به گزارش روز چهارشنبه خبرنگار حوزه آموزش ایرنا، 21 سال قبل چراغ جشنواره قصه گویی را مصطفی رحماندوست با کمک دوستانش روشن کرد و به تدریج گسترده شد تا اکنون که پا را از مرزهای ایران فراتر گذاشته و میزبان هفت قصه گوی خارجی و 45 قصه گوی ایرانی است.
قصه ها را باید خواند و درک کرد اما چه بهتر آنکه فردی داستان ها را با هنرنمایی خود روایت کند تا بتوان با آنها خیال پردازی کرد و به دنیای تخیلات فرو رفت و با شخصیت های اصلی همزاد پنداری کرد.
البته که جشنواره قصه گویی نیز چنین هدفی دارد و در عصر ارتباطات و دسترسی به فضای مجازی گام به گام و موازی به پیش رفته تا از این عرصه عقب نماند و همچنان جایی برای خود در بین بچه ها به عنوان مخاطبان اصلی قصه ها و در کنار آن بزرگترها که گاه در هیاهوی زندگی روزمره و مسائل از خود غافل می شوند، باز کند.
با قصه ها می توان به تاریخ سفر کرد، از فرهنگ ها، سنت ها و آداب و رسوم زندگی مردم در نقاط مختلف دنیا آگاه شد و در کنار آن، تمدن و فرهنگ دیرینه خود را در این قالب و همچنین بهره گیری از قصه گویان توانمند و خلاق به گوش مردم دیگر ملت ها رساند.
این روزها هیاهویی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برپاست، از طراحی دکوری با بهره گیری از پوستر جشنواره بیست و یکم قصه گویی که شامل یک درخت، کلاغ سیاه و و روباه مکار است تا تابلوهایی که هر یک بیانگر قصه ای شیرین و به یادماندنی هستند، همه آن چیزی است که قبل از ورود به سالن های قصه گویی می توان دید.
در لابلای همه این شور و هیجان، صد البته حضور دانش آموزان و بچه ها زیباست، چرا که صدای شادی و اشتیاق آنها برای شنیدن قصه و به صف ایستادنشان تا رسیدن به محل قصه گویی هر انسانی که نظاره گر این شوق است را به لبخندی و تامل در دوران کودکی و یادی از قصه های قدیمی که در کودکی شنیده است، دعوت می کند.
در سالن های مختلف اجرای قصه نیز قصه گویان با لباس های محلی و رنگارنگ با خوشرویی از این میهمانان کوچک استقبال می کنند و همه مهارت و تجربه خود را به کار می گیرند تا قصه ای روایت کنند با تصویرسازی عمیق تا بر دل و جان بچه ها بنشیند و خاطره ای به یادماندنی از اردوی یک روزه در دوران تحصیل را بر جای بگذارد.
قصه هر چند ساخته و پرداخته ذهن نویسنده است اما لابلای همه روایت ها و داستان ها، واقعیت هایی از زندگی انسان و چه بسا آمال و آرزوهای محقق نشده نیز جا خوش کرده است، داستان هایی که بچه ها باید به وسیله قصه گو که می تواند پدر، مادر و یا یک مربی و معلم باشد، به گوش جان بشنوند، همزاد پنداری کرده، با خوشحالی و ناراحتی قهرمان قصه همراه شوند و در ذهن خود برای مشکلات او راه چاره ای جستجو کنند.
لذت شنیدن قصه و البته در کنار آن قصه گویی یک منفعت دو طرفه است چرا که هم نیازهای روحی و روانی شنونده قصه را برآورده می کند و هم در کنار آن، قصه گو که تمامی توان و هنر خود را برای روایت داستان با بیانی شیوا به کار گرفته، در نهایت رضایتمند خواهد بود.
در نگاه اول شاید جنبه سرگرم کنندگی قصه به چشم آید اما همه هدف قصه و قصه گویی این نیست بلکه روایت داستان های کهن که بازگو کننده فرهنگ، هویت و آداب و رسوم مردم این سرزمین است نیز راهی است برای پاسداشت فرهنگ گذشتگان تا بچه ها هویت اصیل ایرانی - اسلامی خود را به فراموشی نسپارند و از آن برای انتخاب راهی درست برای زندگی و انتقال هر آنچه از پیشنیان به ما رسیده بهره ببرند، رسالتی که باید به آن بها داده شود.
شاید در حاشیه زندگی پرمشغله امروز اینگونه به نظر برسد که قصه و قصه گویی رنگ باخته است و تلفن های همراه و تبلت ها، قصه را از صحنه به درکرده اند اما مصطفی رحماندوست بانی جشنواره قصه گویی در 21 سال پیش، اینگونه اعتقادی نداشته بلکه اظهار می دارد اینکه گفته می شود قصه و قصه گویی به دلیل دسترسی به اینترنت و فضای مجازی کمرنگ شده دروغی بیش نیست؛ زیرا قصه در گذشته صرفا توسط پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها روایت می شد اما اکنون در قالب برگزاری جشنواره بین المللی به آن پرداخته می شود.
اما در این میان حرف های قصه گوها و شنوندگان قصه ها نیز شنیدنی است، مریم علی محمدی برگزیده سال گذشته جشنواره بین المللی قصه گویی در گفت و گو با خبرنگار ایرنا می گوید: در سال های دور وقتی کودک بودم همواره پای قصه های پدربزرگ و مادربزرگم می نشستم و از شنیدن قصه ها لذت می بردم.
وی که از سنندج و از میان 6 قصه گوی این استان وارد مرحله نهایی بیست و یکمین دوره جشنواره شده است، اظهار داشت: سه سال است به صورت حرفه ای قصه گویی می کنم و البته از بچگی قصه گویی را دوست داشتم و اکنون نیز احساس می کنم با وجود اینترنت و تبلت، هنوز هم بچه ها و بزرگترها قصه شنیدن و قصه گویی را دوست دارند و اگر فضایی فراهم شود همچنان مشتاقانه پای قصه ها می نشینند.
علی محمدی با بیان اینکه جشنواره قصه گویی این امکان را ایجاد کرده تا قصه و قصه گویی به فراموشی سپرده نشود، اضافه کرد: بچه ها علاقه مند هستند که به زبان آنها قصه ها روایت شود و بیشتر شخصیت های حیوانات را می پسندند و البته در این میان حرکات قصه گو در بیان داستان ها نیز می تواند بر جذابیت قصه بیافزاید.
وی با اشاره به اینکه همچنین بچه ها دوست دارند در بخشی از روایت قصه ها سهیم شوند نه اینکه صرفا در گوشه ای نشسته و شنونده باشند، تصریح کرد: مسئولان باید به گونه ای برنامه ریزی کنند که قصه گویی در طول سال ادامه داشته باشد و به سالی یک بار در جشنواره قصه گویی محدود نشود
رحیمه کوثریان نیز که از مربیان بازنشسته کانون پرورش فکری است، با حضور در جشنواره قصه گویی برای شنیدن قصه ها به خبرنگار ایرنا گفت: هر چند فضای مجازی بسیار گسترده شده اما هنوز بچه ها و حتی بزرگترها مشتاق شنیدن قصه هستند تا با شخصیت های داستان ابراز همدردی کرده و مطالب جدید بیاموزند.
وی اضافه کرد: اگر مربیان و معلمان در زمینه قصه و قصه گویی با جان و دل با بچه ها کار کنند و به آن اهمیت دهند بچه ها نیز همراه همیشگی قصه ها باقی خواهند ماند.
به گفته کوثریان، بچه ها معمولا از بالا و پایین شدن لحن صدای قصه گو لذت می برند زیرا در این صورت بهتر می توانند داستان ها را در ذهن خود تصویرگری کنند و از سوی دیگر اجرای قصه توسط قصه گو به مراتب تاثیر بیشتری بر جای می گذارد تا اینکه فرد صرفا کتاب داستان بخواند.
بیست و یکمین جشنواره بین المللی قصه گویی در مجموع پذیرای10 هزار و 470 نفر در بخش های ملی، بین المللی، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها، دختران و پسران 14 تا 18 سال، مقاله و فیلم های قصه گویی 90 ثانیه ای بوده است که هفت هزار نفر آنان در بخش 90 ثانیه ای شرکت کرده اند و در این بخش در روز پایانی جشنواره سه نفر از طریق داوران مردمی و سه نفر نیز از طریق نظر هیات داوران به عنوان برگزیده معرفی خواهند شد.
در بخش های ملی، بین المللی، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها و دختران و پسران 14 تا 18 سال نیز در هر بخش سه قصه گو برگزیده خواهند شد و در بخش مقاله نیز سه اثر برتر مورد تقدیر قرار می گیرد.
بیست و یکمین جشنواره بین المللی قصه گویی 26 آذرماه در مرکز آفرینش های فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز شد و 29 آذرماه با اعلام برترین ها به کار خود پایان می دهد.
علمی**1883**2017