روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله ای نوشت: وی نمونه‌ای را به عنوان شاهد مثال مطرح کرد و گفت: در اوج مذاکرات برجام، اوباما رئیس‌جمهور سابق آمریکا گفته بود اگر می‌توانستم تمامی پیچ و مهره‌های تاسیسات اتمی ایران را باز می‌کردم. این سخن وی تیتر اول برخی روزنامه‌ها شد و رسانه ملی هم بر روی آن مانور تبلیغاتی داد. اما سخن اوباما دنباله‌ای هم داشت که هرگز در سطح داخلی انعکاس نیافت و ظاهراً تعمداً حذف شده بود و آن اینکه او اعتراف می‌کرد: «اما نمی‌توانم».

ظریف گلایه کرد که چرا اعتراف رئیس‌جمهور آمریکا در ناتوانی برای باز کردن پیچ و مهره‌های تاسیسات اتمی نباید تیتر رسانه‌های ما می‌شد تا باعث افزایش غرور ملی شود و توانمندی ایران عزیز را گوشزد کند؟ حتی این کلام و گلایه ظریف هم انعکاسی نداشت و رسانه ملی برای انتشار آن کمترین مسئولیتی احساس نکرد.

به نظر می‌رسد همه ما به تجدیدنظر در محاسبات و رفتار رسانه‌ای خود به شدت نیاز داریم. گویا ما هنوز نیاموخته‌ایم و باور نداریم که در قلمرو مسائل ملی و فراملی باید محاسبات و مناسبات حزبی، جناحی و سیاسی خود را کنار بگذاریم و به منافع کشور و مصالح نظام بیندیشیم. هرچند بعضی از ماها خود را جزو دلسوزان نظام و عاشقان سینه‌ چاک اسلام و انقلاب و کشور می‌دانیم و حتی دیگران را هم قبول نداریم که به اندازه ما دلسوزند و به اندازه ما مسائل را می‌فهمند و پیچیدگی‌ها و ظرافت‌های کار رسانه‌ای را درک می‌کنند، ولی در میدان عمل روش‌هایی را دنبال می‌کنیم که آب را به آسیاب دشمن می‌ریزد. به راستی اگر آمریکا در ایران رسانه‌ای را در اختیار می‌داشت و می‌توانست به دلخواه خودش مسائل را پوشش رسانه‌ای بدهد، آیا بهتر از این عمل می‌کرد؟ بعضی از ما عملاً در زمین دشمن بازی می‌کنیم و کاری را انجام می‌دهیم که مقبول و موردنیاز دشمن است.

گویا ما از این واقعیت بزرگ به کلی غافل مانده‌ایم که آمریکا درحال جنگ اقتصادی علیه کشور است. مسئولان نظام مرتباً در این زمینه هشدار می‌دهند که یک جنگ اقتصادی علیه ملت و نظام درحال اجراست و وزارت خزانه‌داری آمریکا هم «اتاق جنگ علیه ایران» است. جای تعجب است که ما هنوز این واقعیت عینی را باور نداریم و دقیقاً سرگرم کارهایی هستیم و به‌گونه‌ای عمل می‌کنیم که خواسته دشمن است. به راستی رسانه‌هایی که تمامی توان و ظرفیت خود را علیه ارکان نظام و به‌ویژه مسئولین بکار می‌گیرند، چه توجیهی برای این همه بداخلاقی، جوسازی، سمپاشی و سیاه‌نمائی دارند؟

یکبار امام خمینی در ماجرای مک فارلین از برخی افراد گلایه کردند که «لحن اینها از لحن رادیو اسرائیل هم گزنده‌تر است». و امروزه برخی حضرات یک جنگ رسانه‌ای تمام عیار علیه خدمتگزاران نظام به راه انداخته‌اند و چارچوب‌های اخلاقی را به فراموشی سپرده‌اند.

این نکته از آن جهت اهمیت دارد که همین سمپاشی‌ها و سیاه‌نمایی‌ها به بهترین خوراک سیاسی – تبلیغاتی برای معارضین و معاندین و رسانه‌های بیگانه تبدیل می‌شود. تقریباً روزی نیست که دشمنان قسم خورده اسلام و انقلاب کشور به استناد همین سیاه‌نمایی‌ها و سمپاشی‌ها مدعی تقابل نیروهای فعال در زیر خیمه انقلاب نشوند و نتیجه‌گیری نکنند که این نظام محکوم به زوال و فروپاشی از درون است. ما را چه می‌شود که در این وانفسای جنگ اقتصادی که با انواع دیگر ازجمله جنگ سیاسی – تبلیغاتی درآمیخته است، به جای کمک به نظام و ایجاد امید و اعتماد به نفس در جامعه، به پمپاژ خشم و کینه علیه خادمان نظام سرگرم و مدعی جانبداری انقلابی از نظام هم هستیم؟ و آیا اگر دوستان و هم‌جناحی‌های خودمان هم در راس کارهای اجرایی بودند، برخوردمان همین‌گونه بود یا تمامی خطاهای آشکار آنان را مثبت و مفید و کارآمد معرفی می‌کردیم؟

کارنامه بعضی حضرات در آن دوره تاریک 8 ساله در حافظه مردم است و آنها نمی‌توانند منکر عملکرد دوگانه خود شوند. آیا بهتر نیست قبل از آنکه خیلی دیر شود، حضرات در افکار و اندیشه‌ها و عملکردشان تجدیدنظر کنند و به چارچوب‌های اخلاق رسانه‌ای بازگردند؟ اخلاق باید حرف اول را در رسانه‌ها بزند تا مردم به آنها اعتماد کنند. انتظار این نیست که از مسئولین انتقاد نشود. انتقاد، لازم است ولی با رعایت موازین اخلاقی و در چارچوب انصاف.

*منبع: روزنامه جمهوری اسلامی، 1397.9.28
**گروه اطلاع رسانی**9131