بانی فیلم، گروه تلویزیون: بازپخش سریال هایی که در دهه های گذشته روی آنتن بود و جزو کارهای پرمخاطب تلویزیون محسوب می شد، یکی از اتفاقات خوب تلویزیون است که در شبکه «آی فیلم» رخ می دهد. از جمله سریال «فردا دیر است» به کارگردانی حسن فتحی و به قلم چیستا یثربی، فریبرز کامکاری، حسن فتحی، رضا صابری که در سال ۱۳۷۶- ۱۳۷۷ تولید شد و همان سال از شبکه تازه تأسیس سه پخش شد. این مجموعه در ۲۶ قسمت تولید شد و درباره اتفاقاتی است که در یک مرکز مشاوره رخ می دهد و آدم هایی که به این مرکز رفت و آمد می کنند. فاطمه گودرزی در این سریال نقش دکتر سارا عابدینی را ایفا می کرد که به همراه یکی از اساتیدش با بازی حمید مظفری مرکز مشاوره درمانی تاسیس کرده بود که با رفت و آمد بیمارانی که به این مرکز مراجعه می کردند، ماجراهای این سریال شکل می گرفت. حسن فتحی کارگردان و یکی از نویسندگان این مجموعه نگاه خاص و تازه ای به این مقوله در سریال خود داشت و در آن سال ها توانست سریالی با حال و هوای تازه و متفاوت برای تلویزیون بسازد. گرچه با توجه به ساخته های تلویزیونی اش در طول این سال ها در کارگردانی و نویسندگی به پختگی رسیده و با نگاهی به روزمه این کارگردان می توان فهمید که در این مدت چقدر در کار خود گام های رو به جلو برداشته است. با این حال در همان دهه های گذشته و ساخت سریال هایی چون «فردا دیر است» ثابت کرده بود که فیلمساز توانمندی است. موسیقی این سریال هم یکی از کارهای ماندگار آن سالها بود که با صدای قاسم افشار پخش شد و بسیار با فضای کار و داستان سریال تناسب داشت. حتی برای این خواننده هم شهرت بسیاری ایجاد کرد. آن هم در شرایطی که موسیقی تیتراژ در سریال های قدیمی و گذشته بسیار مورد توجه مخاطبان قرار می گرفتند.
فتحی در شخصیت پردازی کاراکترهایش در این سریال نگاه تازه و خاصی داشت. همین نگاهی که همچنان در ساخت آثار تلویزیونی و نمایش خانگی اش مدنظر دارد.
فتحی در این سریال در هر قسمت با ورود یکی از مراجعه کنندگان ماجراهایی را خلق می کرد که برای مخاطب جذاب و دیدنی بود. گرچه با گذشت سالها برخی سریال هایی از این دست محبوبیت خود را از دست دادند، اما در مقایسه با ان دوران و تولیداتی که در تلویزیون شکل می گرفت، گویا نگاه فیلمسازان و نویسنده ها جدی تر و با انگیزه بیشتری بود. اما هنوز هم دیدن چهره بازیگرانی که در طول این سالها مخاطب با آنها خاطره سازی کرده است هم جذاب است. به خصوص بازیگرانی که در این سریال ها حضور داشتند و فوت شده اند. اما انچه که مسلّم است، این است که نویسنده ها و کارگردان ها در ان دوران موضوعاتی را برای سریال خود در نظر می گرفتند که هم مخاطب بتواند با انها ارتباط برقرار کند و هم به نوعی آدم ها و موضوعات و دغدغه هایشان از بطن جامعه بود. از این رو مخاطب می توانست با کاراکترهای این دست سریال ها ارتباط برقرار کند. از جمله سریال «فردا دیر است» که در این سریال بیمارانی که به این مرکز مشاوره مراجعه می کردند، کاراکترهای ملموسی بودند که مشکلات ملموس و قابل باوری هم داشتند و زا این رو مخاطب می توانست با انها همذات پنداری کند. مشکلی که در اغلب سریال های امروزی وجود دارد و شخصیت ها اغلب از بطن جامعه نیستند و کمتر ما به ازای آنها را می توان در پیرامون خود پیدا کرد. شاید یکی از دلایلی که این روزها باعث شده کمتر سریال های تلویزیونی مورد توجه قرار بگیرد، همین مسئله است. مشکلی که در سینما هم وجود دارد و تماشاگر خود و مشکلات و دغدغه هایش را روی پرده نمی بیند. از این رو با داستان و کاراکترها ارتباط برقرار نمی کند. از این رو بهتر است که مدیران این رسانه نگاهی هم به روزهای اوج تلویزیون و آثاری که در آن دوران ساخته و پخش می شد و مورد اقبال قرار می گرفت داشته باشند تا بتوانند دلیل موفقیت و ماندگاری ان ها را دانسته و در آثار امروز بکار بگیرند.