پیمان عباسی در گفتگو با خبرنگار حوزه سینمای گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، درباره مهار موج  فیلم‌های ضدخانوادگی و شوخی‌های سخیف در فیلم‌ها اظهار کرد: قانونی در شیوه‌های کمدی‌نویسی در دنیا وجود دارد و آن سه موضوع است که فاکتورهای اصلی تمام کمدی‌های دنیا را تشکیل می‌دهد. شوخی با جنسیت، شوخی با سیاست و شوخی با مذهب! که هر سه آنها در ایران خطوط قرمز است. یعنی اگر سراغ مذهب برویم، می‌شود فیلم «مارمولک» و آن‌‌طور جنجال‌ها. اگر سراغ سیاست برویم باز طور دیگری تاوان سنگینی می‌دهیم. اگر هم شوخی‌ها راجع به فضای جنسی باشد به کمدی سخیف بودن متهم می‌شویم.

وی افزود: به‌ خاطر این محدودیت‌ها، جنس‌های دیگری از کمدی در سینمای ما شکل گرفت، اما معنی‌اش این نیست که اساساً اگر کمدی با این سه محور در دنیا ساخته می‌شود، الزاماً باید آنها را کمدی سخیف نامید. مردم ایران عاشق این هستند که به خطوط قرمز بخندند. به‌خاطر اینکه سال‌ها در سینما و تلویزیون محدودیت دیده‌اند، هرجا که محدودیت‌ها زیرپا گذاشته می‌شود به ذوق و شعف می‌آیند. مثلاً یک فحش ساده، در یک دیالوگی که مخاطب به کلمه بی‌ادبانه‌ای که در ذهنش شکل گرفت و تقابلی که این وسط اتفاق افتاد از چیزی که در دیالوگ شکل گرفت می‌خندد. این جنس شوخی‌ها، شوخی‌های کلامی، این روزها شدیداً مورد علاقه است.

عباسی ادامه داد: این کمدی اصلاً کمدی بدی نیست، شیوه ارائه‌اش بد است. به‌ خاطر اینکه آن زیر باید می‌نوشتند 16+ یا حتی در بعضی‌هایشان 18+؛ این را نمی‌گذارند. بعضی خانواده‌های ما که هنوز هم خانواده‌های سنتی یا مذهبی داریم، یا دیده شده مثلاً دبستان را، من این اتفاق برای دختر خودم افتاده، بچه‌های دبستان را با مینی‌بوس برای این نوع کمدی‌ها می‌برند.

این نویسنده سینمایی ادامه داد: اگر مشکل داریم ناشی از دسته‌بندی جایگاه سنی و مخاطبان کمدی‌مان است. این کمدی در اندازه خودش می‌تواند کمدی بامزه‌ای باشد و فقط باید توضیح بدهد، مخاطبی که می‌خواهد دست زن و بچه‌اش را بگیرد و به سینما برود، می‌داند بچه‌اش کوچک است، می‌داند خانمش مذهبی است، می‌داند شوهرش از بعضی شوخی‌ها خوشش نمی‌آید، اصلاً نرود این فیلم را ببیند. ما در ارائه و بسته‌بندی اینکه چه فیلمی را برای چه گروه و طبقه‌ای از اجتماع در سینما بسازیم، مسئله کلی داریم.

وی گفت: اين مسئله مربوط به امروز نيست، قبل از انقلاب هم وجود داشت. در فیلم‌هایمان اکشن، عشق و كمدی و خلاصه همه چیز را در هم داشتيم، اسم این بسته را هم فیلم فارسی گذاشته‌ایم. این جنس فیلم اصلاً در تاریخ جهان پیشینه و سابقه ندارد، رگ و ریشه ندارد. سینمای جهان در ژانر و در طبقه‌بندی خودش پیش می‌رود، اما در ایران این‌گونه نیست. در نتیجه اینها باعث می‌شود مردمی که می‌روند فیلم را می‌بینند، بیایند بیرون و گلایه‌مند باشند.

انتهای پیام/4072/4046/ن