صاحب‌خبر - مارک آگدن دقیقه 95 بود و منچستریونایتد یک بر صفر پیش بود. اوله‌گونار سولسشایر در لبه منطقه فنی ایستاده بود و به دیوگو دالوت، بازیکن تازه‌وارد تیمش می‌گفت که از کنار زمین به مرکز برود و فضای میانه زمین را بگیرد و گزینه‌های تاتنهام در میانه میدان را محدود کند. چند ثانیه بعد، سوت مایک دین به صدا درآمد و به این ترتیب، سولسشایر نخستین آزمون بزرگ خود به‌عنوان مربی موقت یونایتد را با موفقیت پشت سر گذاشت. این دستور کوچک او به دالوت نشان از سبک مربیگری او دارد. او با فریاد زدن بر سر دالوت نشان داد که اجازه نمی‌دهد بازیکنانش بازی را آسان بگیرند و آنها باید تا لحظه‌ای که آخرین ضربه‌ به توپ زده می‌شود، برنامه بازی را اجرا کنند. برد یونایتد در ورزشگاه ویمبلی دلایل زیادی داشت که یکی از موارد کلیدی آن، بازگشت اعتماد به نفس به جمع سرخ‌پوشان بود اما این دیداری بود که سولسشایر در آن نشان داد می‌تواند یک رقیب بزرگ را از پیش رو بردارد و در نبرد تاکتیکی پیروز شود. تا پیش از این، شتابی که یونایتد گرفته بود و حس خوبی که بازیکنان پیدا کرده‌ بودند باعث شده بود که آنها پنج پیروزی به دست بیاورند، برابر پنج تیمی که با تمام احترامی که برایشان باید قایل بود، از منچستریونایتد انتظار می‌رود در هر دیداری برابر آنها به پیروزی برسد اما دیدار در خانه تاتنهام مساله دیگری بود، به‌ویژه که مربی آنها، موریسیو پوچتینو، مردی است که سران یونایتد بیش از همه می‌خواهند او هدایت تیمشان را به عهده بگیرد و جانشین دایمی ژوزه مورینیو شود. نباید تصور کرد که نظر مدیران یونایتد پس از این بازی عوض می‌شود اما اگر سولسشایر می‌خواهد بختی جدی برای هدایت یونایتد در فصل بعد داشته باشد، باید خود را مقابل بهترین‌ها ثابت کند. به این ترتیب، این پیروزی یک تیک بزرگ کنار گزینه «پیروزی مقابل بهترین‌ها» به شمار می‌رود. البته چالش‌های بزرگ‌تر و سخت‌تری هم در راه هستند. دیدار ماه آینده در لیگ قهرمانان برابر پاری‌سن‌ژرمن بازی مهمی برای یونایتد خواهد بود و یونایتد باید با لیورپول، منچسترسیتی و چلسی هم بازی کند. اما پس از آنکه یونایتد توانست کاردیف، هادرزفیلد، بورنموث، نیوکاسل و ردینگ را شکست دهد، سولسشایر باید مقابل یک تیم از شش تیم برتر انگلیس اعلام قدرت می‌کرد. او این کار را با پیروزی تاکتیکی برابر پوچتینو انجام داد و برنامه او این بود که تاتنهام زمان و فضای مناسب برای حمله از میانه میدان را نداشته باشد. جسی لینگارد نقشی کلیدی در این بازی داشت. او نمی‌گذاشت هری وینکس توپ را از مدافعان تاتنهام بگیرد و دست به حمله بزند. مارکوس راشفورد و آنتونی مارسیال هم با سرعت بالا و تحرک بی‌پایان خود در ضدحملات خطرناک بودند. این سه نفر پیش از گل دقیقه 44 راشفورد هم خطرساز شده بودند اما در پایان نیمه اول بود که راشفورد روی پاس حیرت‌انگیز پل پوگبا، توپ را با ضربه‌ای دقیق وارد گوشه دروازه هوگو یوریس، دروازه‌بان تاتنهام کرد. پاس پوگبا نمادی بود از تغییر در خلق‌وخو و عملکرد یونایتد در دوران سولسشایر. این پاس از سوی بازیکنی بود که در اوج بازی‌اش قرار دارد و کسی که اعتماد به نفس آن را دارد بازی پرریسک انجام دهد تا اینکه به فکر این باشد که یک پاس کم‌خطر بدهد. اگر ژوزه مورینیو همچنان مربی یونایتد بود، پوگبا شاید حتی در ترکیب یونایتد هم قرار نمی‌گرفت. او در بازی فصل پیش در خانه تاتنهام در دقیقه 63 تعویض شد و یونایتد هم بازی را دو بر صفر باخت. حالا پوگبا که با فرانسه قهرمان جام جهانی شده، پس از بازی گفت که تغییر مربی باعث تغییر اوضاع تیم شده است. او گفت: «من حالا دارم از فوتبالم لذت می‌برم. من می‌خواهم که تهاجمی‌تر بازی کنم، من پیش‌تر باید بیش از حد به دفاع می‌پرداختم و دفاع بهترین ویژگی من نیست. پست من این است. مربی به من می‌گوید که به محوطه جریمه بروم و گل بزنم. بهترین الگو برای من فرانک لمپارد است. من پیش‌تر نیمکت‌نشین بودم و فوتبالیستی که روی نیمکت باشد این را نمی‌پذیرد. حالا من دوباره دارم از بازی لذت می‌برم. من دارم دوباره بازی می‌کنم، کاری که عاشقش هستم را انجام می‌دهم و طبیعی است که اوضاع خوب باشد. همچنین ما داریم پیروز می‌شویم و همیشه داریم با لبخند بازی می‌کنیم.» سولسشایر برای احیای پوگبا، تنها دستش را روی شانه او نمی‌گذارد. او نمانیا ماتیچ و آندر اررا را در کنار پوگبا در خط میانی بازی می‌دهد و به این ترتیب پوگبا آزادی عمل لازم را پیدا می‌کند که به پیش بتازد و خط دفاعی حریف را به هم بریزد. او این کار را در نیمه دوم انجام داد. داوید دخئا 11 واکنش نشان داد اما عملکرد پوگبا در سمت دیگر میدان بود که پیروزی را به ارمغان آورد. او می‌توانست دو گل هم بزند که هوگو یوریس، هم‌تیمی‌اش در فرانسه مانع وارد شدن توپ به دروازه شد. برنامه تاکتیکی سولسشایر بنیان پیروزی را تشکیل داد و حالا یونایتد به فاصله شش‌امتیازی چلسی، تیم چهارم جدول رسیده است اما شخصیت این مربی 45 ساله هم در تحول تیم تاثیر بسیاری داشته است. بازیکنان با مورینیو شاد نبودند و انگیزه کمتری داشتند اما دخئا پس از بازی گفت آن حس اندوهی که وجود داشت حالا رخت بربسته است. او گفت: «مربی برای ما شادی به ارمغان آورده است. بازیکنان دارند عالی بازی می‌کنند و تیم خیلی قوی شده است. این منچستریونایتد واقعی است.» سایر بازیکنان هم فرم خود را زیر نظر سولسشایر دوباره به دست آورده‌اند. ماتیچ پس از 12 ماه دشوار، بار دیگر دارد در خط میانی می‌درخشد و ویکتور لیندلوف هم بازیکنی کلیدی در مرکز خط دفاع شده است. سولسشایر در نشست خبری پس از بازی درباره روحیه تیمش صحبت کرد و دانسته یا ندانسته، اسم هر 11 بازیکن اصلی تیمش در این مسابقه را در عرض سه دقیقه به زبان آورد. او از هر چهار مدافع خود ستایش کرد. او گفت دخئا بهترین دروازه‌بان جهان است و حالا دارد با ادوین فان‌درسار و پیتر اشمایکل بر سر عنوان بهترین دروازه‌بان تاریخ یونایتد رقابت می‌کند. ماتیچ و آندر اررا به گفته او رویایی بودند و او از سرعت برق‌آسای راشفورد، مارسیال و لینگارد هم ستایش کرد و سپس به توانایی‌های پوگبا پرداخت. این جنبه ساده فوتبال است - اینکه بازیکنان را شاد کنید و آنها را سرشار از اعتماد به نفس کنید - اما سولسشایر با پیروزی مقابل تاتنهام نشان داد که می‌تواند قسمت سخت فوتبال، یعنی تاکتیک را هم به‌خوبی به پیش ببرد. اگر اوضاع به همین ترتیب ادامه پیدا کند، سولسشایر گزینه‌ای جدی برای هدایت دایم منچستریونایتد خواهد بود. منبع: ESPN∎​