کمیته مجمع هستند بررسی می‌شوند.
علاوه بر این ۶ کمیتهٔ اصلی، کمیتهٔ دیگری هم وجود دارد که اختیارات هیئت‌های نمایندگی را بررسی و کنترل می‌نماید. مجمع عمومی حداقل ۳ ماه پیش از شروع اجلاس عادی شروع به انخاب هیئت رئیسه می‌نماید. این هیئت رئیسه مرکب از یک رئیس، ۲۱ معاون رئیس و رؤسای ۷ کمیتهٔ اصلی است. انتخاب رئیس مجمع عمومی به جهت هدایت مذاکرات و نقش هماهنگ کننده‌ای که دارد بسیار با اهمیت است. در عمل و بر اساس توافق صورت گرفته میان دولت‌های عضو هیچ‌گاه رئیس مجمع عمومی از میان پنج عضو دایم شورای امنیت انتخاب نمی‌شود.
بر اساس قطعنامهٔ ۱۹۹۰ مصوب ۱۹۶۳ برای تضمین رعایت برابری جغرافیایی هر ساله رئیس مجمع به نوبت از میان پنج گروه از کشورهای آفریقایی، آسیایی، اروپای شرقی، آمریکای لاتین و کارائیب و اروپای غربی، و سایر دولت‌ها انتخاب می‌شود.
تصمیم‌گیری در خصوص کارهای مجمع عمومی یا از طرق رأی‌گیری و یا از راه کنسانسوس است.
طبق رأی منشور ملل متحد رأی‌گیری در مجمع مبتنی بر دو اصل برابری دولت‌ها و اخذ تصمیم با اکثریت آرا است. هر دولت چه بزرگ و چه کوچک در مجمع دارای یک رأی خواهد بود. تصمیم‌گیری در خصوص مسائل مهم با اکثریت ۲/۳ از اعضای حاضر و رأی‌دهنده صورت می‌گیرد. اتخاذ تصمیم در خصوص مسائل دیگر با اکثریت ساده انجام می‌شود.رأی‌گیری می‌تواند به صورت کتبی، بالا بردن دست‌ها یا با خواندن اسامی باشد.
در سال‌های اخیر تلاش ویژه‌ای صورت گرفته‌است تا در خصوص موضوعات به جای تصمیم‌گیری بر اساس رأی‌گیری رسمی (به اکثریت یا به‌اتفاق آرا) از آیین کنسانسوس استفاده شود. رئیس مجمع عمومی بعد از مشورت و توافق با هیئت نمایندگی می‌تواند پیشنهاد دهد که یک قطع‌نامه بدون رأی‌گیری و ارائهٔ اعتراض رسمی تصویب شود.
و اما ایران :
ایران جزو 51 کشور اولیه جهان است که عضو سازمان ملل متحد شدند..
مروری بر تاریخ نشان می دهد که روزگاری محمد مصدق بلافاصله پس از نخست وزیری، انگلیسی‌ها را از صنعت نفت ایران بیرون راند و بریتانیا از دولت ایران در شورای امنیت سازمان ملل شکایت کرد و این شورا هم، ادله ایران که این منازعه بین دولت ایران و یک شرکت تجاری است و نه منازعه‌ای میان دو دولت که در صلاحیت شورای امنیت باشد، را پذیرفت. به این ترتیب این شکایت به دادگاه لاهه سپرده شد و با برگزاری دادگاهی با قاضی انگلیسی، حکم نهایی به نفع ایران صادر گردید.
اما پس از آن تنها محمدرضا پهلوی در سال 1948 یک سخنرانی بسنده کرد و البته تلاش اشرف پهلوی برای سودای دبیرکلی این سازمان در سال 1973 بود که منجر به هزینه پول‌های زیادی شد و نتیجه ای نگرفت.
بعد از انقلاب اسلامی، تریبون مجامع عمومی سالیانه سازمان ملل، محلی بود برای رساندن صدای انقلاب به جهانیان .شهید علی رجایی دومین نخست وزیر ایران، اولین نماینده ایرانی حاضر در مجمع عمومی سازمان ملل در عصر جمهوری اسلامی بود. او که از جبهه‌های جنگ به نیویورک اعزام شده بود، نه تنها با نطقش که با دو اقدام ابتکاری دیگر، توجه نمایندگان همه کشورها را به خود جلب کرد. نخست اینکه به جای استفاده از تریبون عمومی از محل استقرار صندلی نمایندگان ایران سخنرانی کرد و دوم اینکه با نشان دادن آثار شکنجه رژیم طاغوت بر کف پایش، مظلوم نمایی‌های شاه مخلوع و حمایت آمریکا از وی را نقش بر آب کرد.
در 26 مهر سال 59/مجمع سی و پنجم/ محمدعلی رجایی به تشریح نکات ذیل پرداخت :
- انتقاد از سکوت جهانی در برابر جنگ تحمیلی علیه ایران و بارخوانی قرارداد الجزایر
-انتقاد از حمایت آمریکا از شاه مخلوع ایران
-بشارت پیروی ایران در جنگ با عراق به پشتوانه تلاش ملت و رهبری امام(ره)
-هشدار نسبت به خلق اسرائیلی دیگر در منطقه از سوی آمریکا
-آرزوی آزادی برای مردم عراق و محاکمه صدام
در سال‌های پایانی جنگ یعنی در سال ۱۳۶۶ آیتالله خامنه‌ای در مقام ریاست جمهوری اسلامی ایران اولین رئیس‌جمهور ایران بودند که در این اجلاس شرکت می‌کرد. اما حضور ایران در سطح رئیس‌جمهور در مجمع عمومی چندان دوامی نداشت و جمهوری اسلامی ایران به منظور نشان دادن اعتراض‌های خود به کارکرد منفی سازمان ملل و تبعیض این سازمان در برخورد با برخی کشورها و از جمله ایران، از شرکت در اجلاس مجمع خودداری کرد.
در 31 شهریور سال 66/ مجمع چهل و دوم/ آیتالله سیدعلی خامنه ای به تشریح نکات ذیل پرداخت :
- درخواست استفاده از تجربه دادگاه نورنبرگ و طرح تنبیه عراق به عنوان متجاوز به منظور تضمین امنیت منطقه
- انتقاد از عملکرد سازمان ملل و یادآوری نقش شورای امنیت در حمایت از تجاوز عراق به خاک ایران
- هشدار به مجمع عمومی و افکارعمومی ملت آمریکا نسبت به خطر حضور نظامی دولت آمریکا در خلیج فارس
- برشمردن اقدامات آمریکا برای مقابله با ایران و محکوم کردن آن در حمایت از رژیم‌های فاشیست و نژادپرستی چون اسراییل و آفریقای جنوبی
- درخواست برچیده شدن دو تبعیض ناروا در سازمان ملل: حق وتو و عضویت دایم در شورای امنیت
- درخواست اتحاد میان دولت‌های جهان سوم برای مقابله با نظام سلطه
پس از انتخاب سیدمحمد خاتمی به عنوان رئیس‌جمهور و اتخاذ سیاست اعتمادزایی در دولت هفتم، وی پس از دوازده سال و در شهریور ۱۳۷۷ برای شرکت در اجلاس مجمع عمومی راهی مقر سازمان ملل شد. اگرچه سفر خاتمی در آن مقطع از سوی بسیاری از تحلیلگران به مثابه سرآغازی برای ترمیم رابطه میان ایران و آمریکا برآورد می‌شد، اما عدم حضور او در سخنرانی کلینتون (رئیس‌جمهور وقت آمریکا) در جلسه افتتاحیه مجمع عمومی نشان داد که ایران همچنان بر سر مواضع خود در قبال دولت آمریکا ایستاده است.
در 30 شهریور سال 77/ مجمع پنجاه و سوم/ حجت الاسلام سیدمحمد خاتمی به تشریح نکات ذیل پرداخت :
- طرح گفت‌وگوی تمدنها به جای جنگ تمدنها و پیشنهاد نامگذاری سال 2001 از سوی سازمان ملل به نام سال گفت و گوی تمدنها
- درخواست حذف حق تبعیض‌آمیز وتو و ضرورت بازنگری در قوانین سازمان ملل
- تأکید بر ایجاد امنیت و صلح در خاورمیانه از طریق به رسمیت شناختن حق همه فلسطینیان برای حاکمیت بر سرزمین خویش و برچیده شدن سلطه حکومت اسراییل در این سرزمین
- اعلام اعتمادزایی و تشنج‌زدایی به عنوان سیاست خارجی ایران و تأکید بر برقراری روابط گسترده با همه کشورها بر پایه احترام عملی به استقلال و برابری حقوق بین کشورها
- کوشش صادقانه برای مبارزه با تروریسم همراه با مبارزه برای عدالت و پاک‌سازی جهان و مخصوصاً منطقه خاورمیانه از سلاح‌های هسته‌ای و کشتار جمعی
همچنین در 19 آبان سال 80/ مجمع پنجاه و ششم/ حجتالاسلام سیدمحمد خاتمی به تشریح نکات ذیل پرداخت :
نگرانی از گسترش تروریسم در جهان و تاسف از حادثه 11 سپتامبر و اعلام هم دردی با ملت آمریکا
-دعوت جهانیان به تعاطى فکر و گفت وگو
- هشدار نسبت به فجایعى که حکومت مطلق عقل ابزاری به بار مى آورد
-اعتراض به معرفی اسلام انسان مدار و منادی رحمت وعدالت، به عنواندین مروج تروریسم
- سازمان ملل محور ائتلاف صلح برپایه عدالت قرارگیرد.
- گفت وگوی تمدنها پارادایم روابط و رفتار ملتها وفرهنگها برای جهانى است که مى خواهد درصلح و امنیت به سربرد.
و اما احمدی نژاد
یکی از شعارهای انتخاباتی دکتراحمدی نژاد دیپلماسی فعال بود که پس از انتخاب شدن به ریاست جمهوری سعی کرد در وجوه مختلف دیپلماسی کشور این شعار خود را محقق و اجرایی کند. در همین راستا وی تاکنون از عموم فرصت‌هایی که برای حضور بین‌المللی او بوجود آمده استفاده کرده و دستاوردهای وی و دولتش نیز از این حضورها در کل مفید، مثبت و قابل دفاع و توجه است.
اما دکتر محمود احمدی‌نژاد از سال ۱۳۸۴ همزمان با آغاز دوران ریاست جمهوری خود تاکنون هر سال در اجلاس مجمع عمومی شرکت کرده است. بدین ترتیب رئیس‌جمهور نهم تنها رئیس‌جمهور ایران است که هشت دوره متوالی در این اجلاس حضور داشته است. به نظر می‌رسد احمدی‌نژاد که مدعی به کارگیری دیپلماسی عمومی است، مجمع عمومی و حواشی آن را عرصه مناسبی برای بیان دیدگاه‌های خویش و اعمال سیاست‌های جمهوری اسلامی یافته است.
در تاریخ 26/6/84 /مجمع شصتم/ محمود احمدی‌نژاد به تشریح نکات ذیل پرداخت:
-تأکید بر برپایی آرامش و صلح پایدار فقط و فقط بر مبنای عدالت و معنویت
-محکوم ساختن دولت آمریکا در استفاده از سلاح‌های اتمی و بمب و گلوله‌های اورانیمی علیه مردم عراق و کویت و ارائه سلاح‌های کشتار جمعی به رژیم اشغالگر
-صهیونیستی و مانع تراشی بر سر دستیابی ایران و برخی کشورها به فناوری صلح آمیز هسته‌ای
-درخواست مبارزه جهانی با تروریسم و سلاح هی کشتار جمعی به عنوان دو تهدید بزرگ جامعه جهانی
-تأکید بر دستیابی به صلحی پایدار در فلسطین بر پایه تن دادن به عدالت و رفع تبعیض‌ها ازطریق پایان دادن به اشغال سرزمین فلسطین، بازگشت تمامی آوارگان فلسطینی، مراجعه به آراء عمومی و تشکیل یک کشور مردم‌سالار فلسطینی به پایتختی قدس شریف و بیان اینکه تنها راه استقرار امنیت و ثبات در منطقه خاورمیانه، خروج نیروهای اشغالگر از این منطقه و همچنین سپردن کامل حاکمیت سیاسی واقتصادی به مردم عراق و افغانستان است.
-درخواست از مجمع عمومی به عنوان فراگیرترین نماد سازمان ملل متحد، جهت مأمور کردن کمیته ویژه‌ای برای تهیه و ارائه گزارش جامع پیرامون تدوین راهکارهای عملی خلع سلاح کامل تا این کمیته در خصوص چگونگی انتقال مواد و تکنولوژی و تجهیزات ساخت سلاح هسته‌ای به رژیم صهیونیستی برخلاف معاهده "ان پی تی" بررسی و راههای عملی برای عاری‌سازی خاورمیانه از سلاح هسته‌ای را ارائه نماید.
-بیان اصول جمهوری اسلامی در زمینه مسایل هسته‌ای به شرح زیر:
1- ایران بر اساس مبانی دینی حرکت به سمت تسلیحات هسته‌ای را جایز نمی‌داند
2- جمهوری اسلامی ایران احیای معاهده "ان پی تی" و ایجاد کمیته ویژه پیش گفته را اقدامی ضروری و اساسی برای مقابله با سلاح‌های هسته‌ای و رفع آپارتاید هسته‌ای می‌داند
3- چرخه تولید سوخت هسته‌ای در جمهوری اسلامی ایران به لحاظ فنی متفاوت از چرخه سوخت در سایر کشورهای بهره‌مند از فن‌آوری هسته‌ای نیست.
4- برپایه حق مسلم ایران برای دستیابی به چرخه تولید سوخت هسته‌ای، ادامه تعامل و مراوده دقیق و فنی و حقوقی با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، محور سیاست هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران است.
در تاریخ 28/06/85 / مجمع شصت و یکم/ محمود احمدی نژاد به تشریح نکات ذیل پرداخت :
-انتقاد از گسترش بی‌وقفه سلاح‌های اتمی، میکروبی و شیمیایی
-انتقاد از اشغال کشورها و توسعه درگیری‌ها خصوصاً در فلسطین و عراق و جنگ 33روزه لبنان و سکوت جامعه جهانی و حمایت شورای امنیت از این موضوع
-انتقاد از عدم رعایت حقوق اعضای سازمان‌های بین‌المللی و اشاره به وضع ایران که باوجود عضویت در آژانس انرژی اتمی و تعهد به معاهده N. P. Tو همکاری با بازرسان آژانس هسته‌ای از داشتن فناوری صلح آمیز هسته‌ای منع می‌شود.
-انتقاد از ساختار و آیین کار سازمان ملل و لزوم بازنگری و اصلاح آن با تکیه بر حق وتو و طرح این پرسش که اگر دولت آمریکا یا دولت انگلیس که عضو دائم شورای امنیت هستند مرتکب تجاوز و اشغال و نقض قوانین بین‌المللی شوند چه رکنی از ارکان سازمان ملل متحد می‌تواند به جرم آنان رسیدگی کند؟ و بیان اینکه تا وقتی این نهاد نتواند به نمایندگی از کل جامعه بین‌المللی و به طور شفاف، عادلانه و دموکراتیک اقدام کند، نه مشروع خواهد بود و نه کارآمد.
-تأکید بر عدالت و حفظ کرامت انسان به عنوان دو رکن اساسی حفظ صلح، امنیت و آرامش پایدار در جهان.
در تاریخ 3/07/86 / مجمع شصت و دوم/ محمود احمدی‌نژاد به تشریح نکات ذیل پرداخت :
-انتقاد از سو استفاده گسترده اصحاب قدرت و رسانه و ثروت از زن و تقلیل جایگاه آن به یک ابزار تبلیغاتی و بیان اینکه این امر ضربه‌ای جبران ناپذیر به پایه انسجام اجتماعی یعنی خانواده می‌زند.
-اشاره به بیش از شصت سال اشغال فلسطین توسط رژیم صهیونیست اسراییل و ظلم‌ها و جنایات آنها در این سرزمین و انتقاد از حمایت مدعیان صلح و دموکراسی از این رژیم
-انتقاد از اشغال سرزمین عراق به بهانه اسقاط دیکتاتور و کشف سلاح کشتار جمعی و نادیده گرفتن حق حاکمیت مردم این کشور بر سرنوشت خویش
-تأکید بر ناکارآمدی ساختار و قوانین سازمان ملل برای حل مسایل مبتلابه جهان و ضرورت بازنگری در آنها
-پیشنهاد تشکیل جبهه جهانی "همبستگی برای صلح" با هدف ایجاد اصلاح پایدار در جهان
-انتقاد از عملکرد آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و تأکید بر اینکه ایران تاکنون همه تکالیف خود را به‌جا آورده است ولی از حق کمک‌های فنی سایرین و آژانس و در مقاطعی از حمایت آژانس نیز بی‌بهره بوده است.
در 2 مهر سال 87/ مجمع شصت و سوم/محمود احمدی نژاد به تشریح نکات ذیل پرداخت :
- اعلام احترام به مقاومت مظلومانه مردم فلسطین و حمایت همه جانبه از آن
- دعوت از همه دولت‌های زورگو برای بازگشت به راه خدا و انبیاء و راه ملتها و راستی و عدالت.
-تاکید بر حق مسلم ایران در برخورداری از انرژی هسته‌ای.
در 3 مهر سال 88/ مجمع شصت و چهارم/محمود احمدی نژاد به تشریح نکات ذیل پرداخت :
- تاکید بر اصلاح ساختارسازمان ملل و تبدیل آن به سازمانی کارآمد و مردمی
- ضرورت تغییر مناسبات جهان و تاکید بر حمایت ایران از ایجاد اصلاحات بنیادین در عرصه جهانی
- ناممکن دانستن ادامه وضع موجود در جهان و قابل قبول نبودن سلطه چند کشور بر شورای امنیت و سازمان ملل و تاکید بر اجتناب ناپذیر بودن تحول اساسی در وضعیت کنونی جهان
- تاثیر اندیشه های لیبرالیستی و سرمایه داری در جدا کردن انسان از اخلاق
- اهمیت اصلاح ساختار شورای امنیت و سلب امتیاز ویژه حق وتو از برخی کشورها
- تاکید بر اعطای حقوق کامل مردم فلسطین.
در 2 مهر سال 89/ مجمع شصت و پنجم/ محمود احمدی نژاد به تشریح نکات ذیل پرداخت :
- بررسی علل ناکامی نظام سرمایه داری در یکصد سال گذشته
- ارزیابی نحوه مدیریت حاکم بر جهان
- کالبدشکافی حادثه 11 سپتامبر
- انتقاد از اشغال سرزمین فلسطین و بی توجهی به حقوق فلسطینیان و ارائه پیشنهاد بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمین خویش و مراجعه به آراء عمومی همه مردم فلسطین
- ارائه پیشنهاد نامگذاری سال 2011 به سال خلع سلاح اتمی و " انرژی هسته‌ای برای همه و سلاح هسته‌ای برای هیچ کس"
- انتقاد از اقدام زشت و ضد انسانی قرآن سوزی
- اشاره به ناکارآمدی اندیشه سرمایه داری و مدیریت بین المللی و ساختارهای موجود
- اصلاح ساختار سازمان ملل
- اعلام آمادگی برای مناظره آزاد جدی با دولتمردان آمریکا در صحن سازمان ملل.
در 31 شهریور سال 90/ مجمع شصت و ششم/ محمود احمدی نژاد به تشریح نکات ذیل پرداخت :
-درخواست کمک از جهانیان به قحطی زدگان پاکستان و سومالی
-برشماری ضعف‌های مدیریت جهان و انتقاد از انحصار قدرت‌های برتر در اختیار چند کشور خاص در قالب اعتراض به ترکیب ناعادلانه شورای امنیت
-انتقاد از تحریم‌ها و تهدیدهای آمریکا علیه ایران
-ضرورت پرداخت خسارت به کشورهای متضرر د رجنگ جهانی
-پیگیری تشکیل کمیته حقیقت یاب سوال 11 سپتامبر
-فراهم آوری زمینه مشارکت عادلانه و تحقق مدیریت مشترک جهانی.
ودر مهرماه 91/ مجمع شصت وهفتم/ محمود احمدی نژاد به تشریح نکاتی خواهد پرداخت که بیش از پیش به دیپلماسی فعال ارج نهاده و به جایگاه و شان عظیم جمهوری اسلامی ایران در جهان صحه می گذارد. انشاءالله.
مهدی غیاثی
مشاور جوان وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات
∎
نظر شما