به گزارش ایلنا، برانکو در حال حاضر موفق‌ترین مربی لیگ است. حتی منتقدان این مربی و آنهایی که از سر دشمنی درباره او نظر می‌دهند، نمی‌توانند توانایی‌های او را کتمان کنند، اما این موفقیت حاصل چه چیزی است؟
چه موضوعی باعث شده این مرد کروات حالا در لیگ ایران سربلند بایستد و فقط تشویق شود؟ پاسخ این سوال کاملا واضح است. برانکو تنها مربی است که توجیه‌گر نبوده و حسرت داشته‌های قبلی خود را نمی‌خورد.
تا حالا چه کسی شنیده که برانکو ماجرای محرومیت پرسپولیس از نقل و انتقالات را بهانه‌ای برای شکست پرسپولیس قرار دهد یا یک‌بار بگوید فلان بازیکن را داشتیم و حالا دیگر نداریم؟ چه موقع این مربی مصدومیت بازیکنش را دلیلی برای نتیجه نگرفتن دانسته؟
واقعا کسی در این فوتبال در بحرانی‌ترین شرایط توجیه خاصی از این مربی پرسپولیس شنیده است، حتی زمانی که به‌زور تعداد بازیکنان او 11 نفر می‌شد؟ اینها دلیل خوبی برای پرتاب یک مربی به سمت موفقیت نیست؟
اما روبه‌روی این تیم موفق و مربی نام‌آشنایی که امروز محبوبیتش در فوتبال ایران کم نیست، باشگاه بزرگ استقلال را قرار دهید. طی چند مدت اخیر چند بار توجیهات مدیران این تیم، مخاطب فوتبال را آزار داده است؟
هنوز که هنوز است مدیران این باشگاه و گاها مربیان این تیم بهانه امتیاز نیاوردن‌های تیم را جدایی چند بازیکن می‌دانند، در حالی وقتی این بازیکنان از تیم جدا شدند استقلال فرصت مناسبی برای جذب بازیکن جدید داشت. اصلا مگر بازیکنانی مثل تبریزی را با رقم‌های درشت نیاوردند که تلافی کنند؟
تا چه زمان باید حسرت از دست دادن تیام را هوادار استقلال بخورد؟ مگر در این فوتبال فقط یک تیام بود که می‌توانست گل بزند؟ چقدر باید برای جباروف پیغام و پسغام بفرستند و بعد هم بی‌اعتنایی این بازیکن را ببینند، هنوز باید بشنویم چون امید ابراهیمی رفت یا فلان بازیکن مصدوم شد شخصی برای جایگزینی نداشتیم؟
همین پرسپولیس مگر کم بازیکن از دست داد؟ مگر زمانی که مهدی طارمی به‌عنوان آقای گل از این تیم رفت گفتند همه چیز تمام شد و زانوی غم بغل گرفتند؟ یا اینکه دیگر مهاجم این تیم یعنی علیپور فصل بعد از جدایی طارمی آقای گل شد؟ اینجاست که تفاوت‌ها خودش را نشان می‌دهد و توجیه‌گری‌ها شکل زشت خود را به فوتبال نشان می‌دهد.
فرق پرسپولیس و استقلال در داشته‌هایشان نیست بلکه بر تفکر حاکم بر تیم است. برانکو جدا از هرگونه توجیه‌گری، با داشته‌هایش کنار می‌آید و برنامه‌اش را بر اساس داشته‌های جدیدش می‌ریزد به همین دلیل هم هر بار نمی‌گوید اگر فلانی را داشتیم و اگر فلان بازیکن مصدوم نشده بود، می‌بردیم، چون فعل خواستن را صرف کرده و به تفکر خود تکیه می‌کند اما در مقابل، ذهن توجیه‌گر مدیران و بعضا کادر فنی استقلال، از تیم آنها یک کلاف سردرگم می‌سازد.
البته ذهن آدمی برای رسیدن به آرامش ساده‌ترین راه را انتخاب می‌کند و این مسیر چیزی جز توجیه نیست. اصلا توجیه‌گری ساده‌ترین و بی‌خرج‌ترین راه است اما در نهایت ذهن‌های توجیه‌گر هم خودشان را گول می‌زنند و هم اطرافیان‌شان و در نهایت مسیر را اشتباهی طی کرده و بیراه می‌روند.
برای استقلال که تا کنون هیچ قدم مثبتی از مسوولان این تیم ندیده‌ایم و مربی‌اش هم با پست‌های کنایه‌آمیز حرف‌هایش را می‌زند، راهی جز رها شدن از توجیه و بهانه‌جویی نمانده است. هوادار خسته شده از بس باید حرف‌های تکراری را بشنود. بهتر نیست به جای اما و اگرهای تکراری، فکری اساسی برای رسیدن به هدف‌شان بکنند؟!
چشم به هم بگذاریم 13 بهمن هم فرا می‌رسد و استقلالی‌ها خواهند دید که در این مدت فقط با آوردن فرهاد از حقیقت فرار کردند؛ حقیقت ضعف در جذب بازیکن و فراهم کردن خواسته هواداران تیم.
∎
نظر شما