گلباران یمن در بازی اول (۵ گل) و ۲ گل در دیدار دوم، باعث نشد دل های بی قرار، آرام بگیرند.

دلواپسان همیشگی که طبق معمول با اعوجاج خود درگیرند، سرانجام نتوانستند این مساله ساده را آنالیز کنند که صعود تیم ملی به مرحله دوم قطعی شده بود و دیدار با عراق، آزمایش فوق العاده ای برای مرحله حذفی محسوب می شد.

تیمی که بازی تدارکاتی بزرگی پیش از جام ملت های آسیا نداشته، به یک مسابقه پرفشار و جدی نیاز داشت؛ 

حالا ما متوجه شدیم وقتی از سوی عراق این قدر تحت فشار قرار می گیریم اگر به مصاف کره جنوبی، ژاپن یا عربستان برویم چه وضعیتی پیدا می کنیم... آن وقت راحت تر می توانیم با آنهایی بحث کنیم که تصور می کردند قهرمانی در جام ملت ها به سادگی زدن یک بشکن و یک چرخش کمر است!

زامبی های فضای مجازی که از هر فرصتی برای ظهور و رونمایی از اعمال مشعشع خود استفاده می کنند نشان دادند سکوت این مدتشان بی حکمت نبود؛ چرا که تیم ملی هنوز به تساوی مقابل یکی از حریفانش رضایت نداده بود!

آنهایی که این تیم را بابت یک تساوی و سرگروهی و صعود به مرحله بعد به پای میز محاکمه کشاندند، معلوم نیست اگر به عراق می باختیم چگونه همه دنیا را به رگبار می بستند؟

از فرجام کار خبر نداریم و نمی دانیم تیم ملی چه آخر و عاقبتی در جام ملت های آسیا پیدا خواهد کرد. شاید در بازی بعدی حذف شویم، شاید  هم به مراحل بالاتر صعود کنیم اما هر چه هست بعد از بازی با عراق، بیش از گذشته فهمیدیم ما آدم های به شدت جالبی هستیم و هیچ چیز هم در این دنیا که لیاقت ها در آن مستتر است، بی حکمت و بی دلیل نیست...